Driekoningenavond
gisteren in de Panoramazaal van De Grote Post op Theater aan Zee. Om de reeks
literaire avonden met als titel ‘Prinsen en Prinsessen der Poëzie’, waarin ‘jonge’
poëten (-40) aan het woord gelaten worden, enige luister bij te zetten, werden
gisteravond drie Koningen en één Koningin op het publiek losgelaten: Charles
Ducal (63) , Tom Lanoye (56), Hedwig Speliers (80) en Joke van Leeuwen (62). In aanwezigheid van de Keizer van Oostende
lazen ze voor uit eigen werk en dat van hun idolen.
Omdat vrijwel alle voorstellingen op TaZ
uitverkocht zijn, met uitzondering van het literaire luik, koos ik gisteravond
voor een poëzieprogramma. Niet echt mijn ding, maar misschien was het genre in
de loop der jaren wel geëvolueerd van een saaie bedoening naar een spitant
festijn, dus waagde ik het er maar op. Bovendien was er een vluchtroute naar
een verdieping lager waar Kristien De Proost de Engelse vertaling van haar
monoloog ‘Toestand’ zou brengen, ter voorbereiding van haar performance op het
Edinburgh Fringe Festival dat vrijdag a.s. van start gaat.
Wat ik onthouden heb van de ‘Koningen en
Koninginnen der Poëzie’? Hedwig Speliers die zei: “Wat ik niet begrijp vind ik
Grote Poëzie.” Begin jaren zeventig van de vorige eeuw kocht ik zijn bundel
‘Horrible Dictu’. Ik begrijp er nog steeds niets van. Maar of ik dat nu Grote
Poëzie vind? Charles Ducal las acht gedichten voor, waarvan er drie refereerden
‘naar’ (sic) zijn kindertijd, drie ‘naar’ de oorlog en twee ‘naar’ de zee. Tom
Lanoye las een gedicht voor van Antjie Krog, afwisselend in het Afrikaans en in
het Nederlands, waarna hij de lof zong over de jonge Vlaamse dichter Yannick
Dangre.
En toen was het tijd om weg te glippen naar
de benedenverdieping. Ik was overigens niet alleen. “Precies een
eucharistieviering”, hoorde ik een refugee
zeggen op de trappen naar beneden.
Kristien De Proost kon me gelukkig wél
boeien met ‘On track’. Drie kwartier lang vertelde ze over zichzelf, terwijl ze
op een loopband liep. Fysiek erg afmattend, maar dat maakte het juist
dramatisch interessant. Want het zal wel niemand écht interesseren wie Kristien
De Proost is, wat haar maten zijn, dat ze vergeelde tanden heeft, dat er een
snorretje boven haar mond dreigt te gaan groeien, dat ze een probleem heeft met
scheten laten, dat ze nu al weet dat ze in 2057 zal sterven, enzovoort.
Ze vertelt haar verhaal in een soort
hotellounge, waar een receptionist haar discreet in de gaten houdt en af en toe
attributen aanreikt. Zo begint ze de voorstelling in een beige kostuumpak en
eindigt ze paddemoedernaakt, met een lachwekkende tattoo boven haar schaamhaar.
Af en toe wordt haar monoloog onderbroken door surfgitaarmuziek van Dick Dale
of The Shadows, wat dan weer leuke danspasjes op de loopband oplevert.
Naar het einde toe werd de toon van haar
betoog wat ernstiger, met allerlei toekomstperspectieven voor de wereld van
vandaag, wat ze uiteindelijk teniet deed met gezongen ‘Bla Bla Bla’.
Leuke voorstelling. Volgende week ga ik
zeker nog eens kijken in Edinburgh.
