Het fenomeen van de dialoog probeert te verhullen dat miljoenen Palestijnen ontheemd zijn, dat wanhoop het enige is wat het leven hen te bieden heeft. Deze dialoog biedt echter hoop noch oplossing, alleen een garantie dat het voor de Palestijnen steeds erger zal worden.
Wanneer niemand het schip bestuurt, leiden de wind, de stromingen en de golven het naar de diepte. Dat is wat er gebeurt met Palestina. De Naqab1 brandt. Sheikh Jarrah2 staat in brand. Overal worden jonge en oude Palestijnen gedood. Gaza staat praktisch onder water door overstromingen.
Labiele hoogbouw in het vluchtelingenkamp Shatila in Libanon. Foto: Katarzyna Rybarczyk/palestinechronicle.com
Palestijnse vluchtelingen zijn overleven nauwelijks, verdeeld over kampen in de hele regio. Bovendien is er in de hoofdstad van de VS geen enkele entiteit die Palestina vertegenwoordigt. In de zeldzame hoofdsteden waar wel enige vertegenwoordiging bestaat, is die tamelijk nutteloos.
Zionistische trollen op sociale media verstoren het leven van Palestijnen en al degenen die Palestina steunen, terwijl socialemediaplatforms toestaan dat pagina’s van de Israëlische Defensiemacht (IDF) haatdragende, racistische zionistische en terroristische organisaties afschilderen als vredelievende, aantrekkelijke – zelfs sexy – groepen van goedhartige mensen.
De vluchtelingen
De Palestijnse vluchtelingen, zowel binnen Palestina zelf als in de buurlanden, worden niet alleen vergeten, maar vergaan ook langzaam, omdat de wereld hen betekenisvolle hulp ontzegt. Ze leven in kampen die 75 jaar geleden werden gebouwd en die slechts tijdelijk onderdak zouden moeten bieden.
Ze lijden honger, armoede, worden voortdurend gebombardeerd en geterroriseerd door Israël. Bovendien hebben oorlogen en moordpartijen door verschillende groepen – die gewoonlijk samenwerken met Israël – hun leven tot een hel gemaakt.
De VN-Organisatie voor Hulpverlening aan Palestijnse Vluchtelingen (UNRWA)3 werd opgericht om voor de Palestijnse vluchtelingen te zorgen. De organisatie is echter niet in staat om voor al deze mensen te zorgen.
UNRWA-gebouw in Gaza, gebombardeerd door Israël op 15 januari 2009/ Foto: ISM Palestine/CC BY-SA 2:0
Zoals in een eerder artikel in deze publicatie werd vermeld, zijn er sterke juridische argumenten voor compensaties en terugkeer. Dezelfde studie die deze juridische argumenten naar voor brengt, toonde echter ook aan dat er een juridisch onderscheid bestaat tussen vluchtelingen. Hoewel dit onderscheid niet zichtbaar is, bestaat het en maakt het een groot verschil in het kleine beetje hulp dat vluchtelingen kunnen krijgen.
De armzalige financiering die de UNRWA in de loop der jaren heeft ontvangen, was nauwelijks genoeg om de Palestijnse vluchtelingen te helpen overleven. In 2018 kondigde president Donald Trump, volgens zionistische richtlijnen, trots aan dat zijn regering alle financiering aan de UNRWA zou beëindigen.
Volgens een Al-Jazeera reportage uit 2021 “schrapte Groot-Brittannië meer dan de helft van zijn financiering aan de UNRWA. Het zakte van 56,5 miljoen dollar in 2020 naar 27,6 miljoen in 2021”. In de reportage staat ook dat rijke Golfstaten, die ooit 200 miljoen dollar bijdroegen, in 2021 nog maar 20 miljoen dollar neerlegden.
Volgens een rapport van het Brookings Institution “zijn de bezuinigingen van de UNRWA (nergens) zo acuut als in de Gazastrook, waar ongeveer twee miljoen mensen wonen in een klein gebied, twee keer zo groot als Washington D.C., en waar slechts weinigen toestemming krijgen om te vertrekken.”
“De UNRWA verleent er diensten aan 1,3 miljoen mensen en besteedt er ongeveer 40 procent van haar totale budget. Ruwweg 262.000 jongens en meisjes zijn ingeschreven in de 267 UNRWA-scholen. Er zorgen 22 gezondheidsklinieken voor miljoenen patiënten per jaar.”
In Libanon, waar het hele land lijdt onder wat een ongekende economische crisis blijkt, zijn de Palestijnse vluchtelingen bijzonder kwetsbaar. In een recent verhaal in de Palestine Chronicle staat:
“Omdat ze geen Libanees burgerschap kunnen krijgen, kunnen Palestijnen geen Libanese identiteitskaart krijgen. Ze hebben hierdoor geen toegang tot sociale bijstand en overheidsdiensten. Om medische hulp of enige andere vorm van humanitaire hulp te krijgen, moeten zij zich wenden tot de UNRWA en liefdadigheidsinstellingen”.
Verder stelt de Palestine Chronicle: “Aangezien de vraag naar hun diensten toeneemt en de kosten voor het klaarmaken van voedselpakketten of het uitdelen van medicijnen stijgen, hebben VN-agentschappen en hulpgroepen het moeilijk om al diegenen die het nodig hebben te helpen. Niet alleen zijn de levensomstandigheden er zeer slecht, maar de vluchtelingen krijgen ook praktisch geen steun van de staat.
Palestijns vluchtelingenkamp in Jaramana, Syrië in 1948, nog met de hoop op een spoedige terugkeer naar hun huizen en dorpen. 74 jaar later rest hen alleen nog wanhoop. Foto: hanini.org/Public Domain
De situatie van de Palestijnse vluchtelingen in Libanon was al nijpend voor de huidige crisis, maar nu zij geconfronteerd worden met schamele spaartegoeden, beperkte arbeidsmogelijkheden en een torenhoge inflatie, zijn zij berooid en niet eens in staat om in hun basisbehoeften te voorzien.”
Optimisme
Hoewel mensen graag een vleugje hoop toevoegen wanneer ze over Palestina spreken, is het in de huidige realiteit verkeerd om iets anders dan urgentie te presenteren. Mensen citeren vaak opiniepeilingen waaruit blijkt dat de publieke opinie is veranderd. Dat jonge Amerikaanse Joden op deze of op die manier denken over Israël en over Palestina.
Solidariteitsacties voor Sheikh Jarrah gingen door over de hele wereld, hier in Vancouver, Canada. Foto: GoToVan/CC BY-SA 2:0
Dat helpt de mensen in de wijk Sheikh Jarrah in Jeruzalem niet. Het helpt de Palestijnen in de Naqab niet, waar in een paar jaar tijd 11.000 huizen werden gesloopt en die nu worden aangevallen door gemilitariseerde politie-eenheden omdat ze “Genoeg!” zeggen. Dit helpt ook de mensen in Gaza niet.
Optimisme is goed, maar het kan niet de plaats innemen van urgentie. Palestina staat in brand. Het wordt overspoeld door een gewapend, gewelddadig, racistisch en meedogenloos regime dat democratisch werd verkozen door de Israëlische bevolking.
De Israëli’s juichen dit toe of kijken stilzwijgend naar hoe de enorme oorlogsmachine die zij aan de macht hebben gebracht, alles op haar weg vernietigt. Het is tijd voor ongekende, originele en moedige actie die de zionistische moordmachine tot stilstand brengt, en verandering zal afdwingen in Palestina.
Dialoog, ontheemding en wanhoop
In een interview dat ik onlangs gepubliceerde met Dr. Ghada Karmi, zei hij me: “Ik wil niet horen hoe leuk dingen zijn. Waarom vertel je me niet waarom ik niet naar huis kan gaan.” De dialoog-industrie bevordert nep en feel-good uitwisselingen tussen Israëli’s en Palestijnen, die op hun beurt zijn ontworpen om de illusie te wekken dat er hoop is.”
Alsof we alleen maar bij elkaar hoeven te zitten en elkaar te leren kennen, omdat we diep van binnen allemaal goed bedoelende mensen zijn. Dit is precies waar Dr. Karmi het over heeft als ze zegt dat ze niet wil horen “hoe leuk dingen zijn”.
Aan het eind van alle bijeenkomsten, kampen en weekendretraites keren de Israëli’s terug naar hun bevoorrechte leven en de Palestijnen naar hun realiteit van voortdurende onderdrukking. Israëli’s blijven dienst doen in het leger in al zijn lelijke vormen, als reservist of beroeps. Palestijnen keren terug naar de kampen en dorpen waar zij wonen met doelwitten op hun rug getekend.
Het dialoog-fenomeen probeert te verhullen dat miljoenen Palestijnen ontheemd zijn. Dat wanhoop het enige is wat het leven hen te bieden heeft, maar het biedt hen geen hoop of oplossing, alleen een garantie dat het steeds erger zal worden voor de Palestijnen.
Zoals het spreekwoord zegt: “Als je niet boos bent – woedend eigenlijk – dan heb je niet opgelet.”
Dialogue, Displacement and Despair: Why Palestine is Burning Like Never Before werd vertaald door LDP. Miko Peled is journalist bij MintPress News, auteur en mensenrechtenactivist, geboren in Jeruzalem. Zijn laatste boeken zijn The General’s Son: Journey of an Israeli in Palestine en Injustice, the Story of the Holy Land Foundation Five.
Notes:
1 Peled gebruikt de Arabische naam van de door Israël bezette woestijn die door Israël de Negev wordt genoemd.
2 Sheikh Jarrah is een wijk in het bezette Palestijnse deel van Jeruzalem, dat door Israël werd geannexeerd. De VN erkennen Oost-Jeruzalem nog steeds als een van de bezette gebieden, naast Gaza, de Westelijke Jordaanoever en de Syrische Golanhoogte. Deze wijk wordt de voorbije jaren zwaar geteisterd door gewelddadige onteigeningen ten bate van Joods-Israëlische kolonisten.
3 De UN Relief and Works Agency for Palestine Refugees in het Near East (UNRWA) is de allereerste en oudste nog steeds bestaande VN-hulporganisatie die de Palestijnse vluchtelingen steun biedt.
