Ik studeerde Europese studies, werkte vervolgens twee jaar in het
Europees Parlement, leidde in België de campagne voor de
gemeenschappelijke kandidaat van de Europese socialistische partij,
verhuisde naar Brussel omdat ik me goed voelde in de expatcommunity.
Kortom, de Europese Unie, dat was mijn liefde. Onder vrienden bracht ik
het te pas en te onpas ter sprake. Ik schreef erover. Ik droomde erover.
Die Europese democratie, die bestond echt! Wij waren immers getuige van
geschiedenis. We bouwden mee aan iets geweldigs.

We gingen de jeugdwerkloosheid aanpakken, belastingparadijzen
sluiten. We gingen die bankenunie in Europa betonneren, een financiële
transactietaks invoeren, en toewerken naar een Europees minimumloon.
Echte Europese verkiezingen met Europese kieslijsten? Puh, nog maar een
kwestie van enkele jaren.

Maar wat een verschil met vandaag. Een dik jaar na de verkiezingen is
de Europese socialistische partij verschrompeld tot een hypocriet
schouwspel en is er van die Europese democratie nog maar weinig te
bespeuren. De „activisiten” (creatieve benaming voor de leden van Party
of European Socialists) werden mooi aan de kant geschoven. Leiders
zonder draagvlak van de leden werden verkozen. Europese solidariteit
leek van de aardbol verdwenen.

In plaats van te bouwen aan iets geweldig, bevinden we ons vandaag
aan de zijlijn lijdend toekijkend naar hoe de lidstaten de boel naar de
verdoemenis helpen. Waar de Europese leiders enkele jaren geleden bereid
waren om belachelijk veel soevereiniteit op te geven om banken te
redden, geven ze nu geen duimbreed toe om een Europees land te redden.

Ja, Griekenland had zijn begroting niet op orde. Nee, ze moesten
misschien nooit zijn toegetreden tot de Euro. Maar waarom waren de
constructiefouten van het verleden geen probleem voor de bankensector,
en moeten de Grieken én de Europese democratie nu wél bloeden?

Het hoeft niet te verbazen dat de socialistische activisten het
diepst teleurgesteld zijn. Waar zijn ze nu? Onze leiders die wij
meehielpen verkozen te geraken? Die ons motiveerden met een geloof in
een nieuwe bladzijde voor de Europese Unie. Die gingen vechten voor meer
democratische instellingen en inspraak van het volk. Die een einde
gingen maken aan de Troika en ons gingen beschermen tegen een liberaal
vrijhandelsakkoord?

Griekenland mag wel of niet gered worden. Het geloof in het bestaan
van een volwaardige Europese democratie dreigt voorgoed beschadigd te
zijn. Deze crisis is wind in de zeilen van extreem rechts en
nationalisme. Een volledige generatie jongeren wordt volwassen zonder
ook maar één positief Europees verhaal te horen. En de Europese
activisten geraken teleurgesteld en draaien hun rug naar Europa. Als er
niet snel iets verandert, geloven zelfs de grootste bondgenoten van een
Europese democratie er ook niet meer in. Dat is misschien nog het
grootste gevaar voor het Europees project.

Deze tekst verscheen eerder op de blog van Lauren Heeffer