Satomi Matzusaki, een Japanse die Deerhoof vervoegde van zodra ze in San Francisco neerstreek, vormt grotendeels de persoonlijkheid van deze band. Deerhoof laat zich echter niet alleen definiëren als freaky artpop uit het verre Oosten, want met name oprichter en drummer Greg Saunier weet ook voor de nodige opwinding te zorgen.

Platen als Friend Opportunity laten horen wat voor dynamiek in deze al veterane band zit, die oorspronkelijk uit drie leden bestond maar in de praktijk een kwartet geworden is. Er überhaupt hoogte van krijgen is een onbegonnen zaak, waardoor je hun albums dan ook net zo vaak kunt beluisteren tot je ze tegelijk haat en bemint. 

Toch komt Deerhoof vooral live uit de verf. Het anarchistische en mateloos afwisselende van op plaat zie je best in het echt gebeuren. En dat zal met de komende tour ook niet anders zijn: Deerhoof vs. Evil is een pak relaxter dan wat we van Deerhoof gewoon zijn, en de stukken met een grote hoeveelheid waanzin vallen dan ook op, wat niet meteen gebruikelijk is voor deze band.

Maar wat heet ‘relaxed’ in de wereld van Deerhoof? Eerste nummer ‘Qui dorm, Només somia’ wordt gedeeltelijk in het Catalaans (!) gezongen, terwijl op ‘The Merry Barracks’ een heus duet ontstaat tussen oneindig veel kenmerkende ritmewisselingen.

Potentiële single ‘Super Duper Rescue Heads’ klinkt dan weer even absurd en grappig als de titel laat vermoeden. Voorts hoor je nog allerlei genres van uiteenlopend allooi vermengd worden, waaronder zelfs Bossanova op ‘Must fight Current’.

De muzikale textuur van het album is subliem (het aan flamenco denkende ‘No one Asked to Dance’, bijvoorbeeld!). Het gitaarwerk behoort ongetwijfeld tot het beste dat deze band al bracht, maar toch worden de knettergekke drumtirades gemist.

Het soort ritmes die bijvoorbeeld Battles wisten te inspireren en live zo wild te keer gaan. Pas op ‘Super Duper Rescue Heads’ en het einde van ‘Secret Mobilisation’ komt Saunier in volle glorie aan bod.

Van dit album ga je niet gauw in slaap vallen, en als eerste kennismaking met Deerhoof is het zeker niet slecht. Meer zelfs: dit zou wel eens hun meest toegankelijke album tot op datum kunnen zijn.

Alleen jammer dat vooral de laatste nummers van vs. Evil wat ééntonig klinken en er af en toe wat pit gemist wordt door een toegenomen aandacht voor melodie. Zo kan de indruk ontstaan dat Deerhoof op deze plaat wat geremd lijkt.

Dit neemt niet weg dat je Deerhoof -indien nog niet mee vertrouwd- best zo snel mogelijk ontdekt. Radiohead is alvast fan.