Eén van mijn vele familieleden opperde het plan om lekker met zijn allen te gaan zwemmen. Woei, wat een heerlijk idee! Er was inderdaad een meertje dichtbij. Vol enthousiasme stak ik mij in mijn bikini. Ik was net uit de pubertijd en de schaamte voor mijn lichaam had net plaatsgemaakt voor tja, hoe zal ik het zeggen, voorzichtige zelfacceptatie. Die prille acceptatie van mijn volwassen, zichtbaar vrouwelijk geworden lichaam duurde niet lang. Nog voor ik achter de rest wilde aanrennen met een handdoek in mijn hand werd ik aangesproken door een van mijn vrouwelijke familieleden. “Goh, je bent wel wat dikker geworden hè. Wat zonde nou, je had net zo’n mooi figuurtje…”. Wat er daarna precies werd gezegd kan ik me niet meer precies herinneren. Ik voelde me zo naakt tegenover haar, zo kwetsbaar en tegelijkertijd zo kolossaal, abject. Ik probeerde me groot te houden, me niet te verroeren. Maar direct na het gesprek vluchtte ik het kamphuis in en dook ik de eerste en de beste toilet in om een flink potje te janken. Die zondagmiddag, ergens eind augustus, ben ik mijn fysieke onschuld verloren. Nooit meer ging ik echt ontspannen op de foto, nooit meer deed ik met een gerust hart een strak shirtje aan, nooit meer kon ik zorgeloos genieten van een middagje zwembad of strand… Ook ik werd zo’n vrouw die regelmatig van haar geliefde moest horen dat ze echt niet te dik was en dat ze helemaal prima was zoals ze is. Lange tijd begreep ik die vrouwen niet. Snapte ik werkelijk niet waarom ze zoveel bevestiging nodig hadden. Inmiddels weet ik waarom. De slankheidscultus slaat haar kluwen pas echt uit als je niet meer aan de norm voldoet. Als maat 36 je niet meer past. Ineens is ze daar en word je geconfronteerd met vragen over je ‘toegenomen omvang’, krijg je ongewenste dieettips en word je meewarig een struise vrouw genoemd op verjaardagen. Je zou denken dat vrouwenbladen hier misschien een empowerende rol in opnemen. Mooi niet dus. Daarin zie je vrijwel enkel ‘ideale’ modellen, vind je een overzicht van caloriearme recepten en tref je in december alweer een lijstje met tips om in juni weer strak in je hipste bikini met bijpassende pareo te verschijnen. En dan wordt er gezegd dat feminisme tegenwoordig niet meer nodig is. Feminisme is keihard nodig. Onder meer om al die kunstmatige, geretoucheerde beelden van schoonheid van hun onschuld te ontdoen, om al die onzekere vrouwen en mannen te laten weten dat ze wél de moeite waard zijn en hen de kracht te geven om zichzelf vol zelfvertrouwen te tonen in de publieke ruimte, om al die vrouwen en mannen een stem te geven die snakken naar beelden van echte lichamen, om het homogene beeldbestand van schoonheid te diversifiëren (dik, dun, klein, groot, donker, blank, geel, vrouwelijk, mannelijk, queer) en om een vuist te maken naar de dieetindustrie die de bestaande collectieve ontevredenheid alleen meer verder voedt voor commercieel gewin.
Merel Terlien heeft filosofie en genderstudies (voorheen ook wel vrouwenstudies) gestudeerd in Utrecht, Nederland. Ze is een geëngageerde linkse en kritische feministe en lid van het VOK.
