Voormalig burgemeester Jaime Lerner werkte in de jaren zeventig ingenieuze plannen uit, onder andere om de leefbaarheid te bevorderen en de armoede in de stad te bestrijden. Maar Curitiba groeide de afgelopen vijftig jaar van 150.000 tot 1,8 miljoen inwoners en de structuren van toen konden de groei niet bijhouden. Bovendien hechtten niet alle politieke partijen evenveel belang aan duurzaamheid.

Maar het huidige stadsbestuur heeft de draad opnieuw opgenomen. Recyclage van afval is daar een typisch voorbeeld van. Ophaalwagens brengen een deel van het vuilnis van Curitiba naar een fabriek in Campo Magro. Daar wordt het gesorteerd en daarna per opbod verkocht aan de hoogst biedende. De opbrengsten van de verkoop van dit recyclagemateriaal gaan naar sociale projecten.

Daarnaast heb je de informele vuilnisophalers, de carrinheiros, uit de sloppenwijken. Zij verzamelen blikjes en papier om te verkopen aan tussenpersonen. Dit gebeurt niet altijd in ideale omstandigheden.

De carrinheiros nemen het ingezamelde vuilnis mee naar huis om het te sorteren en vaak worden ook kinderen hierbij ingezet. De stad probeert deze families te omkaderen door centra te subsidiëren waar de carrinheiros het afval kunnen sorteren en verkopen. Ze krijgen er zowel administratieve als logistieke hulp. Zo combineert de stad sociale voorzieningen met milieuvoordelen.

In een rapport van de Verenigde Naties over duurzame infrastructuur in steden wordt het project uit Curitiba aangehaald als een model voor andere steden.

(vertaling ondertiteling van de video: Teresa Mira)  

Deze reportage is deel van de reeks ‘De activist, van hindermacht naar ontwikkelkracht’ gerealiseerd met de steun van het Fonds Pascal Decroos voor Bijzondere Journalistiek