Een open brief aan facebook

Een open brief aan facebook

maandag 16 november 2015 18:01
Spread the love

Het is een zaterdagmorgen en de zon schijnt. Ik zit aan tafel in de leraarskamer en heb net mijn lesvoorbereiding afgewerkt. Vandaag zal ik met mijn studenten praten over de klimaatproblematiek, het grootste plezier uit lesgeven haal ik uit deze jonge geesten kritisch te laten nadenken. Het is een waar plezier een positieve impact te kunnen hebben. Met nog een tiental minuten voor mijn eerste les begint ontgrendel ik mijn telefoon om het nieuws te lezen. Wanneer mijn collega’s langzaam binnensijpelen merkt iemand op dat ik met tranen in mijn ogen zit te schokken op mijn stoel.

Ja, er gebeuren wreedheden tegen de mensheid elke dag op verschillende plaatsen in de wereld. Ja, geen enkel van deze wreedheden waarvan ik op de hoogte wordt gebracht laat me volledig onberoerd. Ja, het klopt dat de gebeurtenissen in Parijs de wreedheden elders niet zouden moet overschaduwen. Ja, ja, ja.

Wanneer ik later die dag facebook bezoek, is er een storm aan het broeien. Ik zie veel vlaggen. Ik zie veel woorden. Ik zie mensen die willen bidden voor Parijs. Ik zie mensen die willen bidden voor Lebanon als een reactie op mensen die willen bidden voor Parijs. Ik zie mensen die willen bidden voor Syrie. Ik zie mensen die moslims aanvallen. Ik zie mensen die Europa aanvallen. Ik zie mensen die het gegeselde paard voor hun koets binden. Ik zie mensen die Parijs misbruiken voor hun anti-Moslim demagogiek. Ik zie mensen die geloven dat oorlog nodig is. Ik zie mensen die elkaar aanvallen voor hypocrisie. Ik zie mensen die sociale media aanvallen voor vriendjespolitiek. Ik zie mensen die mensen vereenzelvigen met hun regeringen. Ik zie mensen die haat prediken. Ik zie mensen die liefde prediken.

In deze massale vloed van meningen voel ik me als individu machteloos. Ik heb de laatste dagen getwijfeld om iets neer te schrijven. Als je tot hier bent geraakt, ben je natuurlijk al op de hoogte dat ik inderdaad overstag ben gegaan om toch wat te schrijven. Om toch mijn mening te delen met de wereld, de Nederlandstalige wereld, mijn Nederlandstalige vrienden op het wereldwijde web. Waarom? Omdat ik zelf niet meer goed weet wat er aan de hand is. Omdat schrijven therapeutisch werkt voor mij. Omdat het me al de chaos een plaats laat geven. Omdat ik haat beu ben. Beu.

Parijs is dicht bij mij. Ja. Het doet me meer pijn omdat het zo dicht bij mijn familie gebeurde. Het doet me meer pijn omdat ik Parijs ken, omdat ik me meer kan vereenzelvigen met Parijs. Ik ben een mens. Alles wat mensen leed berokkent doet me als mens pijn. Mens zijn betekent echter ook dat we geen perfecte wezens zijn, dat we onze emoties niet altijd onder controle houden/hebben. Ik heb geen Franse vlag op mijn facebookpagina maar ik begrijp waarom mensen dat gedaan hebben. Ze zijn oprecht geschokt door de aanslagen en willen dat tonen via sociale media, omdat die immers een groot platform vormen. Maar laten we alsjeblieft niet vergeten dat facebook niet een volledig inzicht biedt in iemand’s persoon. En toch zijn daar de farizeers die met de vinger zwaaien dat dit soort aanslagen dagelijkse kost is. Dat mensen die enkel nu hun profielfoto blauw-wit-rood kleuren hypocrieten zijn, meer waarde hechten aan Europese levens en dat de rest van de wereld hun weinig kan boeien. Waarom moeten schok en verdriet voor iets dat nabij ons gebeurd is ons schuldig doen voelen? Niets is zwart-wit, alles is grijs. Parijs is in dit geval voor velen meer grijs dan andere gebeurtenissen.

Ik ontken niet dat de internationale media deze gebeurtenis wel misbruikt hebben en dat de stempel hypocrisie hier wel van toepassing zou kunnen zijn. Gebouwen die overal ter wereld blauw-wit-rood kleurden, terwijl andere vlaggen (zoals bv. Lebanon, Kenya of Syrie) nooit hun weg vonden, dat moet zeker in vraag gesteld worden. Maar individuen, die een deel van hun emoties in een klein gebaar met elkaar wilden delen, waarom is dat hypocriet?

Ik wil eindigen met een harde noot.
Hollande verklaart oorlog. Grote praat. Onzin. Wilders. Jambon. CNN. FOX. Wereldpers. IS zit in een hoekje en lacht haar scherpen tanden bloot. Hoe is het mogelijk dat wereldleiders de vicieuze cirkel blijven aanvoeren. Hier is een perpetuum mobile. Het begin is duidelijk, het einde is zoek.

Als er iets is dat we kunnen doen, is een spiegel vormen voor onze leiders. Het is nodig dat we hen laten weten dat we weten dat het hun schuld is. IS is niet geboren uit de Islam die de wereld zo begint te haten en te vrezen. IS is enkel omdat het Westen het gecreerd heeft. IS is meer dan een idee geworden, het is een kracht. Een kracht die aangezwengeld wordt door het Westen door een falend buitenlands en binnenlands beleid. Een kracht die groeit door onvrede, door racisme dat niet aangepakt wordt. Een kracht die zal blijven groeien als deze niet correct aangepakt wordt. Hoe het dan wel moet gebeuren? Dat weet ik helaas niet. Laten we beginnen met toleranter te zijn. Laten we elkaars gevoelens als verschillend ervaren. Laten we elkaar proberen te begrijpen. Laten we praten. Stap een.

take down
the paywall
steun ons nu!