Het ziet er somber uit voor de klimaatonderhandelingen die in Durban beginnen (28 november-9 december 2011). De industrielanden eerbiedigen de bescheiden verplichtingen niet die in Kyoto in 1997 zijn vastgelegd. De emissie van broeikasgassen is gestegen met 6% in 2010 vergeleken met 2009, dat is erger dan het ergste scenario van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change).

Er wordt nog steeds gewacht op de financiële overdrachten om de klimatologische verandering tegen te houden en om zich aan te passen, en er is geen enkel akkoord voor de organisatie van het Groenfonds voor het klimaat. Het enig internationaal verdrag waarover wij beschikken, het protocol van Kyoto, wordt een lege doos: er is geen enkele dwingende verbintenis om minder broeikasgas uit te stoten voor de periode na 2012. De termijn voor een nieuw verdrag wordt uitgesteld naar ten vroegste 2020, en dat terwijl het IPCC nu net de band aantoont tussen de klimaatstijging en de extreme meteorologische storingen zoals overstromingen, orkanen, droogtes en heftige onweders!

Het unilateralisme wint overal veld, en krijgt nu de naam van een „bottom up strategie “. Van een dwingende globale regeling met een doel van minder broeikasgasuitstoot over de hele wereld, gaat men nu over naar unilaterale intentieverklaringen. De industrielanden, met de Verenigde Staten op kop, weigeren een politiek akkoord om op dwingende wijze de uitstoot van broeikasgassen te verminderen.

In Durban (Zuid-Afrika), zullen de technici van de financiële klimaatbedrijven proberen om het Groenfonds op te starten en om privékapitaal aan te trekken met de steun van de Wereldbank. Zij zullen proberen om stappen verder te zetten om de bossen om te zetten in financiële producten (het programma REDD+). Zij zullen proberen om de ontginning van de bodemrijkdommen te doen opnemen in het programma van financiële mechanismen van het toekennen van rechten op vervuiling. Zij zullen proberen om de koolstofmarkt te behouden en andere „flexibiliteitsmechanismen “ van het protocol van Kyoto.
Plaats aan de „experten“, aan afspraken zonder een internationaal verdrag, zonder bekrachtiging door de nationale parlementen. Voor hen, is de klimaatcrisis niet de zaak van de volkeren.

De ATTAC bewegingen ondersteunen de Afrikaanse en Zuid-Afrikaanse sociale bewegingen, met de beweging voor de klimaatrechtvaardigheid, om lokale en globale alternatieven voor te stellen die ingaan tegen het productivisme dat  verantwoordelijk is voor de klimaatcrisis.

Om dat verzet en alle lokale ervaringen te kunnen verder zetten, is er een internationaal verdrag nodig, dat een kader schept voor een democratisch en multicultureel debat en dat aan de volkeren terug het woord geeft.

Met de sociale bewegingen in Durban zeggen wij: Occupy COP17!

(COP17 = Conference of Parties = 17° bijeenkomst over klimaatonderhandelingen)

Eric Goeman is woordvoerder van Attac Vlaanderen