Juan Carlos uit Ecuador is in België op uitnodiging van de ngo FOS. Hij vertegenwoordigt de Nationale Federatie van Arbeiders in de Agro-industrie, Boeren en Inheemse Volkeren (Fenacle). Fenacle voert strijd voor betere arbeids- en levensomstandigheden van de suikerrietkappers en andere werknemers in de suikerrietsector. 

Wat is er aan de hand in Ecuador?

“De situatie in Ecuador was de voorbije dagen vrij onrustwekkend. We waren bezorgd over de toekomst van het veranderingsproces dat aan de gang is. We ondersteunen niet zozeer personen maar wel de veranderingen in Ecuador. Ik denk niet dat het een echte poging was tot staatsgreep. Bij een echte staatstreep zijn alle sectoren betrokken: bedrijven, leger en politie. Maar in dit geval werd de president ondersteund door het leger en een groot deel van de politie.

Er zou een wet in de maak zijn waar de politie niet zo blij mee is?

“Het draait allemaal om een wet die gestemd is in het nationaal parlement waardoor politie en militairen bepaalde privileges zien veranderen. Het gaat om bepaalde voordelen die al jaren bestonden en die een gewoonte geworden zijn. Misschien heeft de regering er niet goed aan gedaan om daaraan te raken.  Maar in sé blijven de regels dezelde alleen zal het geld dat ze krijgen, voortaan verdeeld worden over twaalf maanden.”

“Wanneer je een wet wijzigt, zijn er altijd mensen die boos zijn omdat er geraakt wordt aan bepaalde privileges. Ik denk echter niet dat die veranderingen zo ingrijpend zijn anders zouden alle politie-agenten er tegen zijn. Nu gaat het enkel om een gedeelte van de politie, weliswaar een belangrijke eenheid en vooral in de hoofdstad Quito. Maar ander politie-eenheden hebben deze actie veroordeeld.”

Waarom reageerde die eenheid dan zo hevig?

“Dat is het gevolg van een gebrek aan informatie over de precieze veranderingen en de exacte gevolgen daarvan voor de politie. Het is enkel een verandering in de modaliteit maar aan de voordelen wordt niet geraakt. Er moet gedialogeerd worden. Ik denk niet dat geweld enig resultaat zal opleveren. Het zal enkel meer geweld uitlokken.”

Hoe was de situatie net voor u vertrok naar België?

“De nationale luchthaven in Quito was lang gesloten. Onze vlucht had een vertraging van negen uur.  Na een dialoog tussen het leger en de luchthavenautoriteiten werden de vluchten hervat. De president heeft gezegd dat hij de situatie niet zo zal laten. Hij kondigde veranderingen aan bij de politietop. De personen die achter de opstand zaten zullen ontslagen worden. De president is de hoogste autoriteit van het land en moet gerespecteerd worden. Als er geen respect meer is voor de president, tja waar gaan we dan naartoe? De situatie is nu wel rustiger. De noodtoestand is afgekondigd en er zijn overal militairen op straat tot het dagelijks leven terug genormaliseerd is.”

Hoe staat de bevolking tegenover de president en zijn veranderingen?

“De president doet heel belangrijke dingen zowel op het nationale als het internationale niveau. In Ecuador kan hij toch rekenen op de steun van bijna 70 procent van de bevolking. De mensen zijn in Quito en in de verschillende andere provincies op straat gekomen om te protesteren tegen het politieoptreden en om de regering te ondersteunen.”

“Ze steunen niet enkel de president maar heel de regering en het veranderingsproces. Maar er zijn natuurlijk altijd mensen die tegen veranderingen zijn. Veranderingen hebben altijd gevolgen voor bepaalde mensen. De hervormingen raken enorm aan de economische machthebbers. Zij zijn enorm gekant tegen deze veranderingen.”

Welke belangrijke veranderingen zijn er dan al doorgevoerd?

“De belangrijkste veranderingen zijn volgens mij de invoering van een nieuw wegenplan en een arbeidsplan. Dankzij het wegenplan zijn heel wat nieuwe wegen aangelegd  die de vorige regeringen over het hoofd zagen: verbindingen tussen bepaalde provincies, verbindingen met de kust en de sierra.  Op vlak van arbeid is vooral de eliminatie van het systeem van onderaannemingen en een betere arbeidsbemiddeling belangirjk. Jarenlang werden de arbeiders uitgebuit in tijdelijk en precair werk en moesten ze om de drie maanden ander werk zoeken.” 

“Met de steun van Correa zijn we er in geslaagd om de syndicalisatiegraad te verhogen. Op vlak van onderwijs zijn er ook heel wat veranderingen. Zo is er gratis onderwijs, werd er nieuwe technologie ingevoerd in de klassen, zijn er gratis uniformen en gratis schoolgerief. De veranderingen zijn enorm maar zorgen ook voor aversie bij de elite. Maar zij krijgen geen poot aan de grond door de massale steun van de bevolking. Onze president krijgt ook heel wat erkenning op internationaal vlak.”