Tederheid. Liefde. Zachtheid. Ik weet zeker dat veel
mensen bij het lezen van deze woorden onmiddellijk dingen denken zoals: “Oh nee
toch niet weer zo’n onnozele softie/hippie/dromer.”

En alhoewel die woorden voor mij eigenlijk een compliment
zijn, bedoelen de “realisten” in de “echte wereld” ze zeker niet zo. In de
echte wereld wordt er alleen naar je geluisterd als je in maatpak aankomt met
statistieken, de crisis, steentje bijdragen (of nog liever steen) en rationaliteit.
Durf eens met een dromerige, liefdevolle blik zeggen dat de wereld toch wel
mooier zou zijn als we allemaal wat meer tederheid zouden durven tonen voor
elkaar, en je bent volgens velen klaar voor het gesticht. Hard moet je zijn. Je
hart moet je daarentegen heel ver wegstoppen.

Maar waar zijn we dan mee bezig? Iedereen op deze planeet
die het al eens heeft aangedurfd om vriendelijk te zijn en anderen aan te
moedigen om een gelukkig leven te leiden, weet hoe moeilijk het is. Hoe het
veel gemakkelijker is om ons door angst te laten verlammen. Iedereen weet hoe
kwetsbaar kwetsbaarheid is. Hoe ongelooflijk dapper het is om iets te doen dat
je hart blij maakt. Dat het veel gemakkelijker is om te beginnen roepen tegen
een bullebak dan om hem te vergeven. We weten het allemaal verdomd goed, en
toch verdraaien we de werkelijkheid. Miserie getuigt immers van meer
realiteitszin. Geluk is voor luie profiteurs.

Dus bij deze ga ik het proberen. Bewuster te zijn van de
schoonheid en kracht van kwetsbaarheid. Als iemand dapper genoeg is om een
project te starten waarvoor hij gepassioneerd is, wil ik, in plaats van de 236
redenen op te sommen waardoor het zeker gaat mislukken (Crisis! Crisis!
Crisis!), hem aanmoedigen om zeker eens zot te doen. Als iemand al bezig is aan
zo’n project wil ik hem zeggen hoe dapper ik het vind wat hij doet en dat het
zin en moed geeft om zoiets zelf te proberen. Misschien durf ik hem zelfs een
kaartje sturen waarop staat “Dank je om een inspirerend ventje (of vrouwtje) te
zijn”.

Ik wil de grote moed hebben om te lachen naar mensen op
straat en, als ik eens écht zot wil doen, een compliment aan iemand te geven. Want mooie gedachten maken onszelf gelukkig. Stel
je eens voor wat een tedere, lieve, zachte wereld mogelijk is als we die
gedachten ook met anderen zouden durven delen. Is dat geen mooi alternatief?
Misschien moet een man in een strak pak daar eens een wetenschappelijk
onderzoek naar doen, en zo ook zijn steentje bijdragen aan het broodnodige
einde van onze hartencrisis.