Het baart mij ook zorgen dat extreem rechts groeit in Europa. Net zoals de respectloze behandeling van vluchtelingen in Griekenland en Calais mij kwaad maakt.

Maar het kan anders en beter. Dat bewijst de Grote Parade van Hart boven Hard. Daar schuiven we openheid en solidariteit naar voor als alternatief voor  xenofobie en uitsluiting.

De Grote Parade van Hart boven Hard, voor meer openheid en solidariteit als alternatief voor xenofobie en uitsluiting.

De voorzitter van de N-VA heeft een andere strategie. Hij wil extreem rechts terugdringen door zelf een bijna extreem rechts beleid te voeren. Net daardoor geraakt extreem rechts nog meer aanvaardbaar en neemt het probleem alleen maar toe. Als een rode draad door het N-VA verhaal worden de meest zwakke groepen in de samenleving uitgesloten en tegen elkaar opgezet. Ook in het migratiedebat is dat het geval.

Het afschaffen van het asielrecht  in Europa, dat deel uitmaakt van de geglobaliseerde wereld vandaag, lijkt me irrealistisch en wijst vooral treffend op de politieke armoede van nieuw rechts: Inefficiënte symptoombestrijding van een internationaal probleem, zonder duurzame oplossingen.        

Politici moeten zich de vraag durven stellen hoe we er voor zorgen dat mensen niet meer genoodzaakt zijn om te vluchten. Europa is systematisch betrokken bij die oorlogen waar mensen nu op de vlucht slaan en heeft de regio in het Midden-Oosten allesbehalve gestabiliseerd. En toch blijft onze regering koppig 6 miljard euro investeren in straaljagers om ze vervolgens in te zetten in die landen waar miljoenen mensen wegvluchten van … oorlog. Je kan het vergelijken met een pyromaan die klaagt dat het vuur dat hij net heeft aangestoken zoveel schade aanricht.

Je kan het vergelijken met een pyromaan die klaagt dat het vuur dat hij net heeft aangestoken zoveel schade aanricht.                                                                                                                        

Het asielrecht is een recht dat opgenomen werd in de Conventie van Genève en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens als reactie op één van de meest duistere periodes uit de Europese geschiedenis. Bart lijkt het laatste deel van de vorige zin systematisch te vergeten of weg te relativeren.

Zelfs voor economische vluchtelingen valt een lans te breken. Wanneer Oxfam een campagne start tegen de ecologische en economische drama’s van sweatshops, dan is er niemand die het opneemt voor deze moderne vorm van slavenarbeid en 19^e-eeuwse vervuiling. Wanneer de VN een rapport uitbrengt over de burgeroorlogen die worden gevoerd voor ertsen en mineralen -die toevallig in al onze High Tech smartphones, computers en flatscreen TV’s verwerkt worden- dan vinden we dat erg. Onmenselijke arbeidssituaties en oorlog voor goedkope import handelswaar mogen niet exclusief een zaak van NGO’s en mensenrechtenorganisaties zijn. Ook politieke instanties kunnen gewicht in de schaal leggen om de oorzaken van gedwongen politieke of economische migratie tegen te gaan.                                                         

In plaats van economische vluchtelingen te bestempelen als toeristen die –à la carte- een land uitkiezen om de profiteren van onze sociale rechten, moeten we onze sociale rechten exporteren naar de landen van herkomst. Als Nike, H&M, Apple of Samsung echt nog willen verkopen bij ons, dan moeten ze de garantie voor eerlijke lonen en een basis van sociale bescherming kunnen voorleggen. Daarbij kan een trajectenplan opgemaakt worden om die sociale doelen samen te bereiken binnen een bepaalde tijdsspanne.

We mogen dromen!

Dat multinationals niet meteen gaan plooien voor meer menselijkheid en minder economische belangen lijkt een logische zaak. Dat wil niet zeggen dat het standpunt van deze bedrijven zomaar moeten aanvaard worden. We mogen dromen! Misschien kunnen we beginnen nadenken aan een pushback-beleid voor smartphones en 1-euro T-shirts van bedrijven die niet transparant werken en die binnen de huidige handel de basisrechten van mensen blijven schenden? Ik zie Bart al rollebollen met zijn ogen. Het zou effectief heel veel commotie veroorzaken want het plaatst het menselijke boven het winstgevende. Maar misschien is het net dat wat we nodig hebben om de politieke crisis in Europa op te lossen. Meer openheid en solidariteit.

Veel middenveldorganisaties en burgercomités nemen zelf de zaken in handen en werken nu al aan de wereld van morgen.

We hoeven niet te wachten op politici om daar aan te werken. Veel middenveldorganisaties en burgercomités nemen zelf de zaken in handen en werken nu al aan de wereld van morgen. En daar mogen we samen fier op zijn. De Grote Parade van hart Boven Hard is dan ook een ode aan de plus samenleving. Een plek waar democratie inclusief werkt, met straffe basisvoorzieningen en waar we gaan voor een economie die iedereen vooruit brengt. Een plek waar het klimaat in evenwicht is en onze solidariteit niet stopt aan het einde van de straat.