Een Couckje van zanddeeg (over Marc C.)

Een Couckje van zanddeeg (over Marc C.)

vrijdag 6 maart 2015 16:54
Spread the love




Ik heb het eigenlijk altijd wel een
beetje voor de man gehad. Zo’n niet te verklaren, intuïtieve vorm
van sympathie, ook al kennen we mekaar niet persoonlijk. Misschien
komt het wel door zijn ietwat excentrieke kledingstijl die klasse
koppelt aan een vleugje rebellie. Misschien komt het door zijn
voorliefde voor de koers. Of misschien komt het doordat het een mens
met een mening is, over zowat alles. Een mens ook die niet beschroomd
is om die mening te ventileren, gevraagd of ongevraagd, in 140 tekens
of breed uitgesmeerd.

Toegegeven, hij heeft mijn sympathie
wel eens op de proef gesteld. Niet door zijn boude uitspraken die
soms diametraal tegenover mijn ideeën stonden. Nee, die mocht hij
vrijelijk uiten van mij. Maar wel toen hij meer dan flink cashte bij
de verkoop van zijn bedrijf en op de meerwaarde van zijn aandelen
geen belasting hoefde te betalen. Uiteindelijk kon ik het hem
vergeven. Hij was dan ook niet de uitvinder of instandhouder van ons
oneerlijk belastingstelsel. Hij plukte er enkel de vruchten van.
Vette vruchten.

Ik geloofde hem ook toen hij zei dat
hij wel op zijn eentje ging zorgen voor een return naar de
samenleving. Hij had het tevoren immers ook al gedaan. Als mecenas
voor de kunsten bijvoorbeeld. Zonder een polemiek te willen beginnen
over het werk van Kama, hij maakte het voor Kama wel mogelijk om zijn
kunstproject te realiseren. Behoorlijk onvoorwaardelijk zelfs, denk
ik. Moest Kama hem karikaturaal afschilderen in een Humo-cartoon, hij
zou er vast mee kunnen lachen.

Maar we kennen hem natuurlijk vooral
als de sportmecenas. In de wielrennerij in eerste instantie. De man
die het presteerde om viriele coureurs de grootste wielerrondes te
laten rijden met op hun borst reclame voor een zwangerschapstest. Qua
guitigheid kan dit wel tellen.

Later kwam het voetbal erbij. Hij redde
het sympathieke KVO. Het ‘#weireldploegske’ zoals hij het
steevast zelf noemt. Allicht tegen beter weten in, maar het typeert
wel zijn liefde voor de club en zijn vertrouwen in de spelers en niet
in het minst de trainer. Ook al iemand waar ik een onverklaarbare
sympathie voor koester. Hij werd ook shirtsponsor van Lille, maar
zonder dat dit er meteen toe leidde dat het kustploegje een
satellietje werd, een tussenstationnetje om de marktwaarde van
spelers op te krikken.

Populaire kunst, koers en voetbal
sponsoren, dat is uiteraard leuk. Zowel voor de gewone liefhebber als
voor de man zelf. Hij koestert zijn BV-schap, leeft op bij elke vraag
voor een selfie, glundert bij elke nieuwe follower en re-tweet. Maar
als nieuwbakken euromiljardair wordt de lat der verwachting
natuurlijk wat hoger gelegd. Hoe zal de ex-pillendraaier een impuls
geven aan het socio-economische weefsel van ons land? Welke
innovatieve spin-offs biedt hij een blanco cheque om de wereld te
verbeteren? Welk jong talent mag zijn creativiteit volledig
botvieren?

Hoezeer was ik ontgoocheld toen ik
hoorde waar hij zou in investeren. In vastgoed en immobiliën begot.
Nee, geen experimentele sociale woningbouw, geen revolutionaire
innovatie inzake passiefbouw, geen creatieve herbestemming van
verkrottend erfgoed in de Koningin der Badsteden (een verval dat niet
zelden veroorzaakt wordt door speculerende vastgoedbonzen). Nee,
simpelweg in de bouw van appartementen. Mooie appartementen ter
aanvulling van de vele lelijke appartementen die onze kustlijn
verkloten. Betaalbare appartementen voor zij die het kunnen betalen.

Je hebt gelijk Marc, er staan veel
lelijke gedrochten langs de kust, maar daarom hoef je de prestigieuze
projecten van je copain Bart nog niet meteen tot kunst te verheffen.
Je hebt gelijk Marc, in Oostende is er nood aan betaalbare,
eigentijdse woningen, maar dan wel ook betaalbaar voor de huidige
bewoners.

Ik heb in je geloofd Marc, toen je zei
dat je het geld dat plots in je schoot kwam vallen – toegegeven
door hard werken en een immens zakelijk instinct – zou laten
renderen ten bate van de gemeenschap. Maar is er nu één sector die
minder avontuurlijk is dan vastgoed aan de kust? Was er nu echt niets
verrijkenders te bedenken, niet voor jezelf, niet voor je maat, maar
voor de toekomst? Was er niets ethischer, more etixx, dan een
Atlantic Wall 3.0?

Beste Marc, wees jezelf trouw. Herwin
je authenticiteit en durf risico’s te nemen. Maak van onze kustlijn
en het binnenland een vrijplaats voor creatieve ontwikkeling. Geef
ruimte aan verfrissende ondernemers met een toekomstgericht plan dat
hoger is dan geldgewin. Zorg ervoor dat het buitenland niet enkel
jaloers is onze coureurs, maar ook op onze duurzame innovaties. Stel
een weireldploegske samen van techneuten en visionairen.

Investeer niet in beton, maar in zandkastelen!

take down
the paywall
steun ons nu!