Zo’n regeling komt er beter vandaag dan morgen. Navid’s toekomst en die van anderen wiens gezicht niet in de media verscheen en voor wie geen petities werden opgestart, mag niet het offer worden voor een regeling die er pas na hun nakende uitwijzing komt. Lees hier ons gesprek met Navid.

Hoe was je leven in Afghanistan?

Navid: Ik heb van mijn vierde tot mijn vijftiende in Iran geleefd, waar ik studeerde en werkte. Van Afghanistan herinner ik me enkel de taliban die onze deur inbeukten. Ze zochten mijn vader, die rebel was. We woonden in Kapisa, in Noord-Afghanistan. Ik was 4. Ze schoten vader een kogel in de voet, om hem schrik aan te jagen. We zijn met de hele familie naar Iran gevlucht. Mijn ouders, tantes, ooms, allemaal wonen ze vandaag in Iran.

Kan je iets vertellen over je vluchtroute naar België?

Navid: Op mijn vijftiende betaalde vader een mensensmokkelaar om me van Iran naar Turkije te brengen. Dat kostte hem 1000 euro. Met een andere smokkelaar ging ik naar Griekenland. Mijn vader moest nog eens 1000 euro sturen. Ik was helemaal alleen onderweg.

Hoe waren je eerste maanden in België?

Navid: Vandaag ben ik precies 5 jaar in België. Het duurde 2,5 jaar voor ik een eerste antwoord op mijn asielaanvraag kreeg. Denk je dat ik al die tijd gewoon zat te wachten? Neen, ik maakte vrienden, leerde Nederlands, zocht werk. Ik wil leven. De hele asielprocedure duurde vier jaar en nu gaan ze me nog terugsturen?

Hoe is je asielprocedure verlopen?

Navid: België vraagt mij te bewijzen dat ik gevaar loop in Afghanistan. Maar we moesten halsoverkop vluchten en ik was nog maar een kind. We konden niet denken om eerst nog even bewijzen te verzamelen. In Iran kon ik niet blijven. Moeten ze mijn dode lichaam zien vooraleer ze mijn bewijs geloven?

Hoe verloopt je uitwijzingsprocedure naar Afghanistan?

Navid: Sinds 29 juli zit ik in het gesloten centrum van Brugge. Hier zijn we nummers. De bewakers spreken je aan met je nummer, alsof we geen echte mensen zijn. Zij zien alleen hun administratieve opdracht om ons te bewaken en te verwijderen. Het is een gevangenis. Net voor dit gesprek ontving ik een negatieve beslissing op mijn tweede asielaanvraag. En hier zie ik dat de Dienst Vreemdelingenzaken onmiddellijk een nieuwe vlucht naar Afghanistan boekte, voor nu zaterdag. Ik belde net met mijn advocaat, om te vragen wat ik nog kan doen.

Hoe zal je terechtkomen, als je binnenkort in Afghanistan zou landen?

Navid: Ik ben al 17 jaar niet meer in dat land geweest. Ik weet niet of ons huis er nog staat. Geen enkel idee wat ik zal doen. Een hotel zoeken? Maar neen, dat is onmogelijk. België stuurt me terug zonder paspoort. Zonder paspoort checken ze niemand in in een hotel. De Afghaanse ambassade in Brussel gaf me zelfs geen reisdocument. ‘Ga niet naar Afghanistan, het is daar veel te gevaarlijk voor jou’, zei de ambassade tegen me. Maar België wil me kost wat kost weg. Dus gebruikt de de Dienst Vreemdelingenzaken een Europees reisdocument. België weet dat de Afghaanse grenscontrole me wel zal binnenlaten. Daar zal België wel voor zorgen. Omdat ze weten dat er in Afghanistan geen regels bestaan. In Iran wel. Dat land geeft ook geen reisdocument en zou me ook niet binnenlaten. België profiteert van de Afghaanse chaos om ons terug te sturen zonder documenten!

Pieter Stockmans is beleidsmedewerker bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen

Navid is een strijdvaardige jongeman die blijft geloven in een goede afloop. Een hippe jonge gast met een Waregemse tongval. Hij en andere jongeren in zijn situatie hebben niet de soepelheid van een minister nodig, maar de bescherming van België.

Deze tekst verscheen op de website van Vluchtelingenwerk Vlaanderen: http://www.vluchtelingenwerk.be/blog/navid-sharifi/