“Eén jaar oud en reeds aan de top. De winnaar in de categorie ‘Mediafenomenen’ is … DeWereldMorgen.be” schalde lange Guy in de micro, terwijl de nar korte Flip een koprol maakte, zodat zijn bellekes luid klingelden.
Zo stonden wij daar dan op nummer één. Op nummer twee had Moeder Tanghe zich genesteld (wat weemoedig kijkend, maar innerlijk kokend want zij kon haar historisch zinnetje “met ons in goede en kwade dagen” niet kwijt). Op nummer drie hield vettige Rik zijn bronzen beeldje tegen de borst gedrukt, terwijl hij met de andere hand heftig met een Vlaamse Leeuw Vlag wapperde.
Het decor van het Antwerps Sportpaleis was omgetoverd tot een Vlaamse Frituur. Siegfried en Bart waren naastig doende de verenigde media- en vedettengilde aan het voorzien van dampend gele frieten en mitrailetten (in geelzwarte puntzakken waar kabouter Wesley had opgezet : “ik zit er warmpjes in”). De blauwe livreiers Alexander, Jean Jacques en Quickie liepen rond met champagne à volonté. De goegemeente ging uit de bol op muziek van “Alors on danse”.
Wij keken wat beduusd naar het schouwspel. Mijmerend: een paar dagen eerder stonden wij in Hasselt ook al op het hoogste schavotje in de Ethias Arena. Hadden twee dringende verzoeken van Nathalie Meskens en Chris Lomme moeten afwimpelen. En waren het met Van Tilt eens geraakt over een gezamenlijk besluit : als je dit test op mensen vlieg je gegarandeerd uit de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties.
De drie kussen van Joke Schouwvliegje waren wat zuinigjes. Wij vonden die van Madam Lieten in Hasselt voller, meer volks. Al kregen wij van Joke wel een gouden kaasschaaf. Zomaar. Voor niks. Eerste prijs in de categorie ‘vergiftigde geschenken’.
En net toen wij dachten : “Hier mankeert alleen nog Silvio Berlusconi”, kwam er een stem uit de hemel die sprak : “Dit is geen droom, maar een nachtmerrie” (1).
Wij werden wakker, nat in ‘t zweet. Er was gelukkig niks van aan. Alleen dat DeWereldMorgen inderdaad vandaag één jaar bestaat. Maar gelukkig zonder veel oppervlakkige glitter en zonder ontzettend veel water in het nog resterend beetje wijn.
Of zoals McChesney het op de website van DWM zegt : “Mensen die zich zorgen maken over mensenrechten, sociale rechtvaardigheid of het milieu, moeten begrijpen dat ze uiteindelijk niets kunnen veranderen zolang ze de media niet veranderen”.
Er is geen andere weg. Eigenzinnig. Tegen de wind. Zonder reclame of compromissen. Meer moet dat niet zijn …
(1) voor de latijnse vertaling, gelieve zich te wenden tot de uitbater van de frituur “Het Draakje”.
