De dag voor de betoging werd er keihard gewerkt aan de voorbereiding door een 500-tal Indignados in de HUB, in en rond het Elizabeth park in Koekelberg. De informatieve Volskvergadering om 20h stelde me uiteindelijk gerust. Alles was echt goed voorbereid. Legal team in witte T-shirts, medisch team met armband en de groep clowns die ervoor moesten zorgen dat de sfeer goed bleef.
In gesprekken vooraf werd het aantal deelnemers ingeschat op 2000 en 3000. Maar toen de betoging zich op gang trok aan het Noord Station in Brussel werd al gauw duidelijk dat het er meer waren. Ik had geen idee, had geen zin om te tellen, maar het moesten er meer dan 5000 zijn. Het eerste cijfer dat ik hoorde was dat van 8000, en dat was een schatting van de politie, die blijkbaar achteraf naar beneden werd bijgesteld.
Zeker is dat de betoging een onverhoopt succes was. Toen ik na de betoging sprak met Francine Mestrum, en ze de cijfers hoorde was haar reactie:
“Daar moeten veel gewone mensen tussen gelopen hebben, want de traditionele progressief-linkse initiatieven kunnen gemiddeld niet meer dan 3000 mensen op straat brengen.”
Kaat uit Gent:
“We waren met veel meer dan verwacht, dat is zeker. Dit voor een betoging waar er geen bussen werden ingelegd door vakbonden en politieke partijen…”
Deze betoging zou breken met een traditie… dat werd mij al gouw duidelijk in de gesprekken die ik sedert vrijdagmiddag had met bezoekers in Koekelberg. Ook de mensen die de betoging voorbereidden waren zeer verscheiden, geen beroeps-revolutionairen om ter radicaalst maar rustige mensen en ze genoten intens van de voorbereiding. Overtuiging en hoop. Het publiek op de manifestatie was ook jong met hier een daar een oud-strijder uit 1968, zoals ondergetekende, en bezetters van Florenne tegen kernwapens uit midden de jaren tachtig.
Veel jongeren hadden dit succes blijkbaar wel verwacht. Isabelle uit Mechelen wedde vooraf op meer dan 5000 en zij kreeg gelijk.
Het is goed dat de jongeren in België opstaan, Het entoesiasme dat iedereen ten toon spreidde tijdens de betoging was overweldigend. Dit houdt hier niet op mensen, dit is maar een begin.
Wat mij wel tegen de borst stuitte is dat de politie ons aan het Schumanplein verplichtte af te wijken van het officiële parcours. Ik kan maar een reden voor die tussenkomst bedenken: provocatie. De politie moet gedacht hebben, nu zullen er toch een paar proberen het cordon te doorbreken en dan kunnen we er eens goed op kloppen. Want het waterkanon stond klaar achter de hoek. Maar alles bleef rustig. Zelfs de ontruiming ‘s avonds laat van het leeg staande gebouw van de KUB om te gaan kamperen in het Jubelpark verliep vlekkeloos.
Wat opvallend was in deze betoging is dat bijna iedereen een bordje droeg. De diversiteit was enorm. De 5 partijvlaggen van een en dezelfde groep vlaggendragers verdronk in de massa.
Frustraties, angst en woede werden omgezet in samenhorigheid, creativiteit en entoesiamse. We hebben lang moeten zwijgen, maar nu zwijgen we niet meer.
Foto’s
Flickr
Facebook Ingrid
Facebook Isabelle
Facebook Gitte
Volledig artikel op Reële Demorcratie Nu! Gent
