Een avondje aan de poorten van Ford Genk

Een avondje aan de poorten van Ford Genk

zondag 28 oktober 2012 00:53
Spread the love

22.00 was het. Ik zou toch eens gaan kijken wat er allemaal aan die poorten van Ford Genk gaande was. Van op de straat zie je het felle licht van het piketvuur. Bij het oprijden van de volzette parking merk ik een grote groep mensen. Het is niet zomaar een stakingspiketje waar de délégé en een handjevol trouwe militanten staan te roepen. Het is een serene bijeenkomst van arbeiders die in de steek gelaten worden.

Twee metalen karkassen van auto’s liggen gestapeld achter een groot vuur. Paletten, maar ook af en toe een band, worden opgestookt. Voor de warmte, vooral. Sommige jonge snaken durven al eens het vuur uitbreiden over de autokarkassen heen, al was het maar voor het spektakel. Tal van mensen staan er samen. Arbeiders, syndicalisten en sympathisanten. De kleur van hun jasje maakt niet uit.

Er vraagt me iemand of ik pasta wil. Gratis. Enkele jongeren van PVDA+, Pro.Genk en CD&V houden beurtelings een tent open waar ze voedsel uitdelen. Blijkbaar gesponsorde pasta. Ik krijg ook een blikje bier in mijn handen gestopt. Cristal Alken heeft namelijk de mensen voorzien van blikjes. Terwijl ik dat pintje rustig uitdrink, staar ik naar de vlammen die de autokarkassen lijken op te vreten. Rechts van mij hoor ik wat mannen lachen. Hun zonen zijn een opblaaspop aan het aanvallen. Het ging niet om de pop maar om de foto van Stephen Odell. Wat schunnige grappen over wat je met een opblaaspop eigenlijk zou moeten doen houden de sfeer luchtig. Of dat wordt alleszins getracht.

De kleine jongens snappen niet dat Sinterklaas volgend jaar, misschien al dit jaar, wat goedkoper of zelfs minder speelgoed zal achterlaten. De chocolade ventjes en suikertoefjes smaken bitterzoet voor mama en papa. De hitte van het vuur jaagt me wat meer het volk in en ik geraak aan de praat met Gaby Colebunders, délégé. “Als er straks minder volk is, dan hoor je de interessante verhalen.” Er is veel volk. Rustig aan het babbelen maar nergens hoor je mensen afkomen met flauwe politieke statements. Daar is geen plaats voor.

Een journaliste van HBVL is aangekomen en zal twee pagina’s aan ervaring mogen neerpennen. Ze blijft deze nacht bij de misnoegde arbeiders. Ik muis er van onder. De sfeer is me, ondanks de vele pogingen, te grimmig. Het zal er ook niet op beteren.

24.00, de sfeer wordt geoptimaliseerd door de kameraadschap, door de solidariteit. Maar hoelang nog? De eerste week is iedereen op post. Sympathisant, politicus en pers. Maar de tweede week is het al oud nieuws. En de derde week zijn we het al beu. Ondertussen voert men debat. Loonkosten, brugpensioen, premies, maar niemand met de ruggegraat om de fabriek ook werkelijk voor de arbeiders te houden. Jobbehoud was ooit nog een prioriteit. Nu is dat de zachte euthanasie voor dit sociale bloedbad.

take down
the paywall
steun ons nu!