Sommige collega’s in de wereld van het denken hoor ik klagen. De mensen moesten hun individuele verantwoordelijkheid beter opnemen. De didactische roepvraag van de politici (en de politie) beter opvolgen.

De mensen maken mij bang, zo klinkt het nog net niet.

Aan deze figuren geef ik een eenvoudig antwoord.

Ach, beste..

Persoonlijk zie ik in de Belgische mensheid die lachend opstaat en op terrasjes viert en parken doet vollopen en protesten uitdrukt… en het idee van compassie met de verpleegkundigen en dokters stuwend voorbij steekt… toch vooral een indrukwekkende en niet onsympathieke Golf van (diepmenselijke, dierlijke) levenskracht en levenslust.

Hoewel ik tegelijk veel sympathie koester voor de denkende intellectueel die zich frêle voelt en de kaart van ‘the law abiding citizen’ trekt en in zijn kamertje blijft…

Misschien is het mijn vaste overtuiging dat we voor de rest van de geschiedenis dood zijn na onze dood… die mij dit soort standpunten verleent.

Het is hier op aarde en nu, dadelijk en duidelijk waar het kan, dat wij te leven hebben..

Christelijke perspectieven, ze zijn bedoeld om aan te moedigen, ze zouden “een evangelie” zijn, dat is een blije boodschap; soms werken deze overbekende premissen, zoals het goedgelovige (goedkope, hopeloos naïeve?) geloof in een tweede leven na ons afsterven, die in het onderbewustzijn van velen gedrukt staan, misschien toch averechts…

8 mei betekent voor ons allen een dag van bevrijding. 10 mei 1945 was een dag van Bevrijding, het einde van de grootste aller oorlogen. Dit merkwaardige parallel doet me eraan denken: soms moeten we misschien vooral onze best doen de kansen, de vrijheid, de kansen op bevrijding, geluk en vreugde… die het leven ons biedt, waardig te zijn. “Try and live up to it” zou Churchill zeggen. To your Destiny. Tracht te leven volgens jouw lot, jouw levensbestemming & roeping. Tracht het waardig te zijn.

SHS