Het mobiliteitsvraagstuk staat weer bovenaan de agenda , minder bedrijfswagens in ruil voor meer “netto” loon luidt het moto.

Het feit dat het afzien van zo een wagen door het personeelslid kan gecompenseerd worden door meer nettoloon wordt gepercipieerd als een positieve tendens naar duurzame mobiliteit. Sosm maakt men wel bedenking dat een dergelijk  nettoloon geen pensioenrechten opbouwt en dat dit vooral de hogere lonen ten goede komt.

Eén belangrijke aandachtspunt wordt veelal vergeten. Het nettoloon zal op de loonfiches verschijnen als twee types van verloning. Het eerste als het resultaat van bruto minus belastingen en sociale bijdragen het tweede als een puur netto wedde. Hier schuilt het gevaar dat de werkgevers in de toekomst in de verleiding zullen komen om nettoloononderhandelingen te voeren los van het bruto-inkomen. Dit zal verkocht worden als een win-win-situatie, de werkgever moet minder lasten betalen en de werknemer ontvangt netto meer. Dit terwijl het loon van de werknemer de som is van het brutoloon plus de werkgeversbijdrage want die bijdrage ervaart de werkgever ook als loonlast. Enkel onderhandelen over nettolonen is niks minder dan diefstal op het uitgesteld werknemersloon .

De lonen bruto laten stijgen zodat de werknemer eenzelfde nettobedrag ontvangt als de waarde van een bedrijfswagen is utopisch. Men gaat schermen met de concurrentiepositie. Hoog tijd om vermogenden te laten bijdragen in de sociale zekerheid zo kan de loonkost binnen de perken blijven.