Nieuws, Politiek, Nederland, Dossier:vluchtelingen -

Drie lessen in democratie met dank aan Mauro Manuel

Mauro Manuel wordt 18 jaar en moet Nederland verlaten. Politici van de CDA en VVD wringen zich in onmogelijke bochten en geven daarbij hun opvattingen bloot over democratie, over de wet en over hun rol als politicus.

woensdag 2 november 2011 16:14
Spread the love

‘De wet is de wet,’ zegt Nederlands minister van immigratie en Asiel Gerd Leers tegen Mauro Manuel. En hij staat erbij te grienen alsof het hem zelf ook allemaal maar overkomt. Alsof de vreemdelingenwet een natuurwet is als de zwaartekracht. Een appel valt altijd naar beneden en een minderjarige asielzoeker moet altijd het land verlaten als hij achttien wordt. Spijtig toch?

De Nederlandse vreemdelingenwet waar Mauro Manuel vandaag slachtoffer van is dateert van 2000. De wet is 11 jaar oud. Minder oud dan Manuel zelf. Er is helemaal niets eeuwigs en vaststaands aan die wet. Ze is niet uit de lucht gevallen en staat niet in stenen tafelen gebeiteld. Ze is door ministers gestemd en kan door diezelfde ministers ook ongedaan worden gemaakt. Als die dat willen.

Iedereen begrijpt dat de tranen Mauro en zijn pleegouders over het gezicht stromen. Maar dat de minister van asiel mee staat te janken als een machteloos kind dat zijn eigen speelgoed heeft kapot gemaakt, is onaanvaardbaar. Beste minister Leers, als 66% van de Nederlandse bevolking de asielwet niet goed vindt, verander ze dan. Als u ze ondanks massaal volksprotest niet kan veranderen, dan werkt de Nederlandse democratie niet. Zo simpel is dat.

Nog een mooie over Mauro Manuel: ‘De Kamer maakt wetten en beslist niet over individuele gevallen. Dat is de kern van de rechtsstaat.’ Dat verklaart VVD-fractieleider Stef Blok. Wat zegt die man nu eigenlijk? Dat wetten niet over individuele gevallen gaan? Dus op die manier sussen politici hun geweten als ze wetten stemmen? We gaan 20 miljard euro besparen maar we beslissen niet over de individuele gevallen? Wat een manier trouwens om over ons, mensen, te praten: ‘individuele gevallen’. Dat zijn wij dus, u en ik: ‘de individuele gevallen’.

Nog een doordenkertje van de CDA om mee af te sluiten: ‘Barmhartigheid gaat niet voor recht.’ Dat zegt Staatssecretaris van economische zaken Henk Bleker tegen Mauro in de uitzending van De Pauw en Witteman. De wet heeft volgens hem absolute voorrang op elk medegevoel, elke vorm van goedheid en naastenliefde (allemaal mooie synoniemen van barmhartigheid, voor wie het eens wil opzoeken in het woordenboek). Waarmee Bleker toegeeft dat er een tegenstelling is tussen de wetten in deze maatschappij en de elementaire menselijke moraal. Onze wetten zijn inhumaan, zegt hij met zoveel woorden. Waarvan notie.

Dus – met dank aan Mauro Manuel – heb ik deze week drie belangrijke lessen geleerd over de Nederlandse democratie, en met uitbreiding over die van ons.

1. Onze wetten zijn inhumaan.
2. Bij het stemmen van wetten denken politici niet aan de individuele ‘gevallen’ (lees: mensen) die hier slachtoffer van gaan zijn.
3. Als een wet er eenmaal is, kunnen onze politici die niet meer veranderen, ondanks massaal volksprotest.

U trekt uw eigen conclusies wel.

take down
the paywall
steun ons nu!