lekker droog vandaag, niet waar?
en dus genoot ik met volle teugen en een openhartige grimas van me de weg blokkerende wagens, fietsend langsheen permanent belaagde fietspaden en onder water gelopen trage wegen. de kans bestaat dat ik grotendeels geblokkeerd werd vanwege het eerder vernoemde gegeven dat het gezellig zijn kan, achter drooghoudende ramen in de weerloze wagens schuilend. een streepje muziek.
“I’ve got a bike You can ride it if you like It’s got a basket A bell that rings And things to make it look good I’d give it to you if I could But I borrowed it ” (…)(p.f.)
ook meen ik te vermoeden dat velerlei gebruikers van een wagen onwetend zijn over de lichamelijke krachten die verloren gaan bij een plotse stilstand, en het plotse tegendeel. ook kunnen zij, natuurlijk, niet weten dat er enkele honderden meters verder opnieuw een wagen de pas me belemmert.
dit fietsen betreft niet het recreatieve fietsen, natuurlijk, maar het haastige, snelle, doelgerichte ik-moet-ergens-heen-en-mag-me-niet-teveel-in-het-zweet-rijden-bewegen. niet dat dit kan goedpraten het gegeven dat ik daarom zo vaak glimlachend woedend zwaai naar stukken staal een manoeuvre uitvoerend. het zwaaien volgt vaak op een in de remmen gaan vaneen gemakzuchtige gebruiker van transport.
natuurlijk volgt ook het zwaaien vaak op gewoon maar het ja-zum-leben-huiswaarts-rijden-moment, dat gespeend is van fietsmatige superioriteit en alle wagens het liefst herleiden laat tot museumstukken uit een foute, onvoorzichtige tijd. het is anders geweest, natuurlijk. onze benen dragen we nog steeds, maar we raakten zo gewend aan het gemak van het gaspedaal, aan de luxe van niet de natuur te voelen als het bewolkt is of als het te koud is of regent.
‘het ziet er natuurlijk uit’ is een zinsnede die vaak in marktonderzoeken de boventoon voert, als verkoopsargument, ook. vaak kruipen dan diezelfde verwoorders van eerdere zinsnede in natuurloze wagens, huiswaarts. dat het natuur verschrompelt tot afbrokkelt tot verschroeit, daar heb ik het dan even niet over.
dit kleine verwoorden dient enkel te gaan over het kleine gemak van de kleine wens. het moet snel gaan. het moet gemakkelijk zijn. het moet niet lang vol te houden zijn. het moet onrecht bevatten. het moet destructief zijn. het moet, ook met d, natuurlijk niet op te merken zijn dat het werkelijk zo is, destructief. het ziet er allemaal zo proper uit. misschien moeten wagens maar eens blauwe rook gaan spuiten, opdat hun giftige gassen beter zichtbaar zijn. misschien moet hun productieproces maar eens in een magazine verschijnen, en hoeveel het vergt van deze, voorlopig nog enigste, planeet.
maar natuurlijk diende dit over deze cultuur te gaan, deze mentaliteit, deze habitude, deze whatever-waar-men-zich-achter-verschuilen-kan. misschien zou het beter zijn alle wagens af te schaffen en iedereen een velomobiel in de plaats te schenken, ja schenken. ook de autostrade dan pas zal zinvol wezen.
maar natuurlijk staat vandaag de ministerpresident in de krant ter promotie van elektrische fietsen.
er moet toch altijd wat aan verdiend kunnen (blijven) worden.
ook hanteer ik niet de spreuk ‘begin bij jezelf’, maar ‘overtuig de anderen’. ook omdat heel het klant-is-koning-discours dezelfde steeds bij dat vrij, rationele ‘zelf’ begint, en blijft, en traag maar zeker enkel erger maakt. omdat de klant constitutioneel beperkt is.
aldus: indien je werkelijk de koude wind van de bewerkelijkheid wenst te voelen, in de weekdagen, in het weekend, neem dan de fiets, geniet, lijdt, zweet, puf en kom tot rust, ook, en, zonder soms.
of wacht tot als ‘de overheid’, ‘de fabrieken’, ‘de mens’, ‘de technologie’, ‘…’ het duurzamer maken, en geniet ondertussen aftakelend van je dagelijkse vervuiling. vertrouwen in woorden of autoriteiten (auto kuch kuch) maakte deze tijd tot financieel speelveld van haviken. vertrouwen,…, dat werkt altijd.
hoera, een fietstocht als weder.
(ook met de bukfiets is dit alles mogelijk)
