Mijn vakbond, de Confederatie van Progressieve Vakbonden in Turkije (DISK), maakt deel uit van een platform van professionele associaties en buurtorganisaties.

Dit platform protesteert tegen de bouwwerkzaamheden op het Taksimplein, Istanbul die het bestaande park zullen vernietigen en het zullen vervangen door een winkelcentrum.

Toen ik hoorde dat bulldozers naar het park kwamen om bomen om te zagen, ben ik naar het park gelopen. In plaats van de illegale bouwwerkzaamheden stop te zetten (het gerecht had het project herroepen), gebruikte de politie traangas tegen mensen die de bomen wilden redden.

De eerste nacht namen we tenten en slaapzakken mee naar het park. We zongen en we praatten tot de zon opkwam. Duizenden mensen waren bijeengekomen die avond en er vond een concert vond plaats. We waren aan het discussiëren over stedelijke regeneratie, milieuverwoesting, mensenrechten en rechten van werknemers. Doorheen de discussie bleek vooral dat overheidsmaatregelen aan de basis liggen voor veel van de problemen. Een continu evoluerend en groeiend comité werd samengesteld.

Toen ik de volgende morgen wakker werd, zat heel het kamp onder het traangas en was iedereen aan het rondlopen. De politie had tenten in brand gestoken. Ze hadden de jonge boompjes die de dag ervoor geplant waren ontworteld. De bulldozers waren aan het werk onder de bescherming van de relpolitie

We wilden geen wraak. Iemand was een boek aan het voorlezen aan de politie met een megafoon die niet door het vuur vernietigd werd. Iemand anders vroeg zich af “waarom heb je mijn gitaar in brand gestoken” door er over te zingen.

Toen we er in slaagden het park binnen te geraken, zetten we grotere tenten op. ’s Avonds waren er tienduizenden mensen op het plein. Bekende muzikanten annuleerden hun concerten en kwamen naar het park. Mensen met verschillende visies kwamen samen: stakende mensen en werknemers vanuit regio’s die getroffen worden door de hebzucht van ondernemingen en de overheid, voetbalfans, radicaal linkse partijen, studentenorganisaties, feministen, anarchisten, en veganisten.

De volgende nacht waren we beter voorbereid. Het vuilnis werd verwijderd op regelmatige basis. Vrijwillige veiligheidsmensen patrouilleerden. Vrouwen konden met een gerust gemoed het kamp rondwandelen.

De nieuwe alcoholregulaties geïntroduceerd door de overheid [Er wordt verwacht dat de president van Turkije deze week een strenge wetgeving zal goedkeuren die de verkoop van alcohol in winkels zal verbieden tussen 22.00 en 06.00, alle reclame en promotie van alcohol zal verbannen, en het openen van nieuwe winkels en bars binnen de 100m van scholen en moskeeën zal verbieden.] maakt dat drinken een politieke actie geworden is. Mensen waren slogans aan het roepen en anderzijds aan het zingen en drinken.

Tegen de ochtend werden honderden beschermende brillen, gasmaskers, citroen, azijn en huisgemaakte anti-traangasoplossingen verdeeld. Er waren duizenden mensen in het park toen de politie aanviel om 5 uur ’s morgens. Er waren geen waarschuwingen en plotseling konden we niets meer zien. We evacueerden het park zoals we eerder hadden gepland.

De gevechten op straat gingen verder tot ’s morgens. Ik slaagde erin om stilletjes het park binnen te glippen, profiterend van de vermoeide politietroepen. Ik keek naar de Bosporus terwijl ik mijn thee dronk in de schaduw van een boom. Ik hoop dat het niet de laatste keer was dat ik van dat uitzicht kon genieten.

De protestanten probeerden het park binnen te raken door zich telkens weer in de zijstraaten te verzamelen. De politie belette dit door overdadig geweld te gebruiken. De hele stad veranderde in een sportarena. Sommige demonstranten bewandelden de Bosporus brug die Azië met Europa verbindt.

Wie zijn nu deze mensen die zich verzamelden op het plein? Het zou niet waar zijn moesten we zeggen dat deze mensen gemeenschappelijke visies en doelen hebben. Het enige dat ze gemeen hebben is dat ze boos zijn op de overheid. Het politiegeweld tegen jongeren die bomen wilden beschermen heeft al de mensen die tegen de overheid zijn aangezet om op straat te komen.

Duizenden mensen die nog nooit van tevoren aan een politieke demonstratie deelnamen, vochten tegen de politie tot laat in de nacht. Ze begonnen aan een nieuwe demonstratie zonder zelfs te ontbijten. Met hun huisgemaakte gasmaskers namen ze het op tegen de politie, soms door te zingen, soms door te vloeken. Er waren demonstranten van rijke families, maar ook werklozen. Er waren mensen van moslimverenigingen en socialistische partijen – iedereen schouder aan schouder.

Mensen zochten hun toevlucht in de barricades om te tweeten en foto’s op Instagram te zetten. Leerlingen spoten gemene graffiti geadresseerd aan de eerste minister, Recep Tayyip Erdogan. Ik ontmoette een koppel dat trouwplannen aan het maken was in een telefoonhokje, waar ik aan het schuilen was toen het rubberen kogels regende rondom mij.

Gedurende de voorbije vijf dagen heeft een groeiend aantal demonstranten zich geamuseerd en tegelijk gedemonstreerd zonder te slapen of te rusten. De meest voorkomende slogan gezongen door de protestanten is “Overheid treed af!”.

Politiegeweld zal ons niet doen wijken. De angst is nu overwonnen. We hebben geleerd onze stem te verheffen wanneer we boos zijn.

Sommige mensen vechten, andere mensen dansen. Sommige vallen dronken uit, anderen verzamelen vuilnis en verzorgen zwervende dieren. Ik weet niet wat er morgen gaat gebeuren. Maar vandaag is een nieuwe dag en wij zijn allemaal nieuwe mensen.

Wat doe ik momenteel? Terwijl tienduizenden demonstranten verspreid over het land de eerste minister vragen om af te treden omwille van verschillende reden, schrijf ik naar jullie op de motorkap van een omgegooide politieauto.

Kivanç Eliaçik, DISK

Dit stuk werd eerder gepubliceerd op www.equaltimes.org

Vertaling: Elien Lemmens