Zijn boek Marihuana reconsidered bereikte de voorpagina van de New York Times Book Review reeds in 1971. Het is met andere woorden niet verkeerd om te stellen dat Peter de cannabiswetenschap met de paplepel ingegeven kreeg. Te meer hij als jonge knaap van zeven jaar zag hoe cannabis zijn oudere broer Danny, die toen veertien was en aan Acute Lymfatische Leukemie leed, hielp om de gevolgen van zijn chemotherapie te counteren.

Hierdoor kon Danny zijn laatste levensjaar spenderen met spelen, spellen uitvinden en andere bezigheden die kinderen van die leeftijd leuk vinden. Na een korte loopbaan bij Greenpeace studeerde Peter Grinspoon geneeskunde. Vandaag is hij een eerstelijnsarts in het Massachusetts General Hospital, een instructeur in de geneeskunde aan de Harvard Medical School (1) en reeds vijfentwintig jaar een cannabisspecialist die zijn kennis evenzeer in zijn artsenpraktijk benut. Hieronder leest u het relaas van ons gesprek. 

Doorheen de geschiedenis toonde de cannabisplant zich als een veelzijdig metgezel van de mens. De plant diende gedurende millennia voor agrarische, sociale, spirituele en medische doeleinden. Pas in het laatste kwart van de negentiende eeuw begonnen verschillende overheden de plant, en haar gebruiker, te demoniseren en te vervolgen. De jaren dertig van de twintigste eeuw luidde in de Verenigde Staten een kentering ten aanzien van cannabis in. Wat betekende dit voor het medische gebruik van de plant?

“Tot 1937, het jaar dat men cannabis in de VS ging criminaliseren, kon je een heel assortiment van geneesmiddelen op basis van cannabis (tincturen, siroop, …) in de apotheek krijgen. Artsen vonden het toen heel normaal om deze producten aan hun patiënten voor te schrijven. Toen de overheid haar plannen om cannabis te criminaliseren bekend maakte, was het de American Medical Association die zich het felst tegen deze beslissing verzette.”

“Tot 1937, het jaar dat men cannabis in de VS ging criminaliseren, kon je een heel assortiment van geneesmiddelen op basis van cannabis (tincturen, siroop, …) in de apotheek krijgen. Artsen vonden het toen heel normaal om deze producten aan hun patiënten voor te schrijven.”

“Maar al vlug stonden de artsen onder enorme druk van de Federale overheid, in de gedaante van het in 1930 opgerichte Federal Bureau of Narcotics onder leiding van de beruchte Harry Anslinger, om hun houding te veranderen en zich te plooien naar het gewenste overheids narratief. Dat een overheidsorganisatie, die daarenboven niets van geneeskunde afwist, de relatie tussen patiënt en arts zo drastisch ging bepalen was extreem gevaarlijk en had niet mogen gebeuren!” 

“Maar het is dus essentieel om te begrijpen dat de criminalisering er niet kwam omwille van gezondheidsredenen, maar uitsluitend op basis van racistische en andere ideologische motieven. Daarnaast was de criminalisering van de cannabisplant een hemels geschenk voor heel wat spelers met concurrerende belangen. Big Farma en de alcoholindustrie zagen op die manier een te duchtte concurrent voor hun producten opgeruimd. Voorts kreeg het politieapparaat, na de opheffing van de drooglegging, een nieuwe bestaansreden aangereikt om haar fondsen te legitimeren. Later zouden nog meer sectoren, zoals de afkickcentra en de (privé)gevangenissen de criminalisering in financiële winst omzetten.” 

De overheid zou eveneens het wetenschappelijk  onderzoek, onder andere naar de therapeutische effecten van de cannabisplant, tot op de dag van vandaag bepalen, nietwaar?

“Absoluut! Nu ben ik blij te kunnen zeggen dat ik in relatie met deze situatie de laatste jaren een matige verbetering opmerk. Maar voor meer dan een halve eeuw, te tellen vanaf 1971 wanneer de Amerikaanse president Richard Nixon de War on Drugs (WoD) startte, zou de Amerikaanse overheid alleen maar fondsen geven aan onderzoeken die als opzet hadden om de schadelijke gevolgen van cannabisgebruik aan te tonen.”

“Wanneer een onderzoek nadelige effecten vond, werden deze overigens op een groteske manier uitvergroot, met als doel de mensen angst aan te jagen en cannabis in het verdomhoekje te plaatsen. Onderzoeken naar mogelijke gunstige therapeutische resultaten kregen géén overheidsfondsen.”

“Wanneer een onderzoek nadelige effecten vond, werden deze overigens op een groteske manier uitvergroot, met als doel de mensen angst aan te jagen en cannabis in het verdomhoekje te plaatsen. Onderzoeken naar mogelijke gunstige therapeutische resultaten kregen géén overheidsfondsen. Wetenschap en politieke ideologie zijn te verstrengeld wanneer het op cannabis aankomt.”

Welke lichtpunten ziet u vandaag? 

“Inmiddels zijn er tientallen miljoenen mensen in de VS die positieve ervaringen hadden met medicinaal cannabisgebruik. Zij staan sceptisch ten aanzien van de verhalen van artsen waarvan de gedachten de WoD ideologie reflecteren. Dit betekent niet dat cannabis in sommige gevallen niet schadelijk kan zijn, maar als ervaringsdeskundigen weten deze mensen dat die schade niet van die aard is dat sommige artsen ze wil doen geloven. Als gevolg hiervan heeft de overheid, en een groot deel van de wetenschappelijke gemeenschap, aan geloofwaardigheid bij de publieke opinie ingeboet. Tegelijkertijd zijn 94% van de Amerikanen voorstander om medicinale cannabis te legaliseren.“

Heeft de druk van de patiënten mede voor de nieuwe omslag gezorgd?

“Ja absoluut, er is een groot verschil tussen de kennis van artsen en patiënten, in het voordeel van de laatstgenoemden, wat MC betreft. Het is triest om vast te stellen dat men het Endocannabinoïden Systeem (ECS), een wijd verspreid neurotransmittersysteem waarmee cannabis interageert, slechts aan 13% van de Medical Schools doceert. Alweer een gevolg van de WoD. Zelfs al ben je als arts tegen cannabis, zou je het ECS met haar uitgebreid netwerk aan endocannabinoïden en receptoren, dat zeer veel vitale functies in het menselijke organisme aanstuurt en in evenwicht houdt, moeten kennen.”

“Daarnaast zorgt de afwezigheid van de elementaire kennis van het  ECS ervoor dat de artsen, de getuigenissen van patiënten die cannabis gebruiken en over de door hun ervaren medische voordelen vertellen, niet begrijpen. Vaak zetten de artsen ze als fantasie of verzinsels weg. Maar dit klopt niet! Een van de redenen waarom ik dit boek schreef is dat we als artsen naar een soort van gemeenschappelijke grond moeten streven waarbij we het als artsen eens kunnen zijn over bepaalde kwaliteiten die MC ontegensprekelijk heeft. Van daaruit zouden we meer juiste inzichten omtrent MC kunnen ontwikkelen en ons vak beter kunnen uitoefenen.”

“Het is verder belangrijk dat (jonge) artsen begrijpen dat heel veel onderzoek op een bevooroordeelde wijze gebeurde, en dat dit zelfs nu nog gebeurt! Daarom is het raadzaam dat artsen wetenschappelijke studies in hun geheel lezen en niet alleen het besluit.”

“Het is verder belangrijk dat (jonge) artsen begrijpen dat heel veel onderzoek op een bevooroordeelde wijze gebeurde, en dat dit zelfs nu nog gebeurt! Daarom is het raadzaam dat artsen wetenschappelijke studies in hun geheel lezen en niet alleen het besluit. Door bijvoorbeeld de rubriek beperkingen, die een gepubliceerde studie insluit, te lezen zal men al vlug inzien dat veel besluiten nuancering verdienen. Bovendien doen artsen er goed aan om met een open geest naar hun patiënten te luisteren wanneer ze vertellen welke positieve effecten MC voor hen meebrengt. Vaak bevatten ze nuttige medische informatie waar we als arts rekening dienen mee te houden.”

Is de artsenkennis met betrekking tot MC inmiddels verbeterd?

“Langzaamaan is dit omwille van verschillende redenen het geval. Veel jonge artsen, en de geneeskundestudenten van vandaag, groeiden op in een tijdsgeest waar er twee verhalen, niet alleen de opgelegde versie van Anslinger en zijn volgelingen, met betrekking tot cannabis naast elkaar bestaan. Voorts gaan jonge artsen betreffende MC vlugger op zoek naar kwalitatief hoogstaand onderzoek. En dat treft want dat is er nu, meer dan vroeger, voor handen.“

Maar wat is goed onderzoek? In uw boek laat u zich niet uitsluitend positief ten aanzien van Randomized Controlled Trials (RCT) uit. Hoe komt dit?

“Laat me beginnen door te stellen dat RCT’s heel belangrijk zijn. Ze proberen onder meer het placebo effect, dat patiënten kunnen hebben wanneer ze aan een studie participeren, uit te sluiten. Hierdoor kan men het effect van de gebruikte substantie aantonen. Maar met cannabis is het moeilijker om een RCT onderzoek in de praktijk te brengen en dus gunstige resultaten voor te leggen. Zo is het bijvoorbeeld zeer moeilijk om er voor te zorgen dat het onderzoek dubbel geblindeerd is (2). Dit komt omdat proefpersonen veelal op een juiste manier kunnen  inschatten of ze al dan niet cannabis kregen.”

“Daarnaast is RCT onderzoek heel duur, duurt het lang en onderzoeken ze vaak slechts één variabele (bijvoorbeeld: pijn, angst, eetlust, slaapprobleem, …) terwijl cannabis bij al deze variabelen een rol kan spelen. Daarenboven telt cannabis meer dan 140 fytocannabinoïden waardoor het heel moeilijk wordt om te bepalen welke van deze elementen voor een verandering bij de proefpersoon zorgde.” 

“Daarom denk ik dat het goed zou zijn indien men eveneens rekening zou houden met Real World Data dat overvloedig aanwezig is door de vele patiëntengetuigenissen. Indien tal van patiënten hun arts vertellen dat een bepaalde cannabissoort hen helpt bij een bepaalde medische indicatie of symptoom, waarom zouden deze getuigenissen dan niet gelden?”

“Het is trouwens een fabeltje om te stellen dat alles wat een arts doet gebaseerd is op RCT onderzoek. Artsen gebruiken bijvoorbeeld bepaalde medicijnen off label. Dit betekent dat ze een bepaald geneesmiddel gebruiken bij een indicatie waarvoor dat middel niet goed gekeurd werd door de toezichthouder, en er dus evenmin een RCT met positieve resultaten voor bestaat. Geen enkele arts mort om deze werkwijze, maar wanneer dit met MC gebeurt, gaan conservatieve artsen dit als een probleem ervaren en stellen dat er geen RCT voor bestaat. Het is duidelijk dat ze er een dubbele standaard op na houden, en die verraadt hun standpunt ten aanzien van cannabis.“

Gebeurt het dat andere artsen, die minder kennis over MC hebben, patiënten naar u doorsturen om te horen of MC misschien een plaats in hun behandeling kan hebben?

“Zeer zeker, en dat is goed want het belangrijkste dat een arts hoort te weten is datgene wat hij niet weet. Bescheidenheid is met andere woorden een deugd van een goede arts. Wanneer ik een patiënt met een gecompliceerd hartprobleem voor mij zitten heb, stuur ik hem eveneens naar een cardioloog.”

“Anderzijds komen er veel patiënten op bezoek die eerst bij hun arts, vaak is het hun psychiater, over het gebruik van MC probeerde te praten, maar waarbij de arts dit als nonsens afdeed en hen zonder er een eerlijk gesprek over te voeren, vertelde dat het niet helpt. Dit is niet correct, en die patiënten zijn dikwijls zeer kwaad. Niet omdat ze een pro-cannabis boodschap willen horen, maar wel omdat ze een evenwichtig en onderbouwd gesprek willen voeren, dat mogelijks hun gezondheid kan verbeteren.”

In Boston, Massachusetts, werd MC vanaf 2012 legaal (3). Incorporeerde u toen meteen MC in uw artsenpraktijk?

“We moesten toen nog enkele jaren wachten tot er effectief winkels waren waar patiënten terecht konden om MC te halen. Zij die MC zelf teelden, kon ik wel adviseren. Maar in de praktijk praatte ik voor 2012 al geregeld met sommige patiënten over de mogelijke voordelen dat MC kon bieden. Nog voor ik mijn studies in 1993 om arts te worden aanvatte, had ik de toen bestaande literatuur over MC doorgenomen en had ik zelf al wel eens cannabis gebruikt.”

“Bovendien functioneerde mijn vader in mijn beginjaren als mijn mentor. Vaak besprak ik casussen met hem. Zijn boek Marihuana: the forbidden medicine uit 1993, dat hij samen met James Bakalar schreef, was in die tijd een gids voor veel artsen die een onderzochte opinie over MC wilden bekomen. Er was toen dus al genoeg informatie voor handen om met patiënten te delen.”

Raadde u het toen al aan? 

“Toen cannabis nog illegaal was, was het zeker niet het eerste wat ik deed. Maar als het bijvoorbeeld over migraine ging, waarmee ik zelf soms te kampen had en ervaren had dat cannabis kon helpen om dit te counteren, vermelde ik het wel. Tegelijkertijd maakte ik de patiënt duidelijk dat het illegaal was en hij er daarom problemen mee kon krijgen. Gelukkig zijn zulke toestanden, door de legalisering, nu van de baan. “

Betekent dit tevens dat het makkelijker is om zich als medicinale cannabisgebruiker te outen? 

“Ongetwijfeld. U mag niet vergeten dat MC ondertussen in 38 van de 50 staten van de VS (4) reeds legaal is en miljoenen mensen het gebruiken waardoor het veel minder vreemd geworden is en geleidelijk aan het stigma verdwijnt. Het is tevens makkelijker om MC te krijgen omdat er veel legale shops zijn en sommige patiënten hun MC zelf telen. “ 

U pleit in uw boek om het lessenpakket van de arts aan te passen door het ECS en de interactie met MC versneld aan te leren. Hoe ziet u dat in de praktijk?

“In het boek zeg ik dat 10 uur zouden moeten volstaan om de elementaire kennis bij artsen, en artsen in opleiding, over te brengen. Maar ik denk dat een cursus van 2 uren al wonderen zou verrichten om de basis van het ECS en enkele medische voordelen, zoals bij slaapproblemen en chronische pijn, die elke welwillende arts zal erkennen, mee te geven. Tegelijkertijd moet men enkele nadelen benoemen, zoals dat in de meeste gevallen kinderen en zwangere vrouwen het niet zouden mogen gebruiken.”

“Eens dit is overgedragen, zullen veel artsen makkelijker en met meer interesse onderzoeken en handboeken gaan lezen, en met meer openheid naar de getuigenissen van patiënten luisteren. Vandaag zijn er nog steeds medische vakgroepen die de term medicinale cannabis tussen haakjes zetten omdat ze denken dat cannabis geen therapeutische effecten heeft. Dit bewijst dat ze niet over de nodige kennis beschikken om over de materie te oordelen, want die insinuatie raakt kant noch wal!”

U stelt dat het gebrek aan ervaring van artsen met eigen cannabisgebruik nefast is voor hun beoordeling van cannabis. Veel mensen zullen dit het een stoutmoedige uitspraak vinden.

“Wellicht, en het tegenargument is dan dat men geen opioïden moet gebruiken om hun gevaar in te schatten. Maar dit geldt niet voor cannabis omdat het veel minder schadelijk is dan opioïden. Of zelfs alcohol, waarvan ik denk dat menig arts al eens geproefd zal hebben.”

“Mochten artsen cannabis proberen, dan zouden ze vlug merken dat het niet zo schadelijk is en ontdekken dat sommige medische claims weleens waar kunnen zijn”

“Mochten artsen cannabis proberen, dan zouden ze vlug merken dat het niet zo schadelijk is en ontdekken dat sommige medische claims weleens waar kunnen zijn. Wanneer artsen een oordeel omtrent MC zouden maken op basis van hun eigen ervaring, de ervaring van sommige van hun familieleden, die van hun patiënten en de literatuur niet eenzijdig zouden doornemen zou de evolutie in de kennisvergaring en – verspreiding aangaande MC veel sneller kunnen verlopen. Nu is die evolutie er evenzeer, maar ze verloopt eerder langzaam. “ 

Een fel betwiste kwestie bij cannabis is de link met psychoses, zeker bij adolescenten en jong volwassenen. Wat kan u daar over vertellen? 

“Het is zeer belangrijk om te weten dat uit onderzoek blijkt dat mensen die psychoses krijgen, meer vatbaar zijn dan de meeste andere mensen om een psychose te ontwikkelen. Ze worden met andere woorden met een bepaalde kwetsbaarheid geboren die men in de familiegeschiedenis terug kan vinden. Het mechanisme om psychoses te ontwikkelen kan omwille van zeer veel verschillende redenen getriggerd worden. Denk aan angst, stress, trauma, alcohol, tabak, amfetamine, en nog veel meer andere mogelijke uitlokkers.En in dit rijtje van mogelijke boosdoeners bevindt zich eveneens cannabis.”

“Het is dus heel belangrijk dat men als persoon weet dat men deze kwetsbaarheid al dan niet heeft. Omdat men dan al de mogelijke triggers, niet alleen cannabis, zoveel mogelijk hoort te vermijden. Want cannabis kan wel bijdragen aan de ontwikkeling van psychoses bij deze kwetsbare groep mensen, maar wanneer men op hun casus inzoomt ziet men dat er zeer veel andere factoren aanwezig zijn die een psychose kunnen uitlokken. Maar heel wat artsen en psychiaters wijzen dan eenzijdig naar het cannabisgebruik, en vergeten gemakshalve de andere mogelijke triggers, om de psychose te verklaren. Dit is geen adequate manier om tot zo een vergaand besluit te komen.“

“Tevens is het zo dat bij mensen die reeds een psychose hebben gehad, en die na een behandeling terug redelijk stabiel geworden zijn, cannabisgebruik, maar dus eveneens veel andere aanleidingen, een nieuwe psychose kan uitlokken. Het is héél belangrijk dat deze mensen geen cannabis gebruiken. Evenmin medicinale cannabis (5), maar een arts kan na een gedegen anamnese uitmaken of iemand al dan niet een goede kandidaat is om MC aan voor te schrijven.”

“Tenslotte is het goed om te weten dat psychose een zeldzaam ziektebeeld is. De prevalentie van schizofrenie, dat vaak gepaard gaat met het hebben van psychoses, is sinds 1950 ongeveer stabiel gebleven op 1% van de wereldbevolking. Tegelijkertijd rookten in 1950 enkele tienduizenden mensen cannabis en ondertussen zijn er dat honderden miljoenen, zonder dat de prevalentie van schizofrenie steeg. Er is dus een relatie tussen cannabisgebruik en schizofrenie maar ze is niet van oorzakelijke aard.”

Kan cannabis bij kanker helpen?

Bij sommige symptomen (nausea, braken, eetlust vermindering, …) is MC duidelijk zeer efficiënt. Hierdoor is het nagenoeg onmogelijk om in de VS nog een oncoloog te vinden die tegen cannabis is. Het is echt zeer behulpzaam voor hun patiënten. Een meer complexe kwestie is of het kan dienen bij de behandeling van kanker zoals veel mensen beweren. Misschien is dat het geval, maar er zijn vandaag geen studies die dat bewijzen, en bij zo een ernstige ziekte als kanker heeft men nu eenmaal bewijzen nodig eer men iets beweert. Om dan een chemokuur, dat bij veel kankers helpt, te laten varen en de kanker enkel met bijvoorbeeld Rick Simpson olie (6), of een ander cannabisproduct te bestrijden is mijn inziens zeer dom en ik zou het niemand aanraden!”

“Anderzijds is het zeer intrigerend dat men in laboratoriumonderzoek, op het niveau van kankercellen en proefdieren, vaststelde dat cannabinoïden kankercellen inderdaad vernietigen. Het zou me daardoor niet verbazen mocht men in de nabije toekomst (5-15jaar) cannabinoïden in de kankerbehandeling zelf inlijven”

“Anderzijds is het zeer intrigerend dat men in laboratoriumonderzoek, op het niveau van kankercellen en proefdieren, vaststelde dat cannabinoïden kankercellen inderdaad vernietigen. Het zou me daardoor niet verbazen mocht men in de nabije toekomst (5-15jaar) cannabinoïden in de kankerbehandeling zelf inlijven. Maar zo ver zijn we nog niet en het is vandaag een gevaarlijke boodschap om te stellen dat cannabis kanker geneest!”

Bij welke medische indicaties raadt u MC bij uw patiënten aan?

“Wanneer ik in de praktijk tot het oordeel kom dat ik iets voor een patiënt dien voor te schrijven, ga ik op zoek naar het middel dat het minst schadelijk is. Als iemand bijvoorbeeld met een slaapprobleem komt, raad ik hem eerst aan om met koffie te stoppen, minstens een half uur voor slapengaan geen tv of computer en dergelijke meer te gebruiken. Volstaat dit niet, kan ik iets onschuldig als Melatonine voorschrijven. Helpt dit nog niet, dan zal ik wellicht voor MC kiezen. In dit geval een tinctuur met overwegend CBD in, dat de patiënt onder de tong aanbrengt. Dit is veel minder schadelijk dan Ambien (7), wat  heel veel mensen in de VS slikken. “

“Bij een ander veel voorkomende aandoening, chronische pijn, maak ik dezelfde afweging. Wanneer ik voor langere tijd paracetamol of niet-steroïdale anti-inflammatoire middelen (8) voorschrijf, riskeert de patiënt een maagzweer, schade aan de lever en/of nieren op te lopen en misschien zelfs een hartaanval te krijgen. Opioïden werken niet goed bij chronische pijn, en met de wetenschap dat er de laatste 12 maanden ongeveer 100.000 doden door vielen in de VS, vermijd ik het liever en denk ik dat het opportuun is om MC aan te raden. Alweer omdat het minder schadelijk is dan de alternatieven, en er voldoende bewijs is dat het bij chronische pijn kan helpen. Angst en de negatieve symptomen van een chemokuur zijn andere indicaties waarbij ik MC zou kunnen voorschrijven.” 

“Opioïden werken niet goed bij chronische pijn, en met de wetenschap dat er de laatste 12 maanden ongeveer 100.000 doden door vielen in de VS, vermijd ik het liever en denk ik dat het opportuun is om MC aan te raden.”

Gebruikt u MC bij autisme en ADHD?

“Kinderen met autisme en ADHD komen niet bij mij, maar gaan bij een pediater, daar kan ik niet zoveel over zeggen. Maar volwassenen met autisme vertellen me dat het hen helpt om socialer te zijn en hun communiceren vergemakkelijkt. Bij ADHD zijn er sommige patiënten die goed reageren op MC gebruik, maar anderen hun toestand verslechtert. Als arts moet men het dus goed opvolgen en bespreken met de patiënt. Maar bij beide indicaties zou ik het kunnen voorstellen. Net als bij PTSS (Posttraumatische stressstoornis) omdat we daar geen goede medicijnen voor hebben, en er heel wat getuigenissen zijn, onder andere van oorlogsveteranen, waaruit blijkt dat MC efficiënt blijkt te zijn.”

Kan het gebruik van MC de Volksgezondheidsfactuur doen verlagen?

“Een studie die gebeurde na de legalisering van MC in Colorado stelde vast dat er een aanzienlijke vermindering was van de verkoop van traditionele medicijnen bij indicaties waarvoor MC een alternatief bood. Zodoende werd er bespaard. Stel u nu voor dat artsen meer kennis hebben van MC, en dat ze bovendien met hun patiënten samenwerken, dan zouden de kosten voor Volksgezondheid en de patiënt nog meer kunnen dalen.”

“Een studie die gebeurde na de legalisering van MC in Colorado stelde vast dat er een aanzienlijke vermindering was van de verkoop van traditionele medicijnen bij indicaties waarvoor MC een alternatief bood”

“Te meer omdat sommige patiënten alleen of in groep hun eigen MC telen, wat de prijs voor een behandeling nog meer doet dalen. Het was verschrikkelijk om te zien hoe de cannabisindustrie bij de statelijke overheden gingen lobbyen om eigen teelt te verbieden terwijl er geen enkele reden, buiten de hebzucht van de cannabisindustrie, is waarom dit niet zou mogen gebeuren.“

Het cannabisgebruik voor medicinale doeleinden groeit, niet alleen in de VS trouwens, op een exponentiële manier. In hoeverre heeft dit te maken met het seniorengebruik?

“Heel veel. Het MC gebruik verdubbelt om de 4 à 5 jaar in de VS. Het aandeel van de senioren hierin is zeer groot! Dat kan trouwens bijna niet anders. Ooit zei iemand tegen me “Aging is not for sissy’s” (9) en gelijk heeft hij. Heel veel ouderlingen kampen met een hele reeks ongemakken zoals slaapproblemen, eetlustvermindering, nausea, chronische pijn, depressie, …, het rijtje lijkt wel eindeloos. Hierdoor slikken ze vaak 15 à 20 pillen per dag, wat alweer een probleem is. Nu kan MC heel veel van deze verschillende problemen deels of helemaal verhelpen zonder veel nevenwerkingen mee te brengen. Dit zorgt niet alleen voor een enorme verbetering van de patiënten hun levenskwaliteit, maar hierdoor kan de patiënt en de Volksgezondheid op hun medische uitgaven besparen.” 

“Het MC gebruik verdubbelt om de 4 à 5 jaar in de VS. Het aandeel van de senioren hierin is zeer groot”

We hadden het voorlopig over cannabisgebruik voor medicinale redenen maar u besteedt een hoofdstuk in uw boek aan het recreatieve of volwassen gebruik van cannabis. Op welke manier kan cannabis het volwassen leven positief beïnvloeden?

“Sommige mensen appreciëren na cannabisgebruik kunst, muziek, seks en spiritualiteit op een intensere wijze. Er zijn daarnaast veel voorbeelden van kunstenaars en muzikanten die er creatiever door worden. Men wordt op een andere manier geïnspireerd en krijgt soms zeer goede inzichten. Maar dit gebeurt natuurlijk niet altijd. Verder kan het helpen bij het aarden in het hier en nu, en kan het de kwaliteit van meditatie en mindfullness verhogen. Indien men het veilig en wijs gebruikt kan het zeker een aangename positieve ervaring opleveren! Maar let wel, niet iedereen vindt het effect ervan even fijn.” 

Seeing through the smoke brengt een evenwicht relaas over medicinale cannabis. Het is op een zeer toegankelijke manier met humor door een specialist ter zake geschreven. Het telt 442 bladzijden, heeft een uitgebreid voetnotenapparaat en index. U kan het onder meer hier bestellen, het e-book bestelt u hier. 

Patrick Dewals is politiek filosoof en de auteur van Medicinale cannabis. Meer dan een medische kwestie. 

• *  https://www.petergrinspoon.com/   
• **https://en.wikipedia.org/wiki/Lester_Grinspoon
• (1) Geneeskunde departement aan de Amerikaanse Universiteit.
• (2) Dit betekent dat noch de onderzoekers die met de proefpersonen contact hebben, noch de proefpersonen weten wie het actieve bestanddeel krijgt.
• (3) Sinds 2015 is cannabis voor recreatieve doeleinden eveneens legaal in Massachusetts.
• (4) Er is nog steeds geen federale legalisering.
• (5)  CBD producten kunnen wel.
• (6) Soort cannabisolie die populair is in de VS.
• (7) Zolpidem
• (8)  NSAID’s: bvb. Ibuprofen, Diclofenac, …)
• (9) “Ouder worden is niet voor watjes”