door

Germano Monti 

vertaald uit het Engels door Oriana P. Roerkraeyer

Bijna precies een jaar geleden werd de Piazza Venezia in het centrum van Rome,
een plek waar Benito Mussolini ooit de menigte toesprak, het schouwtoneel van
een zeer vreemde demonstratie: buiten de poorten van de Syrische ambassade
hielden enkele tientallen mensen portretten van de Syrische president, Bashar
al-Assad en zwaaiden met Syrische vlaggen. 
Sprekers namen om beurten plaats aan de microfoon en op het laatst, terwijl
het Syrische volkslied uit de luidprekers bulderde, gaven een deel van de
demonstranten een Hitlergroet terwijl de rest hun gebalde vuisten in de lucht
staken.  Deze eerste
“roodbruine” demonstratie werd al snel gevolgd door vele anderen.

Ondertussen werd een beweging, gekend als “Het Europees Solidariteits Front
voor Syrië”, actief.  Deze roodbruine
beweging verenigt tal van extreem-rechtse groeperingen uit heel Europa onder de
vlag van het Assad-regime, organiseert pro Assad demonstraties en heeft al
verscheidene delegaties naar Damascus gestuurd die elk door de Syrische
regering in het nationale parlement werden ontvangen.

Eén van die delegaties legde een bezoek af aan het regime
kort na de chemische aanval in 2012.  Dit
bezoek werd geleid door Ouday Ramadan en bevatte ook andere prominenten zoals Stefano
de Simone en Giovanni Feola, leiders van de neo-fascistische beweging Casapound,
evenals Fernando Rossi, ex-senator van de Italiaanse Communistische partij, die
aansluiting probeerde te vinden met extreem-rechts vanwege zijn steun voor Gaddafi
en nadien voor Assad. Deze “gifgas delegatie” werd officieel
verwelkomd door het Syrische hoofd van het parlement Jihad Allaham,
minister-president Wael al-Halqui, minister van Informatie Omar al-Zoubi en
onderminister van Buitenlandse Zaken Faisal Mekdad.

Fascistische Traditie

De reden voor de steun van deze fascistische organisaties voor het Assad-regime
is deels historisch. In 1954 vonden fascisten zoals Alois Brunner, de leider
van de SS speciale eenheid voor de “definitieve oplossing voor het Joodse
vraagstuk” en nauwste medewerker van Eichmann, een veilige thuishaven in
Damascus.  Hafez al-Assad, de vader van
de huidige dictator, belastte Brunner met de reorganisatie van de Syrische
geheime dienst volgens het Gestapo- en SS model.

Sinds het begin van de volksopstand in Syrië drie jaar geleden is er wederom
een opmerkelijke mobilisatie van rechts-radicale groepen.  De Bashar al-Assad aanhangers zijn
voornamelijk van Italiaanse, Franse en Griekse oorsprong, maar ze komen ook uit
Duitsland, Spanje, België, het Verenigd Koninkrijk, Polen, Servië, Tsjechië en
Roemenië.  Het is een vrij heterogene
groep: van het Franse Front National van Marine Le Pen, tot de Poolse
Katholieke Falanga, dat in juni 2013 opriep to het intrekken van de
burgerrechten van alle Poolse Joden, tot de Rus Alexander Dugin met zijn
Eurasië visie en ook de Griekse nationaal-socialistische groep Mavros Krinos,
die prat gaat op het feit dat ze Assad diverse milities leverde.

Italië is de spil van deze roodbruine pro-Assad alliantie omdat het kan rekenen
op openlijke steun van organisaties zoals Forza Nuova (katholieke
neo-fascisten) en Casapound (die naar zichzelf verwijzen als de “fascisten
van het derde millennium”).

De alliantie omvat ook een aantal kleinere groepen die zichzelf
als “socialistisch” beschouwen en zich beroemen op hun banden met
nationalistische en Stalinistische partijen en bewegingen van over de hele
wereld – van Rusland tot Venezuela tot Noord-Korea.

Al deze organisaties hebben netwerken en connecties met bepaalde delen van een
verward anti-imperialistisch en dogmatisch Links. Diep geworteld in Stalinistisch
gedachtegoed is deze tak van Links er, tot op de dag van vandaag, van overtuigd
dat de wereld verstrikt is in een voortdurend conflict tussen westers imperialisme
(vertegenwoordigd door de Verenigde Staten, de Europese Unie en hun
bondgenoten) en de weerstand van “soevereine staten” zoals Rusland,
China en Iran.

Uit naam van een slordig bijeengeraapt concept van anti-imperialisme en vanwege
een Islamophobie waarvan de intensiteit varieert van groep tot groep hebben
fascistisch Rechts, de katholieke fundamentalisten en de Stalinisten een klein
maar uiterst actief “roodbruin leger” voortgebracht.

Om misverstanden te vermijden moet worden benadrukt dat Casapound en Forza
Nuova elk relatief weinig actieve volgelingen hebben.  Samen tellen ze slechts een paar duizend
leden. Beide groepen faalden spectaculair in recente peilingen.  Toch oefenen ze een invloed uit op voornamelijk
jonge Italianen die niet te onderschatten valt. 
In studentenverkiezingen op een paar middelbare scholen in Rome wonnen
ze zelfs de meerderheid van de stemmen, wat betekende dat het Europese
SolidariteitsFront voor Syrië niet alleen op deze scholen toespraken mocht
houden maar ook elders.

Terwijl Forza Nuova zich voornamelijk richt op de verdediging van het
traditionele gezin en de strijd tegen abortus is Casapound meer op sociaal
gebied betrokken:  haar leden bezetten
leegstaande gebouwen en organiseren campagnes voor mensen met een handicap –
zolang deze Italiaans zijn tenminste.  Beide
groepen delen een fundamenteel racistische en xenofobe ideologie en een
categorische afwijzing van “mondializzazione” (globalisering), wat
zij beschouwen als een verlies van nationale soevereiniteit.

Angst voor de Islam speelt een steeds belangrijkere rol in
de politiek van Rechts.  In de aanloop
naar de Europese verkiezingen van dit jaar ontmoetten de leiders van
verscheidene Europese extreem-rechtse groeperingen elkaar tijdens tal van
gelegenheden, zoals bijvoorbeeld in november in Spanje, of in Rome in februari
2014.  Jens Pühse van de Duitse NPD
verscheen op de Spaanse bijeenkomst net zoals de leden van de Syrische
Nationale Socialistische Partij (SSNP).

De Nationaal Socialisten van Syrië

De SSNP is een trouwe bondgenoot van de heersende Baath-partij van Assad en
heeft twee leden in het Syrische kabinet: de vice-premier en nog een andere
minister. De partij zet haar eigen eenheden in die zij-aan-zij strijden met het
regime en met de Libanese Hezbollah milities tegen de Syrische rebellen.  De ideologie van de SSNP, die werd opgericht
in 1932 in Beiroet, en haar symboliek zijn uiteraard beiden gebaseerd op het
Duitse nationaal-socialisme: een opgeheven rechterarm wordt gebruikt als een
groet en het embleem op op de vlag lijkt op een swastika.  De Italiaanse vertegenwoordiger van SSNP is
de eerdergenoemde Ouday Ramadan, die belast is met het organiseren van steun
voor het Assad-regime in Italië.

De toenadering tussen de neo-nazi’s, katholieke fundamentalisten, Stalinisten
en pacifisten onder de vlag van anti-imperialisme is een cruciale factor in het
gebrek aan solidariteit met het Syrische volk en vooral dan in linkse kringen.  Dit kleine “roodbruine leger” is
buitengewoon actief op het internet, met websites en blogs die aanvankelijk links
lijken te zijn.  In de afgelopen drie
jaar is dit leger erin geslaagd om de Italiaanse solidariteit en vredesbeweging
voor Syrië te verlammen door meedogenloos het schrikbeeld van een vermeende
NAVO aanval op Syrië op te roepen en te hameren op een zionistisch-salafistisch
complot tegen het Assad’s “seculiere, anti-imperialistische en
socialistische “regime.

Slechts tijdens de afgelopen maanden zijn de mainstream media in Italië zich
bewust geworden van dit fenomeen en zijn ze beginnen verslaggeven over de
activiteiten van deze dubieuze pro-Assad alliantie.  Bovendien wordt er meer en meer opgeroepen
voor democratie en humanitaire hulp voor de Syrische burgers en dit door de
meest invloedrijke vredesorganisaties. 
Of dit genoeg zal blijken om de populistische steun voor deze
ideologische smeltkroes te verminderen blijft nog de vraag.
Bron: http://en.qantara.de/content/the-syrian-conflict-a-red-brown-alliance-for-syria

Germano Monti is een freelance journalist uit Rome. Hij is
één van de coördinatoren van de Freedom Flotilla Italia en heeft deelgenomen
aan een aantal internationale vredes- en solidariteitsmissies in Gaza, de
Westelijke Jordaanoever en in verscheidene Palestijnse kampen in Libanon en
Egypte. Hij is ook één van de oprichters van het Italiaanse Comité voor
Solidariteit met Syrië.