Een bedelaar vraagt een aalmoes in de buurt van het Syntagmaplein in Athene, een van de velen... (Bruno Tersago)
Opinie -

Een gitzwarte toekomst voor Griekenland

Correspondent Bruno Tersago ziet de toekomst van zijn Griekenland somber in.

woensdag 15 juni 2016 18:01
Spread the love

Een paar weken geleden publiceerde het Internationaal Monetair Fonds (IMF) een zogenaamde DSA, Debt Sustainability Analysis. Daarin staat dat het IMF het niet ziet gebeuren dat Griekenland in 2018 een primair surplus (op zijn jaarbegroting) kan draaien van 3,5 procent – iets waar advocaat (en Duits minister van financiën) Wolfgang Schäuble nochtans van overtuigd is.

Voor het IMF is een primair surplus van 1,5 procent al een hele prestatie, die door IMF-voorzitter Christine Lagarde als heroïsch wordt omschreven. Het IMF wil zelfs dat er een schuldverlichting komt en niet in de zin die de EU daar aan geeft. Anders dreigt Griekenland tegen 2060 ongeveer 60 procent van de overheidsuitgaven opzij te moeten zetten om de schuld af te betalen.

Terwijl iedereen naar deze cijfers in het rapport keek, gingen velen voorbij aan een deprimerende andere conclusie. Het IMF keek namelijk ook naar de Griekse arbeidsmarkt en werd daar niet bepaald vrolijk van. Griekenland zal nog tientallen jaren lang met een hoge werkloosheid te maken hebben. Op dit moment staat de teller van de werkloosheid op 24,1 procent. Ruim een week geleden sloot het Ledra hotel zijn deuren, en hield (het beveiligingsbedrijf) Pyrsos Security het voor bekeken. Op één dag tijd kwamen er zo 1000 werklozen bij. Het gaat dus absoluut niet beter in Griekenland.

In economenterminologie luidt het dat de structurele werkloosheid 20 procent bedraagt. Het IMF ziet die werkloosheid dalen naar 18 procent in 2022 en vermoedt dat er nog 24 jaar nodig zijn (tot 2040 dus) vooraleer de werkloosheid zakt tot 12 procent, de helft van wat die nu is. Om tot een werkloosheidsgraad te komen zoals Griekenland die kende voor de crisis, zullen de Grieken moeten wachten tot 2060. Nog 44 jaar dus. Of om even heel kort door de bocht te gaan:

Griekenland gaat 4 decennia nodig hebben om de schade te herstellen die de schuldeisers op 4 jaar hebben aangericht.

En er wordt van uit gegaan dat in die 44 jaar de werkende bevolking met 10 procent zal dalen. Dat is misschien zelfs nog voorzichtig uitgedrukt, want meer en meer mensen verlaten Griekenland. In mijn boek Groeten uit Griekenland sprak ik nog van 120.000 hoog opgeleiden. Ondertussen zijn er dat al 300.000. En de Griekse bedrijven verlaten ondertussen ook massaal het land. En de bevolking is enorm aan het vergrijzen.

Ik moet dan denken aan de jongeren in de klassen waar mijn vrouw les geeft. Die zijn allemaal tussen de 12 en 16 jaar oud. De kans dat ze ooit een baan zullen vinden die hen zal voorzien in hun levensonderhoud, achten ze bijzonder klein. Dat ze ooit een pensioen zullen krijgen, is voor hen pure science fiction en de cijfers van het IMF lijken hen gelijk te geven.

De Griekse jeugd heeft geen toekomst in eigen land en mijn vrouw hoort vele leerlingen, op hun 12de al, zeggen dat ze naar het buitenland zullen gaan om werk te vinden. Dat je je daar op je 12de al gruwelijk bewust van bent, is bijzonder schrijnend. Om het cru te stellen:

Er is een generatie Grieken die compleet gedoemd is. Geen job, geen pensioen, niets. En dat in een land van de EU.

Er moet dan in Griekenland worden geïnvesteerd, luidt het. Ok, maar wat wordt daarmee bedoeld? De zo geroemde privatiseringen zouden investeringen zijn. Maar als Griekenland twee derde van zijn grootste haven Piraeus (tevens de grootste haven van de Middellandse Zee) weggeeft aan het Chinese bedrijf COSCO voor 386,7 miljoen euro, dan kun je toch niet spreken van een investering? Dan spreek je van een uitverkoop.

Hoe zit het dan met de aandelenkapitaalgroei? Want daar lijkt groei vandaan te moeten komen. Toen de euro werd ingevoerd, stond die groei op 25 procent. Toen de crisis uitbrak, bedroeg de groei nog 20 procent en ondertussen is die gezakt naar 12 procent. Veel heil lijkt uit die hoek ook niet te moeten worden verwacht. Als we even terugkijken naar het verleden, dan zien we dat Griekenland nooit een groot groeiland is geweest. Sinds 1970 kende het land een productiviteitsgroei van 0,7 procent, tegenover 1,2 procent in de hele eurozone. Zelfs dat lage cijfer lijkt nu een utopie.

Waar moet dit naartoe? Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik geen kinderen op deze wereld heb gezet, want ik zie geen enkele toekomst in dit land. Hoe graag ik dat ook zou willen.

Deze tekst verscheen oorspronkelijk op de blog van Bruno Tersago.

take down
the paywall
steun ons nu!