Ik begrijp niet waarom eigenaars van leegstaande gebouwen zo’n angst of weerzin voelen voor krakers. Okee, er zijn krakers en er zijn krakers, de ene soort draagt zorg voor het pand en streeft een goede verstandhouding na met de buurt, de andere soort heeft geen respekt voor de woonst noch voor de buurt. Het volstaat toch om even de referencies van een bepaalde groep op te vragen in de buurt, om te weten met welke soort mensen men te maken heeft. Het is toch een perfekte match, enerzijds biedt men gemotiveerde aktivisten een plek om hun sociale en culturele projekten te verwezenlijken en anderzijds ben je als eigenaar ervan verzekerd dat er voor je eigendom wordt gezorgd, want een leegstaand pand wordt al snel als een rottende tand. De kraakpanden die wij tot hiertoe bewoonden en gebruikten hebben we in veel betere staat achtergelaten dan de oorsponkelijke staat waarin het zich bevond, en telkens konden wij rekenen op de appreciatie en het respekt van de buurt. Als eigenaars nu eens zouden openstaan voor “positieve initiatieven” en de dialoog willen aangaan met potentiële krakers, dan zouden veel buurten zoveel aangenamer zijn, en zou “onbekend” niet langer “onbemind” zijn. De vooroordelen over mensen als wij zijn een veralgemening en gebaseerd op angst en onwetendheid. Scheer niet iedereen over dezelfde kam, geef mensen de kans zich te bewijzen, en je kijk op de wereld zal vanzelf opener en positiever worden. Daarvoor in de plaats krijg je de kans om zoveel unieke mensen te ontmoeten en bijzondere momenten te ervaren die anders onopgemerkt aan je voorbij zouden zijn gegaan. Tot hier mijn pleidooi voor onze mensen en alle andere aktivisten die ondanks hun vaak erg beperkte middelen fantastische initiatieven op poten weten te zetten. Steun ons aub!