De eerste week van de wintervakantie (drie weken lang) is al voorbij. Het weer is zoals ik het het liefste heb – koud in de ochtend en avond maar zonnig en warmer tijdens de dag. Het licht is helder maar zachter dan in de zomer. De heuvels en bergen in de verte zijn mistig en lijken zoals Japanse natuurtekeningen. De bermen langs de wegen zijn vol van gele bloemen, ‘soursucks’ zoals ze hier genoemd worden.

Soursucks

De kinderen vinden het heerlijk om deze bloemen te trekken en aan de stengels te zuigen. Ze proeven een zure smaak vandaar de naam. De weaverbirds zijn al druk bezig met het bouwen van nesten in de bomen die rond de kleine vijver in de tuin groeien. Weaverbirds zijn heel luidruchtig en maken verschillende nesten die dan door het wijfje goed of afgekeurd worden.

Een huis vol kids

Het huis is nu weer even rustig. Een paar minuten terug was het vol met kinderen, een echt buurthuis. Deze ochtend haalden we Emihle, een meisje uit Mary’s klas, op in Nquebela township. Ze belde om te vragen of ze kon komen logeren, wat ze regelmatig doet. Ze woont bij haar grootmoeder sinds haar moeder stierf aan AIDS. De grootmoeder zorgt voor meerdere kinderen en kleinkinderen. Sinalo, een meisje wier moeder stierf aan AIDS toen ze 5 maanden was, woont bij haar grootmoeder die al vele jaren als huishulp terwerkgesteld is bij een blank echtpaar dat een zestal jaren terug in McGregor kwam wonen. Ze beschouwen Sinalo ook als hun kind en voorzien in haar onderhoud en onderwijs. Sinalo werd een vriendinnetje van Mary toen ze hier kwam wonen, en als enig kind is ze hier dan ook kind aan huis bij ons zoals Mary ook kind aan huis bij hen is.

Fernandez en Patrick zijn de kinderen van een Zuid-Afrikaans echtpaar die jaren terug aan een internationale school in Saoedi-Arabië begonnen les te geven. Ze waren voordien voor een korte tijd betrokken bij onze school en hebben een huis gekocht in McGregor. In de vakantieperiodes komen ze hier logeren en een jaar terug werden Fernandez en Mary vriendinnen want ze hebben beiden een liefde voor dans en beweging. Het lesgeven in landen zoals Saoedi-Arabië wordt als aantrekkelijk gezien want de vergoeding ligt heel wat hoger dan hier en er zijn heel wat voordelen verbonden aan zo’n post. Het echtpaar heeft nu een positie aangenomen als leerkrachten aan een Britse internationale school in Kenya. En dan springen Iona en een vriendje van haar binnen. Iona is geboren en getogen in McGregor maar heeft homeschooling. Ze gaat dus niet naar een school maar volgt een onderwijsprogramma thuis.

Ik hou van de verscheidenheid en van het feit dat mijn dochter zich sociaal zo goed handhaaft. Dit zijn de voordelen van het wonen in een klein dorp waar de drempels zoveel lager zijn. Het is ook veilig voor de kinderen om van het ene huis naar het andere te wandelen.

Netwerken

De voorbije week was ik vooral bezig met het afwerken van sponsorshipbrieven die dan op de post gingen, het opsturen van de nieuwsbrief naar de e-mailadressen van mijn netwerk (www.mcgregorwaldorf.org.za/downloads.htm) en het bijwonen van verschillende vergaderingen. Er was een opvolging van de Police Community Forum waar de vertrouwde maar ook nieuwe mensen een verslag kregen te horen van de jeugddag en wat het comité voorstelt voor de toekomst. Met verschillende vrienden en groepen werd de laatste weken besproken dat er een nieuwe wind waait in Zuid-Afrika. Langs de ene kant lijkt alles minder goed te gaan – er zijn verslagen van corruptie, het lage peil van taalvaardigheid en wiskunde in het onderwijs, de stijging van de elektriciteitsprijzen met 30%, stakingen, … Aan de andere kant lees en zie ik hoe individuen en kleine groepen nu zelf verantwoordelijkheid nemen en iets proberen te doen, hoe klein ook.

Dyslexie

De week voor de vakantie waren Mary en ik weer in Kaapstad waar Mary elke dag van 8u30 ‘s ochtends tot 2u30 in de namiddag naar de therapeute ging die haar inwijdde in de Ronald Davis-methode die haar leert omgaan met dyslexie.

De eerste twee dagen was het weer lekker en ik had geen makkelijke toegang tot internet dus besloot ik maar om te gaan wandelen en de kustlijn te verkennen terwijl Mary bezig was. Ik nam ook de tijd om het boek “The Gift of Dyslexia” van Ron Davis (www.dyslexia.com) door te nemen. Het was buitengewoon interessant om te leren hoe kinderen en mensen met dyslexie de wereld rondom hen ervaren/zien/horen en waarom ze woorden niet kunnen zien zoals mensen zonder dyslexie.

In het boek wordt de methode heel gedetailleerd uitgelegd en ik was blij dat ik het had doorgenomen want vrijdag, de laatste dag van het programma, was ik aanwezig tijdens de laatste twee uur van de sessie om te leren hoe het nu verder te zetten met Mary. In het daaropvolgende weekend kwam ik tot het inzicht dat ik dit werk met mijn dochter zelf zal moeten doen. Ik was (en ben nog steeds) aan het overwegen om naar Kaapstad te verhuizen. De hoofdreden is het gebrek aan ondersteuning die onze school Mary kan geven met de dyslexie en leeruitdagingen waarmee ze geconfronteerd wordt. Maar de methode van Ron Davis, alhoewel over de gehele wereld gekend en toegepast, is hier niet mainstream. Er is dan ook geen school hier in Zuid-Afrika die ze toepast. Ik heb dus nu innerlijk moeten besluiten dat ik dit proces met mijn dochter zal doormaken. Het is een tijdrovende methode maar een die het kind de mogelijkheid biedt om woorden te lezen en er ook mee te denken.

Door deze keuze te maken zal ik elke dag een uur tijd moeten vrijmaken om ook ‘echt’ aanwezig te zijn terwijl we dit werk doen. Als moeder is het niet zo evident want jouw eigen kinderen weten dat ze zich emotioneel kunnen uitdrukken. Ik heb in de voorbije week al moeten zoeken hoe een antwoord op dit scenario te vinden en hoe verder te gaan zonder dat Mary echte weerstand krijgt. Of het op lange termijn echt voor haar zal werken weet ik niet maar ik ben vastbesloten om het een kans te geven.

St. Jan-Festival

Door naar Kaapstad te gaan tijdens de laatste week van de termijn misten we het St. Jan-Festival. Dit winterfestival is heel intiem met een vuur, warme soep, zingen en het uitkijken naar de zomer die langzaam maar zeker nader komt. Een geliefde activiteit voor zowel de jongere als de oudere kinderen is om ‘over het vuur te springen’ als de vlammen niet meer zo hoog zijn – een teken van moed. Vuur is ook een symbool voor ‘het verbranden van het oude zodat het nieuwe kan beginnen’. In de kleuterklas en lagere school maken de kinderen een lantaarn waarvan de lichtjes schijnen in de vroege duisternis. Een symbool voor het volgen van je ‘innerlijke licht’ in een donkere wereld. De foto’s zijn van het festival in 2010.

Ondertussen is er in huis weer volop leven…