Sommigen in de pers – onder andere De Standaard – suggereren dat we in België Duitsland moeten volgen. D.w.z. de indexaanpassing van de lonen opgeven… Voor de werkgevers en dergelijke is dat natuurlijk een boost. Voor de werknemers en zo is dat een ernstige stap achteruit. De oude klassenstrijd komt daarmee weer op tafel. Nu is het alibi, het verdedigen van de Euro. De bedrijven maken weer winst en onze economie trekt weer aan.
Het overleg werkgevers-vakbonden heeft een groot voorstel goedgekeurd. Op dit ogenblik hebben de werkgeversorganisaties het IPA (interprofessioneel akkoord) goedgekeurd. Maar zowel de liberale als de socialistische vakbonden hebben het afgekeurd. Het ACV heeft het goedgekeurd, maar het LBC (de christelijke bediendenvakbond) heeft ook neen gestemd. Nu weillen Open VLD en N-VA de regering dit betwiste akkoord toch laten sanctioneren.
Voor de werknemers zit er in het IPA wel een (voorlopige?) indexering van de lonen in, maar bijna geen loonsverhoging. De gelijkschakeling arbeiders-bedienden komt (eindelijk) in ‘t zicht maar over een lange termijn. De bedienden gaan achteruit maar de arbeiders gaan nauwelijks vooruit.
De N-VA doet alsof al haar kiezers werkgevers of vrije beroepers zijn. Dat is natuurlijk erg behoudsgezind. Wij willen niet als prijs voor het confederalisme een antisociaal neoliberaal systeem tot stand brengen. Ook in Vlaanderen zijn de meeste mensen werknemers. We moeten dus ook in Vlaanderen de kant van de werknemers kiezen. De Vlaamse Beweging neigde steeds meer naar het sociaal conservatisme. Nu wordt het tijd om de kaart van de werknemers te trekken.
Met Didier Reynders (MR) zouden de eisen rond BHV en Brussel afgezwakt worden. Ook daar moeten de dezelfde houding aannemen: de lange besprekingen moeten ons geen afzwakking van de rechtvaardige eisen rond BHV opleveren.