De tol in de film 'Inception'.
Droom vs realiteit. Foto: Pierre-Alexandre Garneau, Flickr / CC BY-NC 2.0 (More information about the rights of this work, see below article)
Opinie - Peter Beda

Droom je nog steeds? Boodschappen uit de opsluitingsfaciliteit

Het is eigenlijk heel eenvoudig. Als je een virus krijgt en het gaat mis, is het gedaan. Maar op de een of andere manier zijn de natuurwetten niet van toepassing in onze economische realiteit. Als je bedrijf failliet gaat, en je was zo slim om het huis en de auto op de naam van je vrouw te zetten, is er geen enkel probleem. De arbeiders die voor je werkten zijn nu werkloos en de vervuiling die veroorzaakt werd door de productie kan nog steeds natuur aantasten. Dit is de wereld waarin we leven, in een realiteit waarvan we eigenlijk weten dat ze enkel in onze verbeelding bestaat.

dinsdag 7 april 2020 12:48
Spread the love

 

Kom binnen, de deur is open. Wees getuige van de ondergang van alles waar je ooit in geloofde. De Amerikaanse droom wordt langzaam maar zeker een nachtmerrie. Observeer, vanop een veilige afstand, het wereldwijde falen van ons systeem. Als de amusementsindustrie ons iets heeft geleerd, dan is het wel dat kapitalistische propaganda een ingebeelde realiteit is. Het leven is niet zoals in een Hollywoodfilm. Het leven is echt, films zijn denkbeeldig, toch? Er bestaat niet zoiets als de economie, idioot. Dat zit allemaal in je hoofd. Bon, de cirkel is rond nu, we kunnen eindelijk onszelf vernietigen.

“There are no gods, no nations, no money, no human rights, no business corporations, except in our collective imagination. In the real, natural world, there are no legal fictions we call “limited liability companies”. We have been living in a dual reality. On the one hand, the objective reality of rivers, trees and lions; and on the other hand, the imagined reality of gods, nations and corporations. As time went by, the imagined reality became ever more powerful, so that today the very survival of rivers, trees and lions depends on the grace of imagined entities such as the United States and Google.” – Yuval Noah Harari

Stel je voor dat je een virus zou kunnen wijsmaken dat je een “persoon met beperkte aansprakelijkheid” bent. Met andere woorden, je bent niet persoonlijk aansprakelijk voor de ziektes of gebreken van je lichaam. Als je sterft, druk je gewoon op de resetknop om opnieuw te beginnen. Stel je nu eens voor dat je je al die onzin al die jaren volledig hebt ingebeeld en tot bezinning bent gekomen … je bent genaaid. Het is eigenlijk heel eenvoudig. Als je lichaam terminaal ziek wordt, sterf je. Als je een virus krijgt en het gaat mis, is het gedaan.

Welkom in onze ingebeelde realiteit, die we het Industrieel Complex zullen noemen, of de Kapitalistische Economie als je wil … Op de een of andere manier zijn de natuurwetten niet van toepassing in deze realiteit. Als je bedrijf failliet gaat, en je was zo slim om het huis en de auto op de naam van je vrouw te zetten, is er geen enkel probleem. De arbeiders die voor je bedrijf werkten en nu werkloos zijn, kunnen zo arm worden dat ze zich geen huisvesting of voedsel meer kunnen veroorloven, en zij zouden kunnen sterven, zeker. De vervuiling die je veroorzaakt hebt door de productie van je goederen kan nog steeds bomen doden en rivieren zwart maken, tja, dat soort dingen gebeurt nu eenmaal.

Maar jij, de manager, de eigenaar, de zakenman, de man in dat Armani-pak? Jij kan gewoon een ander bedrijf oprichten en opnieuw beginnen. Wat voor soort fantasiewereld is dat? Waar is de gelijkheid, het gezonde verstand, de spirituele of morele waarde in die realiteit? Maar dit is de wereld waarin we leven, de realiteit waar we zo graag over zagen, en waarvan we eigenlijk wel weten dat ze enkel in onze verbeelding bestaat.

Leuk of niet, nu is er dus ineens een virus dat ons toont wat de objectieve realiteit van het leven is. Jawel, als we de planeet verpesten, als we vervuilen en overbevolken en alle bronnen opgebruiken, zijn we gedoemd te sterven. Jawel, dokters, verpleegsters, kassiersters, vuilnismannen, sociale werkers, … hebben levensnoodzakelijke, belangrijke beroepen. En euh nee, de best betaalden onder ons, de politiekers, de schoenhandelaars en de economisten hebben in deze tijden niet echt een levensnoodzakelijke functie. Inderdaad … ergens klopt er iets niet. 

Alles is economie, hebben ze ons gezegd, pas je aan of je raakt je subsidies kwijt. Toon ons dat je zin hebt om geld te verdienen. Zoals elke commerciële onderneming, is het een spel dat gespeeld wordt om te winnen. Iedereen beroemd. En wie kan het ons kwalijk nemen? Ze hebben ons allemaal dezelfde droom verkocht. We denken allemaal dat we op een dag rijk en beroemd zullen zijn, al was het maar voor 15 minuten.

Maar wat blijft er van al die overtuigingen over, vandaag? Wat blijken nu de belangrijkste dingen te zijn die we nodig hebben als mens, na slechts enkele weken zelfopsluiting? Voedsel, onderdak, zorg, menselijk contact … en cultuur, dat ongrijpbare.

Tuurlijk, ze lieten ons geloven dat er een crisis was in de culturele wereld, in de financiële wereld … Ze vertelden onze artiesten dat ze moesten vertrouwen op optredens om in hun levensonderhoud te voorzien, want “uit de verkoop valt niks meer te halen”.

Ondertussen vond de muziekindustrie een nieuwe manier om de creaties uit de ziel van de artiest te persen en ze in verkoopbare goederen om te zetten. De winst uit het streamen vervaagde niet zomaar, maar kwam nog steeds rechtstreeks in de zakken van de grote spelers en hun aandeelhouders terecht.

Ze vertelden ons dat we harder moesten werken voor minder, ze vertelden de politici dat ze de banken moesten redden, ze vertelden de ziekenhuizen dat ze dieper moesten snijden in hun onbestaande budgetten. Ondertussen steeg de winst en werden de rijken … schandalig rijk. Als de menselijke waarde daalt, stijgen de aandelen. Dat vinden we normaal. 

Waar is dat geld nu? Wie woont er in kleine appartementen zonder spaargeld, zonder eten, zonder gezondheidszorg? Wie zit er in beveiligde tuinvilla’s met geladen geweren en rollen wc-papier te wachten tot het terug veilig is om buiten te komen?

Ik zeg niet graag wat ik reeds van onze gezichten kan aflezen. We gedroegen ons, we droomden veel, we keken naar Netflix en we hoopten dat ook wij het gingen maken. Op een dag wordt onze wilde verbeelding ons vroege graf. En toch. We beseffen het iedere nieuwsuitzending een beetje meer, we beginnen het door te hebben, we worden langzaam wakker. Ze hebben ons iets wijsgemaakt. 

 

Foto: Pierre-Alexandre Garneau, Flickr / CC BY-NC 2.0 

Creative Commons

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!