Ludo de Brabander van Vrede vzw

"We steunen de eis voor erkenning van de Palestijnse staat, maar het is voor ons niet het eindpunt van het proces. Het gaat voor ons ook om een belangrijke stap in de verwezenlijking van de Palestijnse rechten. Er moet onder andere ook werk gemaakt worden van het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen."

"Het interessantste is dat door deze demarche, verschillende landen kleur moeten bekennen. De hypocrisie, zeker van de VS maar toch ook van Europa en België, worden heel duidelijk. Zij zeggen dat er moet blijven onderhandeld worden, maar hoe kan je blijven onderhandelen met iemand die voortdurend je gebied afneemt?"

"België moet volgens ons onvoorwaardelijk achter het idee van een Palestijnse staat staan. De vraag is ook om de Palestijnse staat te erkennen op de grenzen van de Groene Lijn (1967). Dat wil zeggen dat dan ook duidelijk wordt waar de grenzen van Israël precies liggen. Dat is ook de reden waarom Israel zo hard in het verweer gaat."

"Europa is verdeeld en dat maakt het ook moeilijk. Er zijn bijvoorbeeld landen zoals Tsjechië, Nederland, Duitsland die gekant zijn tegen de erkenning. Zij zitten op de Amerikaanse positie. Ze vinden dat er verder moet onderhandeld worden. En er zijn andere landen zoals Spanje die helemaal akkoord gaan met de Palestijnse vraag. En verder een heleboel landen die er tussenin hangen. Die de vraag van de Palestijns staat steunen, maar ook vragen dat er onderhandeld wordt."

"Ik denk dat het één het ander niet wegneemt. Je kan de Palestijnse staat erkennen en dan verder onderhandelen over de verwezenlijking van dat idee van een Palestijnse staat. Dat gaat dan over de ontmanteling van de kolonies in de bezette gebieden. Die zijn al illegaal verklaard. Dus het is logisch dat die ontmanteld worden of dat er minstens aan de Palestijnen gevraagd wordt of ze bereid zijn om één of ander statuut te geven aan die kolonies."

"Het ziet er naar uit dat het in de Veiligheidsraad niets zal worden. Dat de Amerikanen minstens een veto gaan stellen, dat Groot Brittannië en Frankrijk blijkbaar overwegen om zich te onthouden. Maar een veto van één van de leden betekent dat het niet doorgaat. En dus wordt het dossier iets voor de Algemene Vergadering van de VN. Daar kunnen de Palestijnen wel gemakkelijk een meerderheid halen. Maar natuurlijk is dat een veel minder krachtige organisatie. Het heeft wel het voordeel dat, als er positief gestemd wordt in de Algemene Vergadering, de Palestijnen dan ook een partij kunnen zijn bij het Internationaal Gerechtshof. Ze kunnen dan als entiteit een vraag of procedure starten bij het Internationaal Gerechtshof. Met bijvoorbeeld een eis tot ontmanteling van de nederzettingen."

"De Palestijnse vraag is misschien een symbolische demarche maar het heeft ook juridische consequenties. Het krachtigste zou zijn als ze gewoon erkend kunnen worden als 194ste land."

Opinie, Nieuws, Politiek, EU, VS, Israël Palestina, Palestijnse Autoriteit, Diplomatieke relaties, President Barack Obama, Steven Vanackere, VN-lidmaatschap, Status Israël, Javier Solana - Ludo De Brabander

Een hypocrisie te zwaar om dragen

Een Palestijnse staat kan er alleen maar komen op basis van onderhandelingen, aldus de VS en een aantal Europese leiders. Ze hebben nochtans de situatie mee helpen verzieken door goede relaties met de bezettingsmacht aan te knopen terwijl de kolonisatie elke dag voortschrijdt. Een hypocrisie die te zwaar wordt om dragen, vindt Ludo De Brabander.

vrijdag 23 september 2011 18:30

Spread the love

Een Palestijnse staat kan er alleen maar komen op basis van onderhandelingen. Dat is het inmiddels bekende standpunt dat VS-president Barack Obama hanteert om alvast een veto in de VN-Veiligheidsraad te verantwoorden als de Palestijnen zouden doorzetten met het initiatief om erkend te worden als 194ste lidstaat van de Verenigde Naties (VN).

Washington zwicht hiermee compleet voor de druk van de Israëlische regering die kan rekenen op een ontzettend machtige zionistische lobbygroep in alle politieke instellingen die de VS rijk is.

In Caïro-toespraak klonk het nog overtuigend …

Obama zal ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als de president bij wie er een kloof gaapt tussen wat hij belooft en wat hij doet. In zijn beruchte Caïro-toespraak voor de Arabische wereld van juni 2009 klonk het nog overtuigend: “Dus laat er geen twijfel over bestaan: de situatie voor de Palestijnse bevolking is niet te tolereren. Amerika zal zich niet afkeren van de legitieme Palestijnse aspiratie voor waardigheid, kansen en een eigen staat.”

Een jaar later zou Obama in zijn toespraak voor de Algemene Vergadering van de VN zijn verwachting uitdrukken dat Palestina een nieuw lid zal worden van de VN als “onafhankelijke, soevereine Palestijnse staat die in vrede leeft met Israël”.

Terwijl hij het zei, maakte de Israëlische premier Benjamin Netanyahu duidelijk dat hij niet van plan was om zelfs maar tijdelijk het moratorium op de stopzetting van de bouw van nieuwe nederzettingen te verlengen, ook al maakte Obama zoveel knievallen.

Zei de Amerikaanse president toen niet zelf dat zo’n moratorium nodig was om enig perspectief te hebben op succesvolle vredesonderhandelingen? Geen moratorium, geen onderhandelingen, zo wist hij toen. En nu plots moeten de Palestijnen wel onderhandelen, ook al groeit het aantal kolonisten op hun grond elke maand met rasse schreden.

Europese Unie doet niet veel beter

Binnen de Europese Unie is het al niet veel beter en stellen de landen zich als vanouds verdeeld op, met felle tegenstanders, enkele voorstanders en allerlei tussenposities. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken, Steven Vanackere (CD&V), bijvoorbeeld durft na 20 jaar vruchteloos onderhandelen nog stellen dat de Palestijnse demarche “geen duurzame stap” zou zijn.

Vanackere ziet meer heil in een zoveelste vage resolutie waar hele VN-kasten mee zijn gevuld. Hij poneert het zonder enige schaamte. Wat is er dan duurzaam genoeg tegen de kolonisatie en de landroof van Israël?

Wat zijn de grote woorden van Europese leiders waard nadat ze jarenlang de Israëlische politiek van voldongen feiten hebben getolereerd, erger nog, hebben gesteund?

“Wat zijn de grote woorden van Europese leiders waard nadat ze jarenlang de Israëlische politiek van voldongen feiten hebben getolereerd, erger nog, hebben gesteund?”

Hun vruchteloze oproepen aan de Israëlische regering om te stoppen met het bouwen van steeds maar nieuwe Joodse nederzettingen op Palestijnse grond, gingen immers gepaard met uitstekende relaties die “van Israël – dixit Javier Solana in zijn hoedanigheid van Hoge Vertegenwoordiger voor het Gemeenschappelijk Buitenlands- en Veiligheidsbeleid van de EU – een lidstaat maken zonder het effectief te zijn”.

“Er is geen land buiten het Europese continent dat het soort van relatie heeft zoals Israël dat heeft met de Europese Unie”, zo zei Solana in oktober 2009 op een conferentie in Jeruzalem.

Een jaar eerder, in december 2008, stemden de 27 Europese leiders unaniem voor een opwaardering van de relaties met Israël. Het Europese parlement houdt de implementatie van die opwaardering vooralsnog tegen. Daardoor wordt ons – gelukkig – het schouwspel van drie ontmoetingen per jaar tussen de Israëlische extreemrechtse minister van Buitenlandse Zaken, Avigdor Lieberman, en zijn 27 Europese collega’s bespaard.

Opwaardering relatie koppelen aan vredesproces

In een adem begroeven de Europese leiders onder Israëlische druk een zogenaamd ‘actieplan’ voor het vredesproces. België en vier andere landen wilden de opwaardering van Israël koppelen aan de vooruitgang in het vredesproces tot de finale status van onderhandelingen. Ze gingen evenwel overstag na een bezoekje van de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Tzipi Livni (Kadima, ex-Likoed).

Het is datzelfde Europa vanwaar nu vermanend wordt uitgehaald naar de ‘onverantwoordelijkheid’ van de Palestijnse Autoriteit om het lidmaatschap van de VN eenzijdig aan te vragen.

Neen, de Palestijnen moeten zich volgens de VS en de meeste landen van de EU te pletter onderhandelen met een militaire bezettingsmacht die door ons, en vooral de VS (met 3 miljard dollar per jaar), wordt bewapend en militair gesteund.

Vraag eens aan een slaaf om te onderhandelen met zijn tot de tanden bewapende heerser om hem aub van de ketenen te bevrijden en hem zijn rechten terug te geven. Hebben we aan de opstandelingen in de Arabische wereld gevraagd om te onderhandelen?

“Hebben we aan de opstandelingen in de Arabische wereld gevraagd om te onderhandelen?”

Hebben we de Libische rebellen niet alle militaire steun toegezegd omdat ze vooral niét mochten onderhandelen?

Hebben we Kosovo uit handen van Servië weggebombardeerd onder het argument dat we de democratische rechten van de bevolking en de mensenrechten moesten verdedigen? etc.

De waarheid is dat de Palestijnen over een bittere uitzonderingstatus beschikken die het mogelijk maakt dat ze sinds de oprichting van de Israëlische staat in 1948 met vele honderdduizenden systematisch van hun gronden worden verdreven. Dat ze systematisch geschonden worden in de meest elementaire rechten.

We zouden ons collectief moeten schamen over dergelijke leiders te beschikken van wie de hypocrisie in dit dossier te zwaar wordt om te dragen.

Ludo De Brabander

Ludo De Brabander is stafmedewerker bij Vrede vzw in Gent.