Minister van Onderwijs, Pascal Smet (Sp.a), kwam enkele weken geleden met de mededeling dat er 30 miljoen euro vrijgemaakt zou worden voor het onderwijs in heel Vlaanderen. Dat bedrag zou alle problemen rond schoolinfrastructuur, voor het komende schooljaar, moeten opvangen. Het bedrag werd heimelijk, alvorens het debat in het Vlaams Parlement van start ging, met 9,1 miljoen euro verhoogd. Ondanks die verhoging werd tijdens het debat heel duidelijk dat het hier gaat om too little, too late…
Voor Antwerpen alleen zouden er 3400 nieuwe plaatsen gecreëerd moeten worden. Concreet wil dit zeggen dat Antwerpen minstens 51 miljoen euro nodig heeft om haar capaciteitsprobleem te kunnen opvangen. De Andere Mening heeft voor de jaarwisseling deze tekortkomingen in de context van het nieuwe inschrijvingsdecreet aangekaart, en in een interview heeft schooldirecteur Jan Van Der Linden vooral gewezen op de toenemende beknotting van de keuzevrijheid van ouders.
Bart De Wever (N-VA) heeft het debat in het Vlaams Parlement met een drievoudige persoonlijkheid – parlementslid voor N-VA, voorzitter van N-VA én burgemeester van Antwerpen – meegemaakt. Om zijn partijgenoot en Begrotingsminister Muyters te sparen heeft hij hooguit een lichte teleurstelling geuit over de beperkte verhoging van het eerder aangekondigde bedrag. Een indrukwekkend contrast met de eerste gemeenteraadszitting waarin hij al zijn duivels ontbond tegen oppositieleidster Yasmine Kherbache (Sp.a).
Yasmine Kherbache (Sp.a) zag het toen helemaal anders, volgens haar moest minister Muyters (N-VA) meer water bij de wijn doen. Haar partijgenoot, Pascal Smet, zou reeds genoeg inspanningen geleverd hebben. Filip Dewinter (VB) kon niet anders dan tot driemaal toe (!), op smalende wijze, de schizofrene houdingen van sp.a en N-VA op Antwerps en Vlaams niveau benadrukken. Al deze discussies en akkefietjes bieden echter geen oplossing, terwijl september 2013 onvermijdelijk voor de deur staat.
Indien minister Smet nu al met budgettaire tekorten zit om de capaciteitsproblemen op te lossen, toont dit uiteraard aan dat de bestaande vrees bij ouders en scholen niet geheel onterecht is. Net wanneer er een “oplossing” leek te komen rond het wekenlang kamperen voor de schoolpoorten, zitten de ouders nog steeds opgescheept met dezelfde vrees: “Kan mijn kind volgend schooljaar op een volwaardige wijze naar school?”
Op federaal niveau wacht bijvoorbeeld iemand zoals Johan Vande Lanotte (Sp.a) helemaal niet op de staatsfinanciering van moderne projecten en kiest hij resoluut voor een publiek private samenwerking (PPS) rond zijn energiedonut in de Noordzee. In tijden van budgettaire beperkingen zou de overheid vanzelfsprekend deze formule moeten bewandelen om de eigen tekortkomingen volledig op te vangen of desgevallend gedeeltelijk aan te vullen.
Onze minister van onderwijs kan daar zeker een voorbeeld aan nemen om het capaciteitsprobleem toch enigszins te kunnen inperken. Het zou in ieder geval veel beter zijn dan zich vooraan in het parlement, op een beschamende wijze, op de borst te kloppen. Iemand moet hem stilaan duidelijk maken dat, door het vrijgemaakte bedrag van 39,1 miljoen euro op een belerende manier te vertalen naar “Belgische frankskes uit de vorige eeuw”, de structurele problemen van deze eeuw niet zal kunnen camoufleren.
De minister zou natuurlijk kunnen opwerpen dat er al vele projecten onder de noemer van zijn DBFM (PPS rond het ontwerp, bouw, financiering en onderhoud van schoolgebouwen, red.) van start zijn gegaan, maar de hopeloze achterstand die men tot nu heeft opgelopen is niet eens te overzien. Alle bovenstaande verontwaardigingen worden vanzelfsprekend ook door alle onderwijsnetten gedeeld. Het wordt echter stilaan tijd om onze verontwaardiging niet meer tot uitdrukking te laten brengen door instituten die zelf een onderdeel van onze verontwaardiging zijn geworden… zeker wat betreft de houdingen van het GO! en het Katholieke Onderwijs in het hoofddoekendebat.
Als minister Smet in de overtuiging leeft dat het water hem aan de lippen staat, dan mag hij zich niet van zijn verantwoordelijkheid ontslaan door een lekke reddingsboei in de richting van onze schoolgaande jeugd te gooien. Wat deert het vandaag, bij gebrek aan een degelijk meerjarenplan en toekomstvisie, te vertrouwen op een overheid die verantwoordelijk is voor de educatie van onze jongeren, als ze zelf niet in staat is om tijdig in te zien dat ze zelf alle beschikbare hulp zou moeten opzoeken én omarmen?
De structurele aanpak van de capaciteitsproblemen moet op een vernieuwende wijze bekeken worden. Heldere opmerkingen zijn hierover door Guy Tegenbos en Eric Corijn gemaakt. Publiek-private samenwerkingen kunnen op verschillende wijze een invulling krijgen en kunnen desgevallend van tijdelijke aard zijn. Tegen het jaar 2025 zal de Vlaamse Regering sowieso in de richting van PPS moeten denken, zeker wat grootsteden Antwerpen, Brussel en Gent betreft.
Het is net daarom dat we het onderwijsprobleem vanuit een islamitische optiek moeten benaderen en, inderdaad, van start gaan met de formulering van volwaardige aanvullingen op alle tekortkomingen van de organiserende overheden… Het zijn tenslotte ook onze kinderen!
Zohra Salhi , Siham Chaoui
© 2012 – De Andere Mening
