Wij hebben van in het begin beklemtoond geen rechter te zijn en ons uitdrukkelijk niet uit te spreken over de schuldvraag, omdat inderdaad iedereen onschuldig blijft tot er een veroordeling is.
Ook het tijdstip van publiceren hebben we toegelicht.
En we hebben uitgelegd waarom we dit moeten publiceren.

Vreemd hoe enkele lezers de feiten weigeren onder ogen te zien. Vreemd hoe bijvoorbeeld ook een professor van de KU Leuven van ‘roddels ‘durft gewagen wanneer het gaat over gedocumenteerde feiten, zelfs met de naam van betrokkenen erbij, hoe iemand zelfs miljoenenfraude zou door de vingers zien, hoe sommigen deze feiten en getuigenissen zonder argumenten wegwuiven als een politiek manoeuvre.

Er zijn veel meer lezers en lezeressen die dit alles moeiteloos doorprikken. Voor diegenen die de ernst van de feiten en van de getuigenissen, en van onze journalistieke argumenten nog niet lieten doordringen – en wij begrijpen perfect dat er betrokkenheid en emotionele aanleidingen daarvoor kunnen zijn – doen we hier nog eens extra ons best. Want in deze mag uiteindelijk niet de emotie spelen, uiteindelijk moet dat de rede zijn.

Laten we dan samen eens de naar de tijdslijn kijken van de getuigenissen. Die lopen van begin augustus 2009 tot eind april 2010. Dus ten vroegste slechts een goede maand geleden was de informatie over de zaak-Torfs beschikbaar. Die moest dan nog doorgrond geraken, gecontroleerd en bevestigd; en de betrokkenen om hun reactie gevraagd.

Gisteren al hebben we duidelijk aangegeven ons te hebben bezonnen over het publicatietijdstip. Heel graag waren wij reeds enkele weken vroeger met deze informatie gekomen. Maar je kan in deze de natuur of de werkelijkheid niet dwingen. Mensen of hun nabestaanden kunnen ziek zijn, een ongeluk krijgen, overlijden of gegijzeld geraken op een boot in de Middellandse Zee. Iets heel menselijks van die aard gebeurde in deze ook, zodat de zaak journalistiek onmogelijk vroeger rond kon geraken.

Maar eens rond, is er het besef op de redactie, dit is ernstig. Wij zouden hele slechte journalisten zijn indien wij zouden besluiten om deze informatie, zelfs tijdelijk, te laten liggen. Wij zouden daar, terecht, verwijten voor ontvangen.
De enige juiste journalistieke houding is deze getuigenissen, die geen ernstige behandeling kregen van de KU Leuven, en waarvoor de doofpot wenkt, bekend te maken.
Extra bezwarend is de onaanvaardbare behandeling die de klokkenluiders van de KU Leuven hebben gekregen, tot en met zelfs de verklikking van een van hen bij diegene die werd aangeklaagd. Mensen die hun nek uitsteken in het belang van de universiteit en van de samenleving verdienen alle respect én al hun rechten.

Hier is nog iets aan de hand wat begint op te vallen: er wordt door een aantal mensen gewogen met een dubbele standaard. Want “als de kas van de caissière niet klopt, zal ze vliegen” zoals iemand opmerkte in een reactie. Maar als de elite het doet, volgt meer dan eens de reactie: “Ach dat is toch normaal”. Wel, laat het duidelijk zijn, voor DeWereldMorgen.be is dit niet normaal.

Aan al wie hier ondanks alles toch een politiek manoeuvre in zou willen zien – wat het op geen enkele wijze is – past het de bedenking te kennen van iemand die heel nauw betrokken is bij dit dossier: “Hoe is dit toch mogelijk? De universiteit weigert de eigen vuile was serieus te onderzoeken, en nu dreigt die vuile was nog bij onze partij terecht te komen.”

Het is daarom dat we nog eens alle vragen zullen oplijsten waarop de KU Leuven en Rik Torfs het antwoord schuldig blijven. De Vlaamse samenleving verdient het om het antwoord te kennen, zoveel te meer omdat het hier gaat om het belastingsgeld van ons allemaal.