Ik doe via “Leuven helpt” boodschappen voor een persoon die mogelijk met Covid is besmet in de buurt van de Heilige Geeststraat. In de supermarkt stromen de jongeren binnen. Nette, charmante jonge meisjes en toffe jongens, wat minder fijn gekleed. Als ik met de gevonden waren naar de uitgang ga, hoor ik een lichtjes gespannen stem omroepen: “Versterking aan de scan alstublieft!”.

It’s a strange, strange world we’re living in…

De kassierster is een ervaren kracht, een dame met persoonlijkheid met zwart-rode blouse, tatoeages en een zilveren crucifix van bijna vier centimeter lengte op de boezem. Ik knoop een gesprekje aan. Ik zeg, veel jongeren, en ze praten als Eksters! De dame knikt tijdens het scannen van de jong-belegen kaas en vertelt met een knipoog aan de leeftijdsgenoot die ik ben: “Tien ogen moet je hebben! Zij scannen één broodje en nemen er vijf mee!” Als ik verwondering uitdruk over dit gedrag, deze neiging tot stelen, zegt de vrouw: “Maar we zijn dat gewoon!”

De “jeugd van tegenwoordig”, en ik zag er geen een met een gebroken been, een vermoeid gezicht of oude kleren, heeft blijkbaar meer kenmerken met de spreekwoordelijke Eksters gemeen… Toch zijn het ongetwijfeld stuk voor stuk wezens met een hart van goud en peperkoek. Die met minstens zoveel moeite als veel jongeren in de jaren tachtig hun weg zoeken in het leven. Mijn lot was wat zwaarder; dat bracht echter ook voordelen. Als je ouder je nodig heeft, ga je niet licht gebukt onder de zinloosheid van het bestaan. Ook in de jaren tachtig in onze stad door alternatieve jongeren werd gestolen in supermarkten, neem ik aan. Ik heb daar toen voorbeelden van gezien. In extreem linkse kringen werd er zelfs een eufemisme voor gemaakt: “Wij doen aan “proletarisch winkelen”….

Nota Bene

Houd rekening met het genre van de tekst die je leest. Een opiniestuk (ik publiceerde er elf in De Standaard en evenveel bij Knack.be) is geen column, zoals bovenstaande tekst. En beiden zijn verschillend van journalistieke verslaggeving van objectieve feiten.