Luc Lievens: “Dunk!festival is in België vrij uniek door zijn programmering van hoofdzakelijk instrumentale muziek en postrock. En samen met enkele andere nichefestivals is dunk!festival bekend in Brazilië, Japan en de Verenigde Staten, maar nauwelijks in Oost-Vlaanderen of Zottegem. Dit jaar slaagden we er opnieuw in om een aantal bands voor de eerste maal naar België of zelfs naar Europa te halen. En deze keer sieren ook enkele Belgische bands de affiche.”

Vertel eens: hoe is het allemaal begonnen?

“Het begon als een bescheiden evenement met drie bands om geld in het laatje te brengen voor onze lokale basketbalclub, van daar de naam ‘dunk’. Toen waren vooral Jan, die de laatste jaren de backstage en de catering voor zijn rekening neemt en ik de dragers van het festival. En na al die jaren zijn we er dus nog steeds bij. Uit liefde voor de muziek. Gedreven en met passie, anders hou je het niet vol.”

“Het ruimere plaatje is dat we binnen een Europese context een muziekplatform willen oprichten. We hebben ondertussen al contacten met gelijkaardige festivals in Duitsland, Denemarken en Nederland. Een interessant en inspirerend festival is Denovali in Essen in Duitsland. Het programmeert heel breed: van klassiek tot rock en van jazz tot metal, ook heel veel instrumentaal.”

Hoeveel mensen zijn er betrokken bij dunk!festival?

“Jaar na jaar neemt de omvang en het aantal vrijwilligers toe. De kleine kern wordt aangevuld met enkele anderen die het festival organiseren. Belangrijk voor ons is dat het een (h)echt team is. Bij het festival is een 30-tal vrijwilligers betrokken.”

Vanwaar eigenlijk de keuze om te focussen op instrumentale muziek?

“Gewoon omdat dat al jaren ons favoriete muziekgenre is! Wij luisteren al sinds de jaren zeventig naar instrumentale muziek. Wij gaan zelf ook elk jaar op zoek naar interessante bands en willen telkens de bezoekers nieuwe bands laten ontdekken. Hoewel het een niche blijft, een beetje musicians music.”

Zijn jullie tevreden over de opkomst?

“Het dunk!festival is inmiddels uitgegroeid tot een voorbeeld in Europa binnen dit genre en de line-up is nog nooit zo sterk geweest. Toch bleef de voorverkoop beneden de verwachtingen, ondanks een bijzonder internationale ticketverkoop. Meer dan de helft van de tickets ging naar het buitenland en toch werd de verwachte uitverkoop niet bereikt.”

“Voor deze editie verkochten we in voorverkoop slechts 300 combitickets en zullen we zo’n 500 bezoekers ontvangen. We willen niet echt groter worden. We willen een kwaliteitsmerk uitbouwen. Maar we moeten uiteraard wel break-even draaien. We dachten eraan om een tweede podium te installeren, maar dat bleek toch te moeilijk te zijn.”

“Waarom een festival als Roadburn in Tilburg, dat weliswaar meer focust op het hardere gitaarwerk en veel groter is dan ons, op 45 minuten uitverkocht is, blijft voor mij een raadsel. Dit jaar hebben we elke dag wel een headliner: Pelican op vrijdag, Steak Number Eight  op zaterdag en 65 Days of Static op zondag. Dat deden we bij vorige editie minder, maar dit jaar wilden we dat eens uitproberen. Twee jaar geleden duurde het festival twee dagen, hadden we twee headliners en die editie was wel op voorhand uitverkocht. We proberen de laatste jaren wel iets toegankelijker en breder te programmeren.”

Hoe staat het met de persaandacht?

“Die is er zeker, met opvallend veel fotografen. Daarnaast is er aandacht vanwege andere organisatoren zoals Cactus, Democrazy, Trix … We blijven alleszins wel onder de radar van kranten en weekbladen, met uitzondering van De Morgen online. Die blijven vooral vissen in dezelfde vijver!”

“Aandacht is er ook vanwege radiostations Scorpio en FM Brussel en tijdschriften Gonzo en Presto, maar vooral van webzines als Goddeau, Indiestyle, Nothing But Hope And Passion, Music To Know, Digg en vele anderen.”

“Promotie wordt voor 70 procent via internet gedaan, omdat we met een erg internationaal publiek zitten. Affiches en flyers worden wel specifiek verspreid. In het begin bouwden we VIP-arrangementen uit, maar aangezien zij niet voor de muziek kwamen, zijn we daarmee gestopt. Sponsoring zonder de VIP-formule dus, maar vooral subsidiëring via onze vzw Lootgenot.”

De voorbije jaren namen jullie ook enkele andere initiatieven.

“We zijn nooit vies van een nieuwe uitdaging en die gaan soms heel divers. Zo hebben we dunk!lite: in een zaaltje achter een café met een goedkope PA-installatie organiseren we concertjes, waarbij de winst wordt gedeeld met de bands. Dunk!records werd opgestart door Wout: dat begon met de vraag van de band Kokomo zelf om hun plaat uit te brengen. Er worden vooral vinyl-releases uitgebracht, omdat dat binnen het genre nog erg populair is, zeker dankzij de mooie platenhoezen. Daarnaast wil Wout later ook tourbegeleiding voor enkel groepen opstarten. Dit zijn twee initiatieven die gestaag groeien.”

“Wat hebben we nog? Dunk!kapelle, dat we één een paar keer organiseerden in het kader van de ‘Week van de Amateurkunsten’, maar tegenwoordig een confrontatie is geworden van muziek met poëzie. Dunk!chateau, met intieme muziek in een kasteel. Dunk!cinema, waarbij zowel bands met visuals optreden als films muzikaal begeleid worden. Vanwege de te geringe opkomst doen we dat echter niet meer in een onafhankelijke festivalformule, maar we zouden het graag integreren in het festival. Visueel kan een toegevoegde waarde zijn, als het in balans is met het auditieve. Dat proberen we toch steeds na te streven.”

“Lootgenot vzw is ook actief in de documentaire-wereld met een film over de Europese alternatieve muziekscène: daarvoor volgde ze een aantal internationale bands op tournee en verwerkte de beelden tot een documentaire die op het festival in première gaat.”

En voor de volgende editie ‘We Stood Like Kings’ uit Brussel!