Na de verkiezingen van 2007 vertrouwde Siegfried Bracke HUMO toe – dit doe ik uit mijn blote hoofd, dus volgens de psychologie kan het net zo goed een waanbeeld zijn – dat hij sp.a had gestemd. Hij had er geen enkel probleem mee om loftsocialist te worden genoemd, en begreep niet wat iedereen tegen sp.a had. Een reconstructie van een merkwaardig denkproces.
Ik ga er vanuit dat iemand niet fundamenteel van mening kan veranderen. Wie wel gelooft in ingevingen van bovenaf en ander mythisch gedoe, kan ophouden met lezen. Bracke heeft dan enkel het licht gezien, maar ik neem aan dat hij als prominent vrijmetselaar die denkpiste eveneens uitsluit. We hervatten: Bracke stemde in 2007 sp.a. Aan Vlaamse kant werd toen een bijzonder gepolariseerde campagne gevoerd, waarin het kartel CD&V/N-VA de aloude communautaire kaart speelde. Grote staatshervorming, meer Vlaanderen, vijf minuten politieke moed. Dat gedoe. Het kon Siegfried Bracke blijkbaar niet bekoren.
Na die verkiezingen vat Yves Leterme de langste onderhandelingsronde aan die ooit over de vorming van een kabinet is gevoerd. Aan zijn zijde zit Bart De Wever, die zich tot doel heeft gesteld het Vlaamse karakter van het beoogde federale regeerakkoord te bewaken. Zoals verwacht ging dat helemaal mis. Na heel veel autoritten langs het paleis en teeveestudio´s wordt er weliswaar een regering op de been gebracht, maar de communautaire miserie blijft duren. Als N-VA geen licht aan het einde van de tunnel maar verkiezingen ziet naderen, stapt de partij uit de regering en schreeuwt verder van aan de zijlijn.
Bart De Wever en de zijnen laten een moegestreden Wetstraat achter. Zij hebben ervoor gezorgd dat de politieke klasse elkaar in de haren vloog vanwege communautaire twisten. Dat deden ze door CD&V en later alle andere Vlaamse partijen op te jutten in een wedstrijdje om wie de beste Vlaming is. De Waalse partijen reageerden begrijpelijkerwijs als door een wesp gestoken en vormden samen front. N-VA heeft deze hele botsing eigenlijk geregisseerd.
Vanuit het standpunt van die partij bekeken is daar helemaal niets mis mee. Alle leden van N-VA willen een onafhankelijk Vlaanderen, omwille van romantische dan wel bestuurlijke motieven. Dan moet je België op de grond krijgen. Ze willen dat al een hele tijd, zoals sp.a al een hele tijd streeft naar meer gelijkheid. In 2007 wilde Siegfried Bracke meer gelijkheid. Dat wilde hij alleszins liever dan een grote staatshervorming en de onverwijlde splitsing van BHV. Hij is weliswaar altijd orangist geweest, maar dat heeft hem er nooit eerder toe aangezet Vlaams-nationalistisch te stemmen. Bracke was tevreden met paars, toen niemand zich eigenlijk interesseerde voor communautaire twistpunten.
Dinsdag maakte hij bekend de Oost-Vlaamse lijst van N-VA te trekken. Broodnodige hervormingen die hij in 2007 niet zag, onderschrijft hij in 2010 dus wel. Daarvoor was een crisis nodig. N-VA heeft het land drie jaar plat gelegd, omdat zij – pakweg – de sociale zekerheid willen splitsen. Dat wil Bracke niet, anders had hij in 2007 N-VA gestemd. Na drie jaar stilstand heeft hij pas besloten dat België niet meer functioneert. Niet omdat hervormingen en een doorgedreven federalisering uitbleven, maar omwille van een langgerekte politieke crisis. En die werd door zijn nieuwe partij georganiseerd. Raar.
