Op 5 september kondigde President Trump op zijn onvolprezen flamboyante wijze aan een einde te maken aan de DACA (Defferred Action for Childhood Arrivals). De ‘Dream-Act’ maakte het mogelijk voor 800.000 jonge ‘dromers’, of jonge migrantenkinderen zonder papieren, om in de Verenigde Staten te studeren, een rijbewijs te halen en legaal te werken, zonder de vrees voor deportatie.
De Dream-Act werd in het leven geroepen door Obama in 2012. Jongeren die onder de 16 jaar waren op het moment van aankomst in de Verenigde Staten (VS), zouden op die manier wettelijk in het land kunnen verblijven en werken. Obama gebruikte daarbij zijn presidentiële macht om deze migrerende jongeren te beschermen.
Door de maatregel af schaffen, tracht Trump zijn verkiezingsbeloften waar te maken en zijn achterban te paaien. Zijn kiezers staan immers voor een harde migratiepolitiek. Zo refereerde hij naar de jongeren die zich aansloten bij bendes, de beruchte mara’s waartegen de VS een uitzichtloze strijd voert.
De mara’s, met als bekendste de Salvatrucha en M-13, zijn straatbendes die in de jaren 80 ontstonden in de Los Angeles. De VS kende toen grote problemen met bende- en wapengeweld en steunde de contra-oorlogen in Centraal-Amerika. Op de vlucht voor oorlog kwamen veel Centraal-Amerikanen in Los Angeles terecht waar een deel van hen in het gangstermilieu terechtkwam. President Bush senior wees de bendeleden uit en stuurde ze terug naar Centraal-Amerika, zonder de lokale overheden op de hoogte te stellen. De bendes konden zo hun terrein uitbreiden naar hun thuisland. 30 jaar later worden Honduras, El Salvador en Guatemala geteisterd door het bendegeweld. Ze behoren tot de gevaarlijkste landen ter wereld.
78% van de dreamers komt uit Mexico, de overige 22% uit El Salvador, Guatemala en Honduras. Ze hebben een gemiddelde leeftijd van 22 jaar. Meer dan 90% van deze jongeren heeft legaal werk met een gemiddeld uurloon van 17.46$. 56% van de jongeren heeft toegang gekregen tot betere sociale werkvoorwaarden, zoals medische bescherming en pensioensopbouw.*
Een groot deel van de jongeren stuurt nog steeds maandelijks geld naar hun land van herkomst om hun familie te ondersteunen. De meerderheid van hen gaat een onzekere toekomst tegemoet indien ze op slag in de illegaliteit terecht komen of dreigen gedeporteerd te worden.
Jaarlijks gaan honderdduizend Centraal-Amerikaanse kinderen en jongeren, in hun eentje een lange en gevaarlijke tocht aan in de hoop een beter leven te vinden in de VS. Begeleid door een coyote, die handenvol geld kost, vertrekken ze vanuit hun thuisland naar het Noorden in een zeer onveilige situatie. De migrerende jongeren zijn extreem kwetsbaar voor mensensmokkelaars, ontvoering, diefstal, verkrachting of moord. Op de rug van La Bestia, de oude vrachttreinen die van het Zuiden Mexico doorkruist, proberen ze de Amerikaanse grens te bereiken. Daar willen ze snel opgepikt worden door de grenspolitie aangezien minderjarige vluchtelingen onder een ‘beschermingsprogramma’ vallen en naar een centrum gedeporteerd worden.
De beslissing van de regering zal pas in voege treden op 5 maart 2018. Zes maanden tijd voor het Amerikaanse congres om een oplossing te vinden voor deze jonge dromers. Of willen de Republikeinen slechte pers krijgen door de goed geïntegreerde Engelstalige werkende jongeren het land uit te wijzen?
Leestip
Schrijfster Valeria Luiselli zet zich vrijwillig in bij de New Yorkse immigratierechtbank. Daar helpt ze de Spaanstalige kinderen bij het invullen van een vragenlijst. Deze lijst van 40 vragen zal hun verdere toekomst op Amerikaanse grond bepalen. Ze hoort waar ze gestart zijn en welke moeilijkheden ze doorstaan hebben om de grens te bereiken.
Tell me how it ends – an essay in forty questions. Valeria Luiselli – Coffee House Press
Auteurs: Stijn Roovers & Caroline Bal
