De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

een Rwandese vredesactiviste legt uit hoe zij JA zegt voor vrede !

een Rwandese vredesactiviste legt uit hoe zij JA zegt voor vrede !

zaterdag 11 februari 2017 20:25
Spread the love

Op deze blog komen getuigenissen aanbod van mensen die Neen zeggen tegen oorlog en bewapening.  Ze kiezen voor oorlogsweigering, vredesacties en desertie.  Onlangs bracht War Resisters’ International een publicatie uit met verhalen van mensen uit de vier windstreken, die JA zeggen, JA voor vrede, jJAom in actie te komen, JA om het niet bij een NEEN te laten, maar om voor iets positiefs op te komen.  Een van die verhalen komt van Odette Ntambara die met vader uit het Rwanda van de burgeroorlog moest vluchten.


Finding healing and prosperity (genezing en voorspoed vinden)

Odette Ntambara

In 1989 ben ik geboren, in de zuidelijke provincie van “het land van de duizend heuvels”, Rwanda. In 1994 werd ik gedwongen om mijn geboorteland te verlaten als gevolg van het voortdurend conflict dat




de wereld nu kent als de ‘genocide’. Rwanda bestaat uit twee grote etnische groepen Hutu’s en Tutsi’s, met de Hutu’s als de meerderheid van de bevolking. In april brak chaos uit, toen Hutu’s en Tutsi’s 100 dagen lang in de straten, in de huizen, in het hele land vochten. Op straat lagen ontelbare lichamen, vermoord met messen en machetes. Hoewel ik slechts vijf jaar oud was, herinner ik het me nog. Ik herinner me de dood, huilende kinderen, brandende huizen, mensen die rennen en schreeuwen. Ik herinner me de pijn van mijn vader en zijn besluit om weg te gaan, toen hij hoorde dat onze moeder in een van de huizen was omgebracht. Ik herinner me dat ik op zijn rug zat en dat mijn zus naast hem op de weg liep naar waar dan ook naartoe.

  Langzaam vonden we onze weg naar Kenia, Tanzania en Swaziland. We bleven ergens een paar maanden en trokken dan weer verder om ons uiteindelijk te vestiging in Zuid-Afrika. Daar vond ik mijn thuis voor meer dan vijftien jaar. Hier ontmoette ik het Religieus Genootschap der Vrienden, beter bekend als de Quakers. Zij inspireerden mijn tienerjaren en ik ben niet zeker of ik zonder hun begeleiding en steun de persoon zou zijn die ik nu ben. Ze gaven me de kans om te leren, om genuanceerd te communiceren, en bovenal hebben ze me aangemoedigd om contact te maken met met mijn spiritualiteit. Het is pas sinds kort dat ik echt ben gaan begrijpen wat er met mijn familie tijdens die donkere tijd gebeurd is. Mijn vader heeft er nooit over gesproken. Ik heb een vluchteling, een staatloze, een vreemdeling geweest en soms ook een warhoofd, maar het is omwille van al wat ik heb meegemaakt dat ik de wereld heb leren begrijpen die ik wil zien. Het is ook de reden waarom ik me wil inzetten voor de volgende generaties, zodat zij niet door dezelfde pijn moeten. Mijn moeder terugvinden en haar leren kennen na twintig jaar geloofd te hebben dat ze dood was, heeft mij verder aangemoedigd om door te zetten op mijn pad van vredesactivisme.

Zeven jaar lang werkte ik voor een niet-gouvernementele organisatie die bekend staat als The Ceasefire Campaign (campagne voor wapenstilstand), een vredesbeweging die streeft naar een gedemilitariseerde, geweldloze en vredevolle samenleving. Ik vertegenwoordigde de jeugd in internationale conferenties zoals de wereldbijeenkomst van War Resisters’ International, een NGO die pleit voor demilitarisering.



Campaigning to ban cluster bombs, 2010

Daarnaast was ik verantwoordelijk voor verschillende campagnes, bijvoorbeeld om clusterbommen te verbieden, voor workshops over huiselijk geweld, workshop voor de 16 dagen van het activisme, een gesprek met Andrew Feinstein over de Zuid-Afrikaanse Arms Deal saga, workshop over de wereldwijde actieweek en de promotie van een wapenvrije zone bij een taxistandplaats in Johannesburg, dankzij de organisatie Gun Free South-Africa. Helaas is de wapenstilstandcampagne stilgevallen bij gebrek aan financiële middelen, omdat sponsors ook in andere vredesopvoedingsprojecten wilden investeren.

 Ik ben al meer dan twaalf jaar lid van de Quakers van Johannesburg en neem regelmatig deel aan de vergaderingen om mijn geloof verder te verdiepen. Ik ben enthousiast over het dagelijkse werk van de bijeenkomsten in Johannesburg en de afgelopen jaren was ik verantwoordelijk voor de Centraal- en Zuid-Afrikaanse Jaarvergadering (C & SAYM). Ik haal een groot gevoel van verantwoordelijkheid en zelfzorg uit mijn rol als Co-Clerk of Young Friends. Mijn werk is gericht op werkplanning, gemeenschapsontwikkeling, communicatie onder jongeren, verslaggeving, workshops begeleiden en vergaderingen voorzitten. Momenteel ben ik actief betrokken bij de jongvolwassenenprogramma’s van de Quakers, met een focus op gelijkheid in de meest brede zin. Bijvoorbeeld als noodzaak voor rechtvaardigheid, als kracht om tot waarheid en liefde te komen, onze eigen groeipijnen als individuen en als gemeenschap, en wat het betekent om ‘de aanbeden natie’ hier en nu te creëren. We zijn van plan om een ambitieuze leerruimte op te zetten waarbinnen we ook onze eigen privileges en machtssystemen in vraag willen stellen, en samen een ??grotere capaciteit te ontwikkelen om de vele onderling verbonden systemen van onderdrukking te doorbreken.

In juli 2011 voltooide ik mijn opleiding tot begeleider van Alternatieven voor Geweld Projecten (Phaphama in Zuid-Afrika). Ik begeleid basis- en opbouwworkshops voor de Johannesburg Religious Society of Friends (Quakers) sinds 2012 tot nu. De Alternatives for Violence Project (AVP) is een internationale vrijwilligersorganisatie voor conflicttransformatie. Teams van AVP-trainers begeleiden ervaringsgerichte workshops om deelnemers te bekwamen in conflictoplossing zonder manipulatie, dwang of geweld. Workshops worden aangeboden in gemeenschappen, bedrijven, kerken, buurthuizen, verenigingen en vluchthuizen voor vrouwen over de hele wereld.

Ik werk voor een wereld waarin ieders mensenrechten worden gerespecteerd, een wereld waar geweld niet het dagelijks nieuws beheerst, een wereld waar vrede de consensus is. Een wereld waar we gescheiden worden door onze diversiteit, maar verenigd worden in onze verscheidenheid. “Niemand wordt haatdragend geboren omwille van huidskleur, achtergrond of religie. Mensen moeten leren om te haten. En als ze dat kunnen leren, kunnen we ze ook aanleren om lief te hebben, want liefde past beter in het menselijk hart dan het tegenovergestelde”, aldus Nelson Mandela. Ik ben de eerste om het eens te zijn met zijn woorden. Hoe komt het dat haat zo veel gemakkelijker is dan liefde, terwijl deze twee emoties nauw met elkaar verbonden zijn ?

Wie haat draagt, moet daarvoor liefde gekend hebben. In 2012 had ik de gelegenheid naar Kenia te reizen voor de Friend World conference (FWCC). Ik leerde er Quakers



Ontmoeting met haar moeder voor het eerst na twintig jaar

van over de hele wereld kennen. Het conferentiethema was ‘Zout en Licht’ en dat gaf me zoveel steun en hoop dat we in onze diversiteit helemaal niet zo verschillend zijn. We lopen rond met gevoelens van eenzaamheid en pijn, maar tijdens deze conferentie ervoer ik eenheid en samenhorigheid onder vrienden. We praatten niet alleen over Zout en Licht, maar we brachten het in de praktijk om Zout en Licht in deze gebroken wereld te delen.

We leven in de wereld verlamd door vooroordeel, xenofobie, armoede, milieu-en gezondheidsproblemen, ras, ongelijkheid en geweld. Ik werk aan de opbouw van een vredescultuur. Maar dat vraagt mensen die zich inzetten en in staat zijn om te gaan met de onvermijdelijke conflicten die zich voordoen bij dialoog en die zich inzetten voor het uitbouwen en wederopbouwen van respectvolle relaties tussen zichzelf en anderen. Dit is een continu proces, want het het is onmogelijk om zonder onenigheid een ??negatieve situatie om te vormen tot iets positief … vrede stichten en vredesopbouw is de verantwoordelijkheid van iedereen. We moeten ervoor zorgen dat we vrede koesteren in de samenleving en dat we een cultuur van vrede bevorderen via een Vredesministerie.

Ik ben van mening dat ik als jongere en lid van de toekomstgeneratie de verantwoordelijkheid heb om dit leven ten goede te veranderen door middel van activisme, lobby- en vrijwilligerswerk in een omgeving die mijn visie deelt.

Odette D. Ntambara

Published in The Broken Rifle, November 2016, No. 106

take down
the paywall
steun ons nu!