Drie jonge mensen, hun misdaad is dat zij mensen zijn als u en ik, met dezelfde dromen en verwachtingen. Dat stoort. Om dat niet
te hoeven zien noemen wij hen ‘illegaal’ en sturen wij ze weg. 

Drie jonge vluchtelingen zijn op zoek
naar een toekomst, ver weg van hun ouders en familie. Zij praten
honderduit over hun dromen, hun verwachtingen, hun hoop.

Verwachtingen

Saleh is twaalf
en spreekt Vlaams als een ‘echte’. Alleen, dat is hij niet, een
‘echte’. Na de school gaat hij niet naar huis zoals de andere kinderen van de klas, maar gaat hij bij zijn oudere
neef.
Hij mag daar zijn ouders bellen of
skypen.

Die doen telkens of ze heel blij zijn hem te horen, maar
vertellen aan zijn neef een ander verhaal,
van nachtelijke raids, van ontvoeringen en van vuurgevechten. Saleh moet
goed studeren en gehoorzaam zijn, dat is het zowat.

Saleh is een blij
en opgewekt kereltje. Slechts af en toe laat hij in zijn ziel kijken,
als er weer eens een feestje is waar hij de enige zonder mama en papa
is …

Mamadou is achttien, heeft werk als
tegellegger, nota bene een beroep waar er te weinig van zijn om aan de
vraag te voldoen (een knelpuntberoep, wat een hatelijke term). Hij
heeft veel opgeofferd om hier te geraken, heeft hard gestudeerd op
school, doet keihard zijn best op zijn werk. Iedereen die hem kent is
zeer tevreden over zijn inzet, zijn motivatie.

Zijn grote droom is ooit scheidsrechter
voetbal te worden in de internationale competitie. Hij doet dat al in
de jeugdcompetitie van een niet nader genoemde Waalse
provincie. Hij kan zelfs een eigen appartementje huren. Het lijkt hem al met al goed te gaan. Toch is hij voortdurend zwaarmoedig en bang. Mamadou is immers
een ‘illegaal’, zijn dossier is ‘in behandeling’ …

Fattah is een zestienjarige jongen die dankzij al het spaargeld van zijn ouders tot in
het Turkse Istanboel is geraakt en daar met vrienden de overstap naar
Griekenland en verder hoopt te maken. Ook hij droomt van een betere
toekomst. Terwijl hij vertelt over zijn verwachtingen, hoor je jezelf
zuchten ‘Jongen toch, dat lukt nooit’.

Dat is echter precies wat deze jonge
mensen, kinderen nog, doen. Er tegen beter weten in voor gaan. Om te weten hoe het met Saleh, Fattah
en Mamadou afloopt, moet je deze documentaire zien.

Vlees en bloed

The
art of becoming kreeg terecht reeds twee prijzen op het Festival des
Libertés in Brussel. Na de voorstelling in Leuven beantwoordde
mederegisseur Hanne Phlypo de vragen van het publiek. Zo vernamen
zij onder meer dat staatssecretaris van Migratie Maggie De Block zich liet
verontschuldigen voor de première.

Drie verhalen, één in Vlaanderen, één
in Wallonië, één in Turkije. Ik verraad hier niets, de echte
betovering van deze documentaire komt immers van de prachtige manier waarop hun
verhaal wordt verteld. Dit kan een normaal mens niet onberoerd laten.

‘Illegalen’ zijn geen statistische
gegevens, geen nummer in een dossier maar mensen van vlees en bloed.
Deze documentaire maakt hen herkenbaar, precies wat beleidsvoerders niet willen.

The art of becoming, Nederlands, Frans
en Koerdisch met Engelse ondertitels, 0u52, werd op zondag 4 mei
gedraaid op DOCVILLE 2014, het internationaal Documentaire
Filmfestival van Leuven.

Contactgegevens
van de makers: Hanne Phlypo, Clin d’Oeil Films, Groenejagerveld 65,
1000 Brussel, telefoon 0484.974442, hanne@clindoeilfilms.be.

Trailer
van de film:The
Art of Becoming