Django unchained: eindelijk

Django unchained: eindelijk

maandag 21 januari 2013 21:12
Spread the love

Django is de eerste film van Tarantino waarbij ik het gevoel heb dat hij iets te vertellen heeft. Ja, het is een gewelddadige film, maar voor een keer is dat niet gratuit. Dat het geweld deze keer functioneel is, is wellicht een reden waarom men het er nu moeilijker mee heeft.

Ook al is Tarantino een meesterlijke verteller, bij de meeste van zijn films erger ik me rot aan het gebrek aan verhaal. Kan iemand me vertellen waar Pulp fiction, Kill Bill of Dusk Til Dawn over gaan? Juist, je bent redelijk snel uitverteld.

Bij Django is het op het eerste zicht niet anders. Er wordt iemand, op een geweldadige manier, onrecht aangedaan en de rest van de film gaat over de manier waarop hij zich wreekt. Dat was het scenario van Kill Bill en dat is ook het scenario van Django.

Deze keer is er echter meer aan de hand. De hele film speelt zich immers af net voor de Amerikaanse burgeroorlog, tegen de achtergrond van de slavernij. Dat Tarantino racisme en slavenhandel walgelijk vindt, druipt als het ware letterlijk van het scherm.

Er is geen enkel racistisch personage waar je ook maar enig greintje van sympathie voor kan krijgen doorheen de film. Tarantino doet er alles om de kijker te confronteren met het achterlijke, beestachtige, mensonterende, … van racisme. In de film maakt hij ook duidelijk dat het racisme echt een ideologie is die men nodig heeft om slavernij goed te praten.

En dan over het geweld

In de film zijn er twee vormen van geweld.

Er is het typische Tarantino geweld: het bloed spat in het rond,…. het is even geloofwaardig als de woosh en whams in een stripverhaal. Op sommige momenten is het ronduit hilarisch. Iemand wordt neergeschoten en knalt achteruit zoals alleen poppetjes in een schietkraam dat kunnen.

Het doet me denken aan mijn twee zoontjes die ook soms door de huiskamer woosh, wham bam, …. tientallen vijanden uitschakelen. Ik kijk hen dan eens bedenkelijk aan…. waarop ze gierend verder gaan en nog snel de overige imaginaire vijanden afslachten. Bepaalde gevechtscènes werden in beeld gebracht alsof het ging om een computerspelletje.

De scènes waarin slaven het slachtoffer worden van hun racistische geweldenaars worden echter op een beklijvende manier in beeld gebracht. Dat geweld wordt ook veel subtieler getoond, geïnsinueerd, waardoor het je raakt.

Ik heb me in een Tarantino-film nog nooit geërgerd aan onnodig of te expliciet geweld omdat het bijna nooit realistisch is. Het doet mij nog het meest denken aan de overvloed van geweld in veel sprookjes: Roodkapje en de wolf, Hans en Grietje, …

Ik heb het ook moeilijk met het geklaag en gezaag over het geweld in deze film.  In de Telegraph hekelt men het feit dat Tarantino Mandingo gevechten opvoert, terwijl in de realiteit slavenhouders hun slaven tot de dood lieten vechten in bokswedstrijden.  De recencente gaat ervan uit dat Tarantino dat deed omdat Mandingo bloederiger zou zijn dan boksen,…. Tarantino deed dat echter omdat de hele film ook een collage van scènes uit andere films is.  Die collage- of citatentechniek is trouwens het handelsmerk van Tarantino.

In deze film wordt nogal veel verwezen naar Richard Fleischer’s Mandingo (1975).  Ik raad de recensente trouwens aan om eens naar een full contact bokswedstrijd te kijken, men slaat elkaar letterlijk tot moes, dat is echt even foto-,bloed-, geweld-geniek als mandingo.  

Oom Tom is een collaborateur

Tarantino zet in Django de gemeenste Oom Tom neer die je al op het witte scherm hebt gezien.  De man word geportreteerd als een ware Capo, een collaborateur die zich, om zijn meesters te behagen, nog beestachtiger gedraagt als zijn meesters.  Wellicht is dat ook meteen de meest waarheidsgetrouwe Oom Tom die je al op het witte scherm kon zien.

Er zitten nog een paar leuke grappen in film (spoiler alert!)

Als er in Amerikaanse films Afro-Amerikanen worden opgevoerd zijn ze doorgaans de partner van het blanke hoofdpersonage en sterven ze in de loop van de film. Tarantino draait deze keer de rollen om, de hoofdrol wordt gespeeld door een zwarte acteur en zijn blanke tegenspeler haalt het einde van de film niet.

Om te weten of een film al dan niet seksistisch is zou je in die film moeten op zoek gaan naar een dialoog tussen twee vrouwelijke acteurs en die dialoog zou niet over mannen mogen gaan. Je zou er van verschieten hoeveel films door de mand vallen.  In Django is er geen spraken van dialogen voor vrouwelijk acteurs, vrouwen dienen in deze film enkel voor het décors.

Er zullen nog wel tientallen andere grapjes inzitten die mij als filmleek ontgaan zijn.

Ik vond het meer dan de moeite waard en ga zeker nog een paar keer naar de film kijken.

Als ware The Cramps fan kijk ik ook uit naar de nieuwe aflevering van “scenes we thought Tarantino”.

take down
the paywall
steun ons nu!