(DEEL 2)
van de volledige toespraak van de President van Rusland Vladimir Poetin, tijdens de ‘Valdai International Discussie Club XI’ op 24 oktober 2014:
(…)
Ze
spraken over de datum van de verkiezingen in het zuidoosten, maar weinigen
weten dat er een akkoord bereikt is dat de verkiezingen in het zuidoosten van
Oekraïne op 3 november gehouden worden. Later werd de datum gewijzigd volgens
de overeenkomstige wet, zonder iemand te raadplegen, zonder overleg met het
zuidoosten. De verkiezingen werden uitgeschreven voor 7 december, maar niemand
sprak met hen. Daarom zeggen de mensen in het zuidoosten: “Kijk, ze hebben ons
weer bedrogen, en dat zal altijd zo zijn.”
U kunt
hierover ruziën zoveel u wilt. Het allerbelangrijkste is om onmiddellijk te
stoppen met deze oorlog en de troepen weg te krijgen. Als Oekraïne zijn
territoriale integriteit wil bewaren, en dit is iets wat we willen dan moeten
ze begrijpen dat het geen zin heeft om vast te houden aan een aantal dorpen of
andere zaken, dit is zinloos. Het idee is om het bloedvergieten te stoppen en
om de normale dialoog te starten, om de relaties op basis van deze dialoog op
te bouwen en te herstellen tot op zijn minst enige vorm van communicatie,
vooral in de economie, en geleidelijk aan zullen andere dingen volgen. Ik
geloof dat dit is wat er het eerst moet worden bereikt en dan kunnen we verder
gaan.
Piotr Dutkiewicz, Hoogleraar politieke wetenschappen, directeur van het
centrum voor bestuur en openbare orde aan Carleton University (Ottawa): Mr.President,
als het mag wil ik terug gaan naar de kwestie van de Krim, want het is van
groot belang voor zowel het Oosten als het Westen. Ik zou u willen vragen om
ons uw beeld te schetsen van de gebeurtenissen die hiertoe geleid hebben. Met
name waarom u deze beslissing heeft genomen. Was het mogelijk om dingen anders
te doen? Hoe heeft u dat gedaan? Er zijn belangrijke details; hoe Rusland
handelde in de Krim. Tot slot, hoe ziet u de gevolgen van deze beslissing voor
Rusland, Oekraïne, voor Europa en voor de normatieve wereldorde? Ik vraag dit
omdat ik geloof dat miljoenen mensen graag uw persoonlijke reconstructie willen
horen van de gebeurtenissen en van de manier waarop u de beslissing nam.
Vladimir Putin: Ik weet niet hoe vaak ik hierover sprak, maar ik zal het
opnieuw doen. Op 21 februari, ondertekende Viktor Janoekovitsj de bekende
documenten samen met de oppositie. Ministers van Buitenlandse Zaken van de drie
Europese landen zetten hun handtekening onder deze overeenkomst als waarborg
voor de uitvoering ervan.
In de
avond van 21 februari belde President Obama mij en we bespraken deze
onderwerpen en hoe we zouden helpen bij de uitvoering van deze overeenkomsten.
Rusland ondernam bepaalde verplichtingen. Ik hoorde dat mijn Amerikaanse
collega ook klaar was om een aantal verplichtingen op zich te nemen. Dit was de
avond van de 21e. Op dezelfde dag belde president Janoekovitsj me om te zeggen
dat hij de overeenkomst had ondertekend, en dat de situatie gestabiliseerd was,
en hij ging naar een conferentie in Kharkov. Ik zal mijn bezorgdheid niet
verhullen: hoe was het mogelijk om de hoofdstad in deze situatie achter te
laten. Hij antwoordde dat het mogelijk was, want er was een overeenkomst
gesloten met de oppositie en deze was gegarandeerd door de ministers van
Buitenlandse Zaken van de Europese landen.
Ik zal
u meer vertellen, ik vertelde hem dat ik niet zeker was dat alles in orde zou
zijn, maar het was aan hem om te beslissen. Hij was de president, hij kende de
situatie, en wist beter wat hij kon doen. Ik zei tegen hem: “In ieder geval
denk ik niet dat je de troepen voor de rechtshandhaving moet terugtrekken uit
Kiev”. Hij zei dat hij dat begreep. Toen ging hij weg en gaf het bevel om toch
al deze troepen uit Kiev terug te trekken. Mooie move, natuurlijk.
We
weten allemaal wat er gebeurd is in Kiev. De volgende dag, ondanks al onze
telefoongesprekken, ondanks de handtekeningen van de ministers van Buitenlandse
Zaken, zodra Janoekovitsj Kiev verliet, werd zijn regering overgenomen door
strijders, alsook het regeringsgebouw. Op dezelfde dag, schoten ze op de stoet
van de Oekraïense procureur-generaal en verwondden een van zijn bewakers.
Janoekovitsj
belde me en zei dat hij ons zou willen ontmoeten om hierover te praten. Ik
stemde toe. Uiteindelijk hebben we afgesproken in Rostov, omdat het dichterbij
was en hij wilde niet te ver gaan. Ik was klaar om naar Rostov te vliegen.
Echter, het bleek dat hij zelfs daar niet heen kon. Ze begonnen al geweld te
gebruiken tegen hem en hielden hem onder schot. Ze waren niet zeker waar ze
heen konden gaan.
Ik zal
ook hier niet omheen draaien: we hielpen hem om te verplaatsen naar de Krim,
waar hij een paar dagen verbleef. Dat was toen de Krim nog deel van Oekraïne
was. Echter, de situatie in Kiev ontwikkelde zich zeer snel en heftig, we weten
wat er is gebeurd, maar het grote publiek weet het misschien niet – mensen
werden gedood, werden daar levend verbrand. Zij kwamen in het kantoor van de
Partij van de Regio’s, dat werd in beslag genomen, ze grepen de technische
medewerkers en vermoordden hen, ze verbrandden ze levend in de kelder. Onder
die omstandigheden was er geen enkele manier waarop hij kon terugkeren naar
Kiev. Iedereen vergat de afspraken met de oppositie die waren ondertekend door
de ministers van Buitenlandse Zaken en onze telefoongesprekken. Ja, ik zal je
eerlijk zeggen dat hij ons gevraagd heeft om hem naar Rusland te helpen, wat we
deden. Dat was alles.
In het
licht van deze ontwikkelingen grepen de mensen in de Krim bijna onmiddellijk
naar de wapens en vroegen ons om hulp in deze omstandigheden om te kunnen
behouden wat ze wilden. Ik zal daar eerlijk over zijn; we gebruikten onze
strijdkrachten om de Oekraïense eenheden die in de Krim waren gestationeerd te
blokkeren, maar niet om mensen te dwingen om deel te nemen aan de verkiezingen.
Dit is onmogelijk, je bent allemaal volwassen mensen, en u begrijpt dat. Hoe
zouden we dat doen? Mensen onder schot houden tot ze gaan stemmen?
Mensen
gingen stemmen als ware het een feest, iedereen weet dit, en ze stemden
allemaal, zelfs de Krim-Tataren. Er waren minder Krim-Tataren, maar de algemene
stemming was hoog. Hoewel de opkomst in de Krim in het algemeen ongeveer 96 of
94 procent was, kwam een kleiner aantal Krim-Tataren opdagen. Maar 97 procent
van hen stemde ‘ja’. Waarom? Omdat de mensen die dit niet wilden niet naar de
stemburo’s gingen en degenen die wel kwamen, stemden ‘ja’.
Ik heb
al gesproken over de juridische kant van de zaak. Het Krim-parlement kwam bij
elkaar en stemde voor het referendum. Opnieuw, hoe kan iemand zeggen dat enkele
tientallen mensen gedwongen naar het parlement werden gesleept om te stemmen?
Dit is nooit gebeurd en het was onmogelijk: als iemand niet wil stemmen zouden ze
op de trein of in een vliegtuig stappen, of hun auto pakken en vertrekken.
Ze
kwamen allemaal en stemden voor het referendum, en toen kwamen de mensen die
stemden voor toetreding tot Rusland, dat is alles. Hoe zal dit de
internationale betrekkingen beïnvloeden? We kunnen zien wat er gebeurt; maar
als we afzien van het gebruik van zogenaamde dubbele standaarden en aanvaarden
dat alle mensen gelijke rechten hebben, zou het helemaal geen invloed hebben.
We moeten het recht van de mensen op zelfbeschikking erkennen.
Neil Buckley, Oost-Europa redacteur van de Financial Times: Dank u wel. Ik
ben Neil Buckley van de Financial Times. Mr. President, zoals ik vernam zei een
van uw internationale collega’s dat u Oekraïne niet ziet als een echt land. U
ziet Oekraïne als een land dat is gevormd uit eerdere stukjes van andere
landen. Kunt u dit beeld bevestigen? Is dit uw visie? Vindt u dat Oekraïne het
recht heeft om te bestaan als soevereine en onafhankelijke staat, en is het
inderdaad een echt land? Is Nieuw-Rusland (Novorossiya, red.) de regio waarover
wordt gesproken de laatste tijd, een deel van dit land? Als dit het geval is,
waarom zeggen de media, met inbegrip van verslaggevers van mijn eigen krant,
dat soldaten die Russische uniformen dragen momenteel in Nieuw-Rusland zijn op
dit moment? Ik zou graag van deze gelegenheid gebruik maken om te zeggen dat ik
vertrouw op de authenticiteit van de feiten die onze verslaggever heeft
verstrekt, ook al weet ik dat dit bekritiseerd werd als onjuist door de
Russische autoriteiten vandaag. Dank u.
Vladimir Putin: Allereerst mijn kijk op Oekraïne’s soevereiniteit: ik
heb nooit betwist dat Oekraïne een modern, volwaardig, soeverein, Europees land
is.
Maar
het is een andere kwestie dat het, gezien het historische proces waarin Oekraïne
vorm moest krijgen binnen zijn huidige grenzen, nogal complex was. Misschien
bent u niet op de hoogte van het feit dat in 1922 een deel van het land dat u
zojuist noemde, historisch gezien altijd de naam droeg van Nieuw-Rusland …
Waarom deze naam? Dit was omdat er in wezen één enkele regio was in het centrum
van Novorossiisk, en daarom kreeg het de naam Nieuw-Rusland. Dit land was
onderdeel van Kharkov, Lugansk, Donetsk, Nikolayev, Kherson en de Odessa regio.
In 1921-1922, toen de Sovjet-Unie werd opgericht, werd dit gebied overgedragen
van Rusland naar Oekraïne. De communisten hadden een eenvoudige logica: hun
doel was om het aandeel van de arbeidersklasse in Oekraïne te vergroten om
ervoor te zorgen dat ze meer steun zouden krijgen in verschillende politieke
processen, omdat volgens de mening van de communisten, de boeren een
kleinburgerlijke groep vormden die hun vijandig was gezind. En dus zijn ze
nodig om een groter proletariaat te creëren. Dat is mijn eerste punt.
Ten
tweede, wat ook gebeurd is denk ik, is dat tijdens de Burgeroorlog,
nationalistische groeperingen in Oekraïne geprobeerd hebben om deze regio’s in
beslag te nemen, maar ze slaagden er niet in, en de bolsjewieken vertelden hun
aanhangers in Oekraïne: Kijk wat je het Oekraïense volk kan laten zien. De
nationalisten zijn er niet in geslaagd om dit gebied in hun bezit te krijgen,
jullie zijn geslaagd. Maar het was allemaal één land op dat moment en dus dit
werd niet gezien als een groot verlies voor Rusland omdat het toch allemaal
deel uitmaakte van hetzelfde land.
In
1954, besloot Chroesjtsjov, die graag met zijn schoen sloeg bij de VN, om wat
voor reden dan ook de Krim over te dragen aan Oekraïne. Hiermee overtrad hij
zelfs de eigen wetten van de Sovjet-Unie. Laat me uitleggen wat ik bedoel.
Onder Sovjet-wetgeving op dat moment, kon grondgebied worden overgedragen van
de ene naar de andere deelrepubliek alleen met toestemming van de Opperste
Sovjets in elk van de betrokken republieken. Dit is niet gebeurd. In plaats
daarvan, accordeerden de Presidiums (het voorzitterschap, red.) van de
Russische en Oekraïense Opperste Sovjets de beslissing om door te gaan, maar
alleen de presidiums, niet de parlementen zelf. Dit was een flagrante schending
van de geldende wetgeving op dat moment.
In de
jaren 1990, na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, drong de Krim aan op
autonomie en verkondigde dit met ruime bevoegdheden. Helaas, de autoriteiten in
Kiev begonnen deze autonome bevoegdheden af te schaffen en reduceerde deze in
wezen tot nul, en ging over tot het centraliseren van alle politieke,
economische en financiële processen. Hetzelfde geldt ook voor het zuidoosten
van Oekraïne.
Met
betrekking tot het westen van Oekraïne; misschien weet u niet dat Oekraïne
grondgebied erbij gewonnen heeft na de Tweede Wereldoorlog? Sommige gebieden
kwamen van Polen en een aantal uit Hongarije, denk ik. Wat was Lvov (stad in
Oekraïne, red.) behalve een Poolse stad? Bent u niet op de hoogte van deze
feiten? Waarom stelt u deze vraag? Polen werd gecompenseerd met grondgebied,
verkregen uit Duitsland, toen de Duitsers werden verdreven uit een aantal
oostelijke regio’s. Als je wat rondvraagt, zul je zien dat er vele groepen
bestaan van deze verdreven Duitsers.
Ik kan
hier nu niet beoordelen of dit fout was, maar dit is wat er gebeurd is. In dit
verband is het moeilijk om niet te erkennen dat Oekraïne een complex,
multi-component systeem van staatsvorming is. Dit is gewoon de manier waarop
het ging met historische ontwikkelingen. De mensen van de Krim vreesden voor
zichzelf en de toekomst van hun kinderen na een staatsgreep die met steun van
onze westerse partners werd uitgevoerd en besloten om gebruik te maken van het
recht op zelfbeschikking zoals dat is vastgelegd in het internationaal recht.
Dit betekent echter geenszins dat we niet de Oekraïense soevereiniteit
respecteren. Wij respecteren de Oekraïense soevereiniteit en zullen dat blijven
doen in de toekomst. Ik hoop van harte op normalisatie en op de ontwikkeling
van de Russisch-Oekraïense relaties en ik denk dat dit een onvermijdelijk
proces is.
Vraag: Mijnheer de Voorzitter, tijdens de discussies hier op de
club, sprak een vertegenwoordiger van de Russische autoriteiten en hij zei
onder andere dit, “Poetin is Rusland en Rusland is Poetin.” Ik zou graag willen
weten wat u vindt van deze slogan. Dank u.
Vladimir Poetin: Het was de beroemde Zonnekoning, Lodewijk XIV, die
verklaarde dat hij Frankrijk was, maar dit is natuurlijk helemaal verkeerd.
Maar er is geen twijfel dat Rusland mijn leven is. Dat is een feit. Nog niet voor
een seconde kan ik mij mezelf voorstellen zonder Rusland. Ik heb in het
verleden weleens verteld over hoe ik door de genealogie ging in het archief van
mijn familie. Ze kwamen allemaal uit de buurt van Moskou op een afstand van 120
kilometer. Er is een dorp waar mijn voorouders woonden sinds de 17e eeuw, en ze
gingen al die lange jaren naar één en dezelfde kerk. In die zin voel ik een
verbinding met de Russische bodem en het Russische volk en ik kon nooit ergens
anders dan in Rusland wonen. Rusland kan natuurlijk ook gewoon bestaan zonder
mensen zoals ik, dat weer wel. Rusland heeft geen tekort aan mensen.
Maar
sinds ik ben gekomen tot waar ik nu ben, houd ik vast aan mijn werk; ik
beschouw het als mijn plicht om alles wat ik kan doen voor de welvaart en de
ontwikkeling van Rusland te doen en om haar belangen te beschermen.
Toby Trister Gati , Senior internationaal adviseur, verwant Gump Strauss
Hauer & Feld LLP: Ik zal spreken in de geest van de Valdai club. Ik hoop
dat u mijn vraag op dezelfde manier zal begrijpen. Enkele weken terug, sprak de
heer Obama van drie uitdagingen: Ebola, de Islamitische Staat, en Rusland, de
Russische Federatie, als gevolg van de gebeurtenissen in de Oekraïne.
Deze uitspraak maakte de Russische leiders enorm boos. En ik moet zeggen, ik
hoorde u vandaag niet spreken van drie uitdagingen, maar van één mondiaal
probleem dat u schetste: de Verenigde Staten.
Sommigen in de Verenigde Staten zullen verwelkomen wat u zei, want dit zijn
geen uitspraken over ‘soft power’, niet over een Koude Oorlog, maar over een
‘hete oorlog’ in het globale systeem, gecreëerd door de Verenigde Staten.
Anderen zullen verbaasd zijn over uw woorden en uw toon, omdat velen in de
Verenigde Staten denken dat het geen goed idee is om onze banden volledig te
vernietigen, en ik ben een van die mensen.
Ik
denk niet dat het buitenlands beleid alleen de Russische belangen in aanmerking
moet nemen maar ook gebaseerd moet zijn op het respecteren van de belangen van
Amerika. Om eerlijk te zijn, herken ik het land niet zoals u dat in uw
verklaring beschrijft. Mijn vraag is, wie zijn de ‘zij’ waarnaar u verwijst in
uw uitspraken? Is het President Obama, is dat de Amerikaanse elite die het
buitenlands beleid bepaalt, of is het het Amerikaanse volk? Wat heeft u
omschreven als de genetische code van de ‘Verenigde Staten’ in de naoorlogse
wereld ‘? Zei u dat u niet kunt werken met de Verenigde Staten in het algemeen
of met hun naaste bondgenoten?
Nog
een vraag: Ziet u een speciale rol die andere landen zouden kunnen spelen, en in
het bijzonder China?
Tot
slot en vooral, welke reactie verwacht u van de Amerikanen op uw woorden?
Vladimir Putin: Allereerst, ik heb niet gezegd dat we de Verenigde
Staten zien als een bedreiging. President Obama, zoals u zei, beschouwt Rusland
als een bedreiging. Ik denk niet dat de Verenigde Staten een bedreiging is voor
ons. Ik denk dat, om een afgezaagde term te gebruiken, het beleid door het
heersende establishment is misleid. Ik ben van mening dat dit beleid niet in
ons belang is en het ondermijnt het vertrouwen in de Verenigde Staten, en in
die zin dat ze de eigen belangen van de Verenigde Staten beschadigen door dit
vertrouwen te ondermijnen in dat land als wereldwijd economisch en politieke
leider.
Er
zijn tal van zaken die we daaruit kunnen afleiden. Maar ik heb al gezegd, en
Dominique zei hetzelfde, dat eenzijdige actie gevolgd door een zoektocht naar
bondgenoten en pogingen om samen een coalitie te vormen nadat alles al is
gedaan, niet de manier is om een akkoord te bereiken. Dit soort eenzijdige
actie komt frequent voor in het Amerikaanse beleid van vandaag en het leidt tot
crises. Ik sprak daar al over.
President
Obama sprak over de Islamitische Staat als reële dreiging.. Maar wie heeft ze
bewapend in de strijd tegen Assad in Syrië? Wie creëerde een gunstig politiek
en informatief klimaat voor hen? Wie zorgde voor de wapenleveranties?
Ben je
er echt niet bewust van wie daar aan het vechten zijn? Het zijn vooral
huurlingen. Bent u zich er niet van bewust dat ze betaald krijgen om te
vechten? En ze gaan en staan waar ze meer betaald krijgen. Dus ze krijgen
wapens en ze krijgen geld voor hun gevechten. Ik heb gehoord hoeveel ze betaald
krijgen. Zodra ze bewapend zijn en betaald worden voor hun diensten, kun je het
niet zomaar ongedaan maken. Want dan horen ze dat ze elders meer geld kunnen
krijgen, en dus bezetten ze de olievelden in Irak en Syrië en zeggen: begin met
het produceren van olie, anderen kopen deze olie, en ze transporteren en
verkopen het.
Waarom
zijn er geen sancties opgelegd aan mensen die dergelijke activiteiten
ondernemen? Zou de Verenigde Staten niet weten wie verantwoordelijk is? Zijn
het niet hun eigen bondgenoten die dit aan het doen zijn? Hebben ze niet de
kracht en de mogelijkheid om hun bondgenoten te beïnvloeden of willen ze dit
niet doen? Maar waarom bombarderen ze de Islamitische Staat?
Ze
begonnen met het produceren van olie daar en waren in staat om meer te betalen,
en een deel van de rebellen vecht voor de zogenaamde ‘beschaafde oppositie’ en
is snel vertrokken om zich bij de Islamitische Staat aan te sluiten, omdat die
beter betalen.
Ik
denk dat dit een zeer kortzichtig en incompetent beleid is dat geen
bestaansrecht heeft in de realiteit. We hoorden dat we nodig zijn om de
beschaafde democratische oppositie in Syrië te steunen, en dus kregen ze
ondersteuning en wapens. En de volgende dag vertrok de helft van de rebellen en
ze werden lid van de Islamitische Staat. Was het zo moeilijk om deze
mogelijkheid vroegtijdig te voorzien? Wij zijn tegen dit soort beleid van de Amerikanen.
Wij geloven dat het misplaatst is en schadelijk voor iedereen, ook voor u.
Dan de
kwestie van het rekening houden met onze belangen, we zouden graag mensen als u
zien in de leiding bij het State Department. Misschien zou dat helpen om de
situatie te keren. Als dit niet gebeurt, vraag ik u om een boodschap over te
brengen aan onze partners, aan de Amerikaanse president, minister van
Buitenlandse Zaken en andere functionarissen, dat we er niet op uit zijn om de
confrontatie te zoeken.
U
denkt dat met een beetje respect voor onze belangen veel problemen kunnen
worden opgelost. Maar het moet tot actie leiden, niet alleen tot woorden.
Respect voor de belangen van anderen betekent, zoals ik al zei in mijn
inleiding, dat je niet zomaar restricties aan anderen kunt opleggen door het
inzetten van uw uitzonderlijke economische of militaire slagkracht.
Het is
geen goede zaak dat ze vechten in Irak en Libië werd tot een staat waar uw
ambassadeur werd vermoord. Zijn wij de schuld van deze dingen? De VN-veiligheidsraad
heeft het besluit genomen op een gegeven moment om een no-fly zone in te
stellen in Libië, zodat Gaddafi’s vliegtuigen niet in staat zouden zijn om de
rebellen te bombarderen. Ik denk niet dat dit de verstandigste beslissing is,
maar het zij zo. Maar wat gebeurde er op het einde? De Verenigde Staten
begonnen met het uitvoeren van luchtaanvallen, inclusief doelen op de grond.
Dit was een grove schending van de resolutie van de VN-Veiligheidsraad en in
wezen een daad van agressie zonder een gesteunde resolutie. Waren wij hier
schuldig aan? U deed dit met uw eigen handen. En wat was het resultaat? Uw
ambassadeur werd gedood. Wie is de schuldige? U kunt alleen uzelf maar
beschuldigen. Was het een goede zaak voor de Verenigde Staten dat een
ambassadeur werd vermoord? Het was een verschrikkelijke zaak, een vreselijke
tragedie.
Maar
je moet niet zoeken naar zondebokken alsof u degene bent die de fouten heeft
gemaakt. Integendeel, u moet de wens om altijd te willen domineren en te
handelen volgens uw imperialistische ambities overwinnen. U moet stoppen met
het vergiftigen van de gedachten van miljoenen mensen met het idee dat het
Amerikaanse beleid slechts een beleid van imperialistische ambitie kan zijn.
We
zullen nooit vergeten hoe Rusland de Verenigde Staten hielp om de
onafhankelijkheid te verkrijgen, en we zullen nooit onze samenwerking en
alliantie tijdens de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog vergeten. Ik
denk dat de Amerikaanse en Russische volkeren veel diepe strategische belangen
gemeen hebben, en het zijn deze wederzijdse belangen die we nodig hebben om
daar onze fundamenten op te bouwen.
FengShaolei, school van geavanceerde internationale en regiostudies East
China Normal University, Directeur van het centrum voor Russische studies Mr. President,
mijn vraag gaat over de modernisering van Rusland. U benadrukt het begrip
conservatisme meerdere malen. Ik denk dat dit een sleutelbegrip is voor de
modernisering van Rusland. U weet heel goed dat Europa, de Verenigde Staten en
Oost-Azië ook allemaal hun concepten van conservatisme hebben. Kunt u uitleggen
hoe u dit concept ziet? Wat is het verschil met andere concepten van
conservatisme? Wordt het een dominant concept in de modernisering van Rusland
of zal het meer een tijdelijke rol spelen voor een bepaalde periode?
Vladimir Putin: Om te beginnen kwamen wij niet met het concept van
conservatisme. Het conservatisme waar ik het over heb is iets anders dan de
traditionele interpretatie van dit concept en de aanpak ervan. Maar dit
betekent geenszins dat conservatisme bedoeld is als een soort zelfisolatie en
als weerstand om dit te ontwikkelen. Gezond conservatisme gaat over het gebruik
van het beste van alles wat nieuw en veelbelovend is voor een geleidelijke
ontwikkeling. Echter, voordat we breken met het oude, met de fundamenten die
ons gebracht hebben tot waar we nu zijn op het vlak van ontwikkeling, moeten we
eerst begrijpen hoe de nieuwe mechanismen zullen werken. Dit is uiterst
belangrijk. Dit betekent dat als we willen overleven, dat we de fundamentele
pijlers waarop we onze samenleving door de eeuwen heen hebben gebouwd, moeten
ondersteunen. Deze fundamentele pijlers zijn onder andere het verzorgen van
moeders en kinderen, het bewaren en koesteren van onze eigen geschiedenis en
prestaties, en het verzorgen van onze tradities en onze traditionele religies.
Rusland heeft vier traditionele religies erkend door de wet en is een zeer
divers land.
We
moeten daarom een solide basis creëren vanuit alles wat ons helpt bij het
vormen van onze identiteit als multi-etnische Russische natie, de
multi-etnische Russische gemeenschap, terwijl we tegelijkertijd open blijven
staan voor alles wat nieuw en effectief is in de wereld, voor alles wat kan
bijdragen aan de groei. We zullen zeker gebruik maken van al deze dingen.
Daarom vraag ik u allen om onze woorden niet te verdraaien en te denken dat,
wanneer we spreken van conservatisme dat dat betekent dat we van plan zijn om
de deuren te sluiten en in het verleden blijven hangen. Dat is zeker niet wat
we met onze plannen bedoelen.
Robert Skidelsky, Emeritus hoogleraar politieke economie aan de Warwick
University: Mr President, ik heb goede herinneringen aan uw bezoek
aan Londen. U was de eregast tijdens een diner op een moment dat de
betrekkingen tussen onze landen veel eenvoudiger waren dan ze nu zijn.
Ik wil
ook de kwestie van de modernisering aan de orde brengen en deze bekijken vanuit
de economische invalshoek. Ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat de
toekomst van de plek van Rusland in de wereld en de plaats als een grote macht
in grote mate zal afhangen van de economische ontwikkeling. U stelde voor dat
we open en eerlijk mogen spreken, en dus mag ik suggereren dat de grootste
mislukking van uw drie presidentiële termijnen sinds 2001 of een slechts zeer beperkt
succes in de diversificatie van de Russische economie is, dat Rusland nog
steeds sterk afhankelijk is van de olieprijzen, die blijven zeer instabiel en
zijn geneigd tot een neerwaartse trend.
Ik wil
u vragen wat u kunt doen tijdens uw derde termijn om diversificatie te
verhogen, om het bedrijfsleven beter te laten lopen, en de vlucht die het
Russische kapitaal neemt om te worden besteed aan het kopen van onroerend goed
in Londen te stoppen en in plaats daarvan investeringen aan te moedigen in
Rusland? Wat kunt u doen om anderen te overtuigen om te investeren in de
Russische Federatie? Kortom, welke stappen zou u willen nemen, nu of in uw
volgende termijn, misschien, om de Russische economie te diversifiëren, zodat
het een belangrijke rol kan spelen in de 21e eeuw?
Vladimir Putin: Laat ik allereerst stellen dat we vorig jaar op de derde
plaats stonden met betrekking tot het aantrekken van directe buitenlandse
investeringen, achter de Verenigde Staten en China. De sancties en het spel dat
aan de gang is met diverse waarden zal waarschijnlijk deze situatie veranderen.
Maar laat me je vertellen dat de ontwikkeling doorgaat en er is geen houden
meer aan. Als ik me goed herinner, haalden we ongeveer $93 miljard binnen vorig
jaar.
Wat
moeten we doen om de aantrekkelijkheid van Rusland te stimuleren? Welke stappen
zullen we nemen en hoe zullen we reageren op de veranderingen die van invloed
zijn op ons, en veranderingen in energieprijzen die, zoals u terecht zei, erg
instabiel zijn?
Ten
eerste, hebben we een omvangrijk programma voor de verbetering van het
ondernemingsklimaat neergezet. De minister van Economische Ontwikkeling
vertelde me gisteren dat we enige substantiële vooruitgang hebben geboekt
volgens de beoordeling betreffende het ondernemingsklimaat dat wij aanbieden.
De ‘Doing Business’ waardering is met verscheidene punten toegenomen. Dit is
een erkenning voor het feit dat onze inspanningen niet tevergeefs zijn.
Er is
een constante dialoog aan de gang met onze zakelijke gemeenschap en we hebben
samen een alomvattend plan voor gezamenlijke actie, en laat me het gezamenlijke
karakter benadrukken van deze inspanningen om de bureaucratie te verminderen,
het bancaire systeem in orde te krijgen, investeringen eenvoudiger te maken en
private investeringen te beschermen. We hebben een heel pakket aan maatregelen.
Over het geheel genomen zijn we tot nu toe bij de uitvoering van deze plannen
geslaagd.
We
hebben een systeem ontwikkeld om samen te werken met het bedrijfsleven en
proberen voortdurende feedback te krijgen over de manier waarop de beslissingen
die we nemen in de praktijk worden geïmplementeerd.
We
creëerden ook een systeem voor regionale ontwikkeling. Dit heeft betrekking op
het Verre Oosten en Oost-Siberië. We zullen de nadruk leggen op het aanbieden
van gunstige voorwaarden voor het bedrijfsleven in deze regio’s, met name als
het gaat om greenfield projecten en het stimuleren van regionale overheden ter
ondersteuning van deze projecten, door de oprichting van de prioritaire
ontwikkelingsgebieden. We hebben een heel pakket aan maatregelen en
stimulerende impulsen hiervoor.
Zoals
voor de energieprijzen, ja, we zien dat ze vluchtig zijn. U weet dat we onze
begroting voor 2015 op basis van $ 96 per vat hebben berekend. Maar we zullen
aan al onze sociale verplichtingen volledig voldoen. Er is geen twijfel over
dit punt. Wij zullen geen plotselinge wijzigingen aanbrengen in onze
macro-economische indicatoren en ons macro-economisch beleid.
We
zullen onze goud- en deviezenreserves en de wisselkoers van onze nationale
valuta’s monitoren en deze zal geleidelijk verschuiven naar een zwevende
wisselkoers. We zullen niet onze reserves in de wind gooien, maar deze
gebruiken om het benodigde evenwicht te verzekeren. Uiteraard zullen we veel
aandacht besteden aan de werkeloosheid, die op dit moment op een minimum staat.
We zullen inefficiënte uitgaven verminderen als dat nodig is.
Maar
laat me nogmaals zeggen dat we de nadruk vooral zullen leggen op het aantrekken
van investeringen, met name particuliere investeringen. Ik ben ervan overtuigd
dat het werken op de Russische markt van belang blijft voor onze traditionele
partners. In deze periode hebben we groei gezien in de industriële productie en
in de landbouwsector. Ik heb er absoluut geen twijfel over dat deze trend zich zal
voortzetten.
Ivan Krastev, voorzitter van het centrum van liberale strategieën, Sofia:
De manier waarop we in Bulgarije pessimisme en optimisme definiëren is dat een
pessimist iemand is die van mening is dat de situatie reeds een dieptepunt
heeft bereikt, terwijl een optimist denkt dat de dingen veel erger kunnen zijn.
In dit opzicht ben ik een optimist.
Ik wil
graag twee vragen stellen. Ten eerste, heeft u een zeer harde houding ten
opzichte van mensen die de straat op gaan in alle regio’s van de wereld. Maar
ik ben er zeker van dat de mensen dat zullen blijven doen. In de afgelopen vijf
jaar zijn er veel protesten geweest in vele landen. De mensen zijn ongelukkig,
als een gevolg van de bestaande technologieën en als gevolg van het feit dat
zij hun elite niet vertrouwen. Denkt u dat we in staat zijn om de wereld te
veranderen zonder een revolutie? Denkt u niet dat we flexibeler zouden moeten
zijn in dit verband?
En
mijn tweede vraag heeft betrekking op Europa. Veel mensen hebben het gevoel dat
de positie van Europa met betrekking tot de Oekraïense crisis alleen te wijten
is aan de Amerikaanse druk. Heeft u het gevoel dat de positie van Duitsland kan
worden verklaard door druk vanuit de VS?
Vladimir Putin: Voor zover het protesten betreft, je zei dat ik een heel
harde houding heb ten opzichte van alle massale protesten in de wereld. Dat is
niet waar. Ik heb geen harde houding ten opzichte van massale protesten; Ik heb
een harde houding en negatieve houding ten opzichte van het overtreden van de
wet. Massale protesten en betogingen zijn een geheel legitieme methode voor het
uitdrukken van iemands mening en vechten voor iemands belangen, maar dit alles
moet gebeuren binnen het kader van de wet. Revoluties zijn slecht. We hebben
meer dan genoeg van die revoluties in de 20e eeuw gehad. Wat we nodig hebben is
evolutie. Ik ben er zeker van dat we verder kunnen komen door het volgen van
dat pad.
Wat
betreft sancties, ongeacht of ze zijn te wijten aan de druk, het is niet aan
mij om dat te beoordelen. U bent u er waarschijnlijk beter bewust van hoe dit
alles tot stand kwam. De vice-president van de Verenigde Staten, bijvoorbeeld,
zei onlangs dat ze zware druk op hun Europese partners moesten zetten om
sancties op te leggen. Hij zei dat, niet ik. Dus het lijkt erop dat ze wel druk
uitoefenen.
Hebben
de Europeanen deze sancties nodig, of niet? Ik denk niet dat dat zo is. Immers,
niemand neemt ooit beslissingen onder druk van sancties, zelfs kleine landen
niet; en een grote natie als Rusland is zeker niet van plan om enige stappen te
ondernemen waarvan onze partners willen dat Rusland deze wel onder druk gaat
nemen. Dit is volledig contraproductief en leidt niet tot het oplossen van
problemen.
Hebben
de sancties invloed op ons? Enigszins. Zojuist beantwoordde ik een vraag van
een collega daarover. Ik kan alleen maar toevoegen dat ondanks dat, onze
industriële productie groeide met 2,5% in de eerste acht maanden van dit jaar.
Vorig jaar groeide de industriële productie met slechts 1,5% in dezelfde
periode. Vorig jaar groeide onze landbouw sector met 2,5% tijdens de eerste
acht maanden van het jaar, terwijl dit jaar, hadden we 4,9% groei voor dezelfde
periode. We sloten de begroting met een overschot van meer dan een miljard
roebel. Ja, onze deviezenreserves zijn enigszins gedaald en liggen momenteel
rond de $ 450 miljard. Dit heeft te maken met het feit dat de Centrale Bank van
deze fondsen gebruik maakt om de koers van de nationale munt beïnvloeden. Maar
zoals ik al heb gezegd, zullen er grenzen zijn aan alles en we zullen onze
reserves niet zonder meer roekeloos spenderen.
Het is
belangrijk om in gedachten te houden dat we ook overheidsreserves hebben: één
fonds ligt ergens rond de 80 miljard; een ander is rond de 90 of 100 miljard.
Dus het is een feit, we hebben reserves. We zullen ze gebruiken voor een
bepaalde periode, om moeilijke tijden door te komen, zoals we deden in 2008.
Maar we zullen niet gewoon leven van reserves alleen. We zullen proberen om
positief rendement uit de economie zelf te genereren. Ik sprak hier al over bij
de beantwoording van de vorige vragen. Toch hebben we geen revoluties nodig om
effectief te kunnen functioneren. Laten we praten over de evolutie.
Overigens,
met betrekking tot de massale demonstraties, laten we eens kijken naar Occupy
Wall Street. Waar is die beweging? Het werd in de kiem gesmoord. En niemand
zegt dat ze slecht behandeld werden. Ze werden goed behandeld, maar onderdrukt.
Zij werden zo stevig omarmd dat niemand tijd had om er iets over te zeggen en
het is onduidelijk waar het gebleven is. In dit verband moeten we hen credits
geven: ze deden goed werk.
Dmitry Suslov: Higher
School of Economics, Valdai Club.
Mr
President, u noemde de ontwikkeling van Siberië en het Verre Oosten; dit is een
zeer belangrijke richtlijn. U noemde het een strategische doelstelling voor de
21ste eeuw. Dit is waarschijnlijk een onderdeel van een nog bredere
doelstelling buitenlands beleid dat u verklaart: een verschuiving van de focus
naar Azië en de regio Azië-Pacific. Overigens, u verklaarde dit op bijna hetzelfde
tijdstip als president Obama, die ongeveer hetzelfde beleid voor de Verenigde
Staten, dezelfde vector vermeld. Nu zijn veel mensen bezorgd dat, gezien de
huidige spanningen in de betrekkingen tussen Rusland en het Westen, de
Aziatische richting in het buitenlands beleid van Rusland minder prioritair is
geworden. Het kan enigszins achterblijven, wat jammer zou zijn, gezien de
wereldwijde ontwikkeling van macro-trends.
Maar
mijn vraag gaat over iets anders. Sinds de Verenigde Staten zelf een van de
belangrijkste Pacifische naties is, zijn veel landen in Oost- en Zuidoost-Azië
een alliantie aangegaan met de Verenigde Staten. En in de context van de
huidige spanningen in de Russisch-Amerikaanse betrekkingen, kunnen wij het dan
niet moeilijk krijgen met het voeren van een beleid gericht op versterking van
onze economische en politieke aanwezigheid in de Asia-Pacific regio, en dus met
het creëren van een externe impuls voor de ontwikkeling van Siberië en het
Verre Oosten?
Vladimir Putin: Ik denk het niet. En als bepaalde landen bezwijken voor
de druk van de Verenigde Staten om de samenwerking met Rusland te beperken ten
koste van hun eigen nationale belangen, dan is dat hun keuze.
Maar
weet je, zoals ik al zei in mijn toespraak, de wereld is veranderd. U ziet, het
is onmogelijk om technologie of investeringen te onderdrukken als ze
winstgevend en voordelig zijn. Het is onmogelijk. Je kunt iets vertragen
gedurende een tijdsperiode, maar in het algemeen is dit geen
ontwikkelingsmethode. Ondanks alles wat er gebeurt, in weerwil van alle
sancties tijdens de eerste zes maanden van 2014, heeft onze handel met de EU in
totaal meer dan $ 260 miljard opgeleverd. Het veranderde nergens. Kan het naar
beneden gaan? Misschien, denk ik, als we bijvoorbeeld volledig onze energie-export
naar EU-landen stoppen. Willen we dat? Natuurlijk niet. Waarom zouden we dat
doen, wanneer dit een goede klant is die betaalt?
Kun je
je voorstellen dat het gebeurt, want dat is wat onze partners, laten we zeggen
in Europa, willen? Ik vind het moeilijk om me zoiets te verbeelden. Waarom? Wat
is het alternatief? De crises in het Midden-Oosten zijn niet minder intens dan
die van ons, en misschien zelfs meer acuut, veel meer zelfs met de opkomst van
de Islamitische Staat; wat zou er kunnen gebeuren? Stel dat er schalieolie,
schaliegas afkomstig zou zijn uit de Verenigde Staten. Is dat mogelijk? Ik neem
aan dat dat op sommige plaatsen mogelijk kan zijn. Maar hoeveel gaat het
kosten? Als de Europeanen daartoe zouden besluiten, is dit een directe route naar
het verminderen van hun concurrentiepositie, omdat dit duurder is dan onze
pijplijn-gas of olie doordat we onze leidingen hebben voorzien van een “korte
afstand” voor levering en logistiek vanuit de winplaatsen in Rusland. Dat zou
gewoon de dood betekenen van hun voorsprong op de concurrentie. Ik weet niet
wat voor een soort kolonie Europa zou moeten zijn om daarvoor te kiezen. Ik
denk dat het gezond verstand zal zegevieren en het niet zover zal komen.
Hetzelfde
geldt voor Azië. Wie kan grote Aziatische landen dwingen om te stoppen met de
samenwerking met Rusland ten koste van hun belangen? Dat zijn illusies. En we
hoeven die illusies niet te voeden. In het algemeen is het schadelijk,
fundamenteel schadelijk om je beleid te baseren op deze principes, net als dat
het schadelijk is voor Europa om te blijven proberen anderen te dicteren met
behulp van verouderde methoden. Ik sprak hier ook al over. Het lijkt echt alsof
ze opnieuw een bipolair systeem creëren teineinde hun gewicht in de schaal te
kunnen gooien.
Wat
gebeurt er in Europa? Ik zal niet de naam van het land hier noemen, maar ik
sprak met een van mijn voormalige collega’s in Oost-Europa. Hij vertelde me
trots, “Gisteren heb ik iemand benoemd tot stafchef.” Ik was zeer verrast. “Oh
ja? Waarom is dit een prestatie? ” “Wat bedoel je? Het is al vele jaren geleden
dat we een minister van Defensie of een stafchef hebben benoemd zonder de
goedkeuring van de Amerikaanse ambassadeur.” Ik was zo verbaasd dat ik zei:”
Wow. Waarom is dat? “En hij zei:” Dat is gewoon hoe het is. Ze zeiden dat
wanneer we willen toetreden tot de EU, we eerst moeten toetreden tot de NAVO.
En dit is wat nodig is om bij de NAVO aan te sluiten. We moeten militaire
discipline hebben.” Ik vroeg hem: “Luister, waarom heb je je soevereiniteit
verkocht? Wat is de omvang van de investeringen in uw land?”
Ik zal
hier niet de omvang noemen, omdat het dan meteen duidelijk is over welk land ik
het heb. Het is minimaal! Ik zei: “Luister, ben je gek? Waarom heb je dit
gedaan?” Hij antwoordde: “Nou, dat is gewoon zoals het ging.”
Maar
dit kan niet eeuwig doorgaan. Iedereen moet dat begrijpen, met inbegrip van
onze Amerikaanse vrienden en partners. Het is onmogelijk om een partner voor
altijd op zo’n manier te vernederen. Dat soort relaties breken af; Ik weet dit,
ik ben hier al een lange tijd. Je kunt ze nu binnenhalen en hen dwingen om
bepaalde dingen te doen, maar dit kan niet eeuwig doorgaan, en zeker niet in
Azië – vooral niet in Azië. Er zijn landen daar die echt – er zijn weinig
dergelijke naties in de wereld – hun soevereiniteit opeisen. Ze koesteren het
en zullen niet toestaan dat iemand in de buurt komt.
Alexander Rahr, Research director bij het Duits-Russisch Forum: Mr President,
een vraag over energie. Zal Europa bevriezen in de winter wanneer Rusland het
contract dat zo belangrijk voor ons is, met Oekraïne niet ondertekent?
En
kunt u uitleggen aan dit publiek, waarvan ik denk dat het waarschijnlijk op de
hoogte is van alle details, wat het resultaat is van deze gesprekken? Waarom is
er niet enig succes behaald in het akkoord met Oekraïne over de prijs voor twee
of drie maanden, als er constant bijeenkomsten zijn?
En nog
een vraag: hoe gaat u bouwen aan de nieuwe energiestrategie met de Europese
Unie, die plotseling de regels hebben veranderd en is begonnen om de markt te
liberaliseren, en aan zal bieden om gas van Rusland te kopen tegen een bepaalde
prijs? Wat zijn uw gedachten hierover?
Vladimir Putin: Ik zal beginnen met het laatste deel van uw vraag. We
zijn lang in gesprek geweest met onze collega’s van de Europese Commissie over
het derde energiepakket, dus dit is niet van gisteren. We hebben het gevoel dat
dit besluit schadelijk is voor Europa. Op het eerste gezicht lijkt het alsof
het om liberalisering gaat, het creëren van marktomstandigheden. Sterker nog,
wij geloven, het is niets van dat alles, want alles was al lang geleden
geliberaliseerd in de oliesector; olie wordt verhandeld op de beurs, en de
prijs is vastgesteld op basis van de uitwisseling ervan. Natuurlijk kun je
gedeeltelijk de prijzen manipuleren voor een periode door het sterk verhogen
van het volume dat wordt verhandeld, door het verhogen van de productie, maar
het is onmogelijk om dat vast te houden, omdat het schadelijk is voor
olieproducenten en voor de traditionele zwarte goud-exporteurs.
In de
gassector, bijvoorbeeld, is niets duurzamer dan langlopende contracten die zijn
gekoppeld aan de marktprijs voor olie. Dit is een absoluut eerlijke
prijsstelling. Wat kan er liberaler zijn dan de marktprijs voor olie, die wordt
verhandeld op de beurs? Er zijn standaard variabelen die de calorische waarde
van het gas aanwijzen die vergelijkbaar is met de calorische waarde van olie en
alles kan gemakkelijk worden berekend door deskundigen. En een belangrijke
factor voor onze Europese consumenten is, dat zij er zeker van zijn dat dit
volume zeker zal worden geleverd volgens de regels van het bepalen van de
prijs. Dit zorgt voor zekerheid in de Europese energievoorziening. En Rusland
heeft nooit – ik wil dit benadrukken – heeft nooit nagelaten om zich aan zijn
belofte te houden, geen enkele keer.
In
2008 is er een crisis opgetreden omdat Oekraïne de praktische transit
geblokkeerd heeft. Maar Rusland was niet verantwoordelijk hiervoor. Ongeacht
wat iemand zegt, de experts zijn zich daar volledig van bewust.
Wat
gebeurde er in 2008? Oekraïne wilde geen nieuw contract met Rusland
ondertekenen, en het oude was verlopen. En zonder het ondertekenen van een
nieuw contract, begonnen ze bepaalde hoeveelheden gas uit de export pijpleiding
over te hevelen in de winter. In eerste instantie, hebben we dat getolereerd en
eenvoudigweg aangegeven aan hen dat dit onaanvaardbaar was. We tolereerden het
voor enige tijd, en zeiden toen dat we elke dag de hoeveelheid gas, gelijk aan
het illegaal gepompte gas, zouden verminderen – het was in wezen gestolen. Ze
stalen een miljoen kubieke meter op een dag, dus de volgende dag hebben we het
volume uitgepompt door het met een miljoen kubieke meter te reduceren. En we
bleven dit doen, van dag tot dag. Uiteindelijk hebben we het teruggebracht tot
nul. Maar dit was niet onze manier. We kunnen geen gratis gas gaan leveren. Wat
voor een soort gedrag is dat?
Nu
over naar de bestaande bedreigingen en wat daar gebeurt. Zoals u wellicht weet,
vorig jaar, hebben wij Oekraïne willen helpen om hun schulden te betalen die is
opgelopen sinds 2013 – zij zijn gestopt met betalen in juli vorig jaar en in
november hebben we de onbetaalde schuld opgeteld – Om de situatie te
normaliseren zeiden we, en ik moet dit herhalen: we lenen u $ 3.000.000.000 (3
miljard dollar, red.) en wij zullen de prijs verlagen in het eerste kwartaal
van 2014 tot onder de laagste limiet. Echter, zullen wij deze prijs voor het
tweede kwartaal behouden alleen als Oekraïne gebruik maakt van de leningen die
het ontvangt om haar hele schuld voor 2013 te betalen en regelmatige betalingen
doet tegen het laagste tarief – $ 268,5 voor 1.000 kubieke meter.
Het
resultaat is dat de schuld van het vorige jaar niet is betaald en de lopende
betalingen voor het 1e kwartaal werden niet geheel voldaan. Daarom is Gazprom,
in volledige overeenstemming met de afspraken, verschoven naar contractuele
prijsstelling. Zoals we ons allemaal herinneren, werd het contract getekend in
2009. Het is in feite al die tijd van kracht en werd nooit aangevochten door
onze partners in Europa, door ons of door onze Oekraïense vrienden. Deze
overeenkomst is al die jaren van kracht. De Timoshenko regering ondertekende
dit. De huidige autoriteiten in Kiev, waaronder de minister van Energie,
minister Prodan was aanwezig bij de ondertekening en was zich volledig bewust
van dit alles. Nu blijkt opeens dat dit een slecht contract is en moet het
worden herzien. Waarom? Maar nogmaals, ze niet willen betalen.
Iedereen
kent deze cijfers, maar ik wil ze graag herhalen. Vorig jaar hebben we een
lening uitgegeven voor $ 3 miljard. De officiële schuld voor dit jaar is al
bereikt:
$ 5.6 miljard. Echter, wij zijn bereid om het te herzien met $ 100 korting op
de gasprijs. Dit loopt nog op tot $ 4.5 miljard voor vorig jaar en dit jaar.
Dus, een lening van $ 3 miljard plus een $ 4.5 miljard schuld maakt $ 7.5
miljard.
In aanvulling hierop, Gazprombank leende haar opdrachtgever in Oekraïne, een
particulier bedrijf, $ 1.4 miljard dollar om gas te kopen voor de chemische
industrie voor de laagste prijs van $ 268. Dezelfde Gazprombank gaf Naftogaz
Ukrainy nog eens $ 1.8 miljard om de lopende rekeningen in orde te brengen.
Niemand
wil hun schulden afbetalen. We ondernamen een enorme verantwoordelijkheid. Nu
zijn we het bijna over alles eens geworden; over de prijs en de
betalingsprocedure. Ik wil benadrukken dat onder deze overeenkomst en in
overeenstemming met de huidige afspraken, Gazprom is overgegaan op
vooruitbetaling, wat betekent dat we alleen het gas leveren dat op voorhand is
betaald. Onder de vorige regeling, hebben we eerst het gas geleverd en ze
betaalden een maand later. Echter, omdat ze niet betalen kunnen we niet
doorgaan op dezelfde manier. We zeiden, en dit is strikte naleving van de
overeenkomst, dat ze eerst betalen en dan leveren wij. Iedereen was het
hierover eens. Onze Oekraïense partners waren het hiermee eens en de leden van
de Europese Commissie hebben toegegeven dat dit fair was: ze moeten hun
schulden terugbetalen aan ons en zijn overgegaan tot vooruitbetaling.
Het
IMF en de Europese Commissie hebben bevestigd wat onze Oekraïense vrienden
zeggen. Oekraïne heeft nu $ 3.1 miljard om hun schuld te betalen. Dit is niet
de gehele $4.5 miljard, slechts $ 3.1. Technisch gezien, konden we ons hard
opstellen en zeggen dat we het allemaal willen ontvangen. Ik moest wat druk op
Gazprom zetten, en ik wil mijn excuses aanbieden aan haar aandeelhouders, met
inbegrip van hun buitenlandse aandeelhouders voor deze kwestie, maar ik vroeg
Gazprom om niet aan te dringen en om hen tenminste $ 3.5 miljard te laten
betalen en daarna te steggelen over de balans.
Dus,
ze hebben $ 3.5 miljard, en zij zeggen: we besteden ofwel het volledige bedrag
aan onze schuld en dan hebben we niets meer om voorschotten te betalen, of we
betalen vooraf de toekomstige leveranties, maar dan zouden we niet in staat
zijn om de schuld terug te betalen. In het laatste geval zouden we vragen om
een uitbreiding van onze schuldaflossing tot maart of april 2015. Wat betekent
dit voor ons? Ik kan zeggen met een grote mate van zekerheid dat wanneer we
hiermee akkoord gaan, niets meer zullen krijgen voor de vorige maand. Dit is
ontelbare keren eerder gebeurd. Daarom zeiden we nee, dit doen we niet meer.
Wat
heeft de Europese Commissie voorgesteld, en dit werd publiekelijk geuit door de
heer Ettinger? Ze stelde voor dat we weer geld lenen om onze Oekraïense
partners te betalen voor toekomstige doorvoer. Een andere lening van ons, of we
kunnen leveren zonder vooruitbetaling. Dat is ook een lening – een
grondstof-lening deze keer. We vertelden onze vrienden in de Oekraïne en in de
Europese Commissie, dat we dit niet meer zullen doen. Onze totale lening aan
Oekraïne staat momenteel op bijna $ 11 miljard. In januari zal Oekraïne een
andere $ 3 miljard tranche ontvangen van het IMF. Dus we vertelden hen dat we
weten dat Oekraïne geld ontvangt in januari, en we willen dat ze het krijgen,
dus laten we deze betaling opschuiven van januari naar december. In antwoord
daarop, vertelden ze dat dit onmogelijk was, dit is te wijten aan de
ingewikkelde besluitvormingsprocedure bij het IMF. Toen stelde ik voor dat ze
Oekraïne een overbruggingskrediet verstrekken voor een maand, omdat iedereen
weet dat er in januari betaald wordt. Het antwoord was dat dit niet in de
Europese Unie, de Europese Commissie besloten kon worden, omdat ze een zeer
ingewikkelde procedure hanteren inzake leningen. Oké, toen hebben we in plaats
daarvan gevraagd om een garantie van een (topclass) Europese bank. En nogmaals
horen we dat dit een ingewikkelde procedure is, ze kunnen dit momenteel niet
doen.
U weet
wel, dat de mentaliteit hier in Rusland en in Oekraïne anders is dan in Europa.
Als hier een man een vrouw uitnodigt voor een restaurant, zal hij de rekening
betalen, terwijl je in Nederland ziet dat iedereen voor zichzelf betaalt. Dit
is echter een andere situatie. De Europese Unie heeft voor vereniging met
Oekraïne gekozen en kwam bepaalde afspraken overeen. Waarom besluit je niet om
Oekraïne te helpen en geeft het een overbruggingskrediet voor een maand, slechts
voor een maand?
We
hebben een zeer professionele en vriendschappelijke discussie met onze
partners, zowel in Oekraïne als in de Europese Commissie. We namen een zeer
grote verantwoordelijkheid en grote risico’s en we denken dat het absoluut
eerlijk zou zijn als we deze risico’s deelden met onze Europese of Amerikaanse
partners. Waarom vernederen ze Oekraïne met deze $ 40.000.000? Wat moet zouden
ze moeten doen met hen? Geef ze op zijn minst $ 1.5 miljard dollar, en slechts
voor een maand.
Ik
hoop van harte dat dit probleem binnenkort zal worden opgelost, misschien
volgende week. Als dit het geval is dan kan er geen bedreiging meer zijn.
Echter, als dit niet gebeurt, zullen we wederom geconfronteerd worden met de
dreiging van gas overheveling van de export pijpleiding, die op zijn beurt kan
leiden tot een crisis. We willen dit niet zien gebeuren. Hoe dan ook, Rusland
zou nooit een crisis veroorzaken. Wij zullen met grote zorg voldoen aan al onze
contractuele verplichtingen en tijdig leveren.
Peter Lavelle: Ik ben blij u te zien, Mr. President.
Ik wil graag een vraag stellen namens de media, omdat alle andere vragen erg
interessant waren. Sinds enkele dagen hebben we over veel van de kwesties
gesproken die hier vandaag aan de orde kwamen. Toch zou ik graag willen praten
over uw imago in de wereld. Ik ben een Amerikaan, zoals u kunt horen aan mijn
accent. Er zijn nogal wat Amerikanen hier.
U bent
misschien wel de meest gedemoniseerde politicus in de wereld van vandaag. We
zien nu een demonstratie van de verschillende niveaus van onwetendheid, van
onvermogen om zich uit te spreken en om de nodige contacten te leggen. Aan de
andere kant, als we het globaal bekijken, kunt u één van de meest populaire
mensen zijn in de moderne geschiedenis. Ik zou zelfs zeggen dat u vanaf een
afstand bezien – vanuit de eurozone en vanuit Amerika – gezien wordt als een
redder, een man die bezig is de situatie te redden. Wat vindt u hiervan?
Vladimir Putin: : Ik wil me ervan verzekeren dat u me goed begrijpt, dus
wanneer ik historische verwijzingen maak, is het niet gezegd dat ik mezelf
daarmee kan vergelijken Anders zouden veel zaken vervormd worden.
Toen
Bismarck voor het eerst verscheen in de internationale Europese arena, vonden
ze hem gevaarlijk, want hij sprak uit wat hij dacht. Ik heb ook altijd
geprobeerd om te zeggen wat ik denk en om de communicatie meer ‘to the point’
en doeltreffender te maken. Enerzijds kan dit sommigen aantrekken. Aan de
andere kant kan dit een aantal mensen imponeren, want weinigen kunnen zich dit
veroorloven. Maar Rusland kan dit aan.
Nikolai Zlobin, voorzitter en oprichter van The Centre on Global Interests
(Centrum voor Mondiale Belangen) in Washington: Het recht heeft
gezegevierd. Ik ben Nikolai Zlobin, Centrum voor mondiale belangen, Washington,
DC
Vladimir Putin: Uw naam klinkt dreigend. De achternaam Zlobin is
afgeleid van de Russische wortel zlo = kwaad.
Nikolai Zlobin: Kent u het tv-personage Doctor Evil? Dat is hoe mijn
vrouw me soms noemt.
Vladimir Putin: Dat is me nogal een vrouw die je hebt.
Nikolai Zlobin: Het gaat allemaal om contrast, Mr President, zoals u
zojuist hebt gezegd.
U verraste me vandaag een beetje, omdat ik eerlijk gezegd verwachtte scherpere
uitlatingen in uw toespraak te horen. U was nogal diplomatiek.
Vladimir Putin: Het is mijn achternaam: in tegenstelling tot die van
jou, lijkt die te zeggen dat we een bepaalde richting opgaan. De achternaam
Poetin is afgeleid van de Russische wortel put = pad.
Nikolai Zlobin: De richting is exact wat ik zou willen weten. Overigens
maakte ik een notitie van de manier waarop u de moderne wereld beschreef en
over het geheel genomen ben ik het daarmee eens: onrechtvaardigheid,
machtsmonopolie, pogingen om druk te zetten, manipulatie, propaganda. Vaak is
dit precies hoe het politieke leven in Rusland wordt beschreven in Washington,
waar ik woon. Dit is alleen maar om u een idee te geven van het
tegenovergestelde standpunt. Echter mijn vraag heeft hier niets mee te maken.
Op 11
september 2001 was ik in Amerika. Ik heb Amerika zien veranderen na die dag.
Het is anders nu. Het is harder geworden. De tolerantie niveaus zijn gedaald.
De waardering voor de president is sterk gestegen. Iedereen werd erg
vaderlandslievend. Amerika werd agressiever in haar buitenlands beleid en sloot
zichzelf af voor de rest van de wereld.
Misschien
vergis ik me, en zo ja, kunt u mij er alstublieft van overtuigen dat ik het mis
heb, maar ik krijg de indruk dat Rusland de fouten die gemaakt zijn door
Amerika begint te herhalen. De waardering voor u in uw land is groot en dat is
geweldig. Echter, dit fantastische patriottisme dat u in uw land heeft, begint
in mijn ogen op te breken in de juiste en verkeerde soort patriottisme. De
juiste soort verwijst naar degenen die u en alles wat u doet, steunen terwijl
de verkeerde soort van toepassing is op mensen die het lef hebben om u te
bekritiseren of, laten we zeggen, het niet met u eens zijn over een aantal
zaken. Ik denk dat in sommige gevallen, het patriottisme tot uitdrukking komt
in een zeer gevaarlijke vorm van nationalisme, dat sterk in opkomst is in
Rusland, zoals ik het zie.
Tegelijkertijd
zal ik proberen om in te gaan op een van de uitspraken die u deed in uw
toespraak. Ik denk dat Rusland heeft besloten om zich af te sluiten van de
wereld de laatste tijd. Dit is niet alleen omdat de wereld Rusland buitensluit,
maar ook omdat Rusland dingen doet die het afsluit van de rest van de wereld.
Bepaalde educatieve uitwisselingsprogramma’s zijn stilgelegd, bepaalde NGO’s
(Non-overheids organisaties, red.) zijn afgesneden van financiering, zelfs als
ze niet betrokken waren bij de politiek, en er is een zoektocht naar
buitenlandse agenten en de registratie van de dubbele nationaliteit. Er zijn
veel dingen die ik hier kan noemen – dingen die in mijn ogen getuigen van een
bepaalde tendens. Ik geloofde dat hoe meer Rusland zou integreren in de
internationale gemeenschap en de wereld in Rusland, hoe veiliger het zou zijn.
Maar nu lijkt het alsof u anders heeft besloten: hoe minder Rusland – de
Russische samenleving, de burgerlijke maatschappij – geïntegreerd is in de
wereld, hoe veiliger Rusland zich zal voelen.
In de
loop der jaren sinds 11 september, bleek Amerika, waar ik woon, minder
democratisch te zijn geworden. Ik heb de indruk dat Rusland steeds minder
democratisch wordt. Als ik mij vergis, dan kunt u mij uitleggen waar ik
verkeerd redeneer. Dank u.
Vladimir Poetin: Ten eerste, met betrekking tot de vraag of Rusland
zichzelf afsluit of niet. Ik zei dit al in mijn toespraak en ik zeg het
nogmaals – we zijn niet van plan om ons af te sluiten. Het feit is dat anderen
Rusland proberen te isoleren van de rest van de wereld. Dit is duidelijk. Uw
leiders zeggen dit in het openbaar – ze zeggen dat ze Rusland willen straffen
en dat het land duur zal betalen, het zal een paria worden, enzovoort. Het is
echter onduidelijk hoe zij van plan zijn om mondiale problemen op te lossen met
zo’n outcast – en het lijkt alsof ze zelf ook beseffen ook dat het onmogelijk
is.
Daarom
zou ik willen herhalen dat we niet van plan om ons buiten te sluiten – dit is
niet ons doel. Bovendien, ik geloof dat dit ons alleen maar kwaad zou doen.
Ondertussen kan ik zeggen tegen degenen die proberen om ons dit aan te doen,
dat het zinloos is en onmogelijk in de moderne wereld. Ongeveer 40 of 50 jaar
geleden, zou dit misschien mogelijk zijn geweest, maar nu niet. Het is
duidelijk dat al dit soort pogingen zullen mislukken. En hoe eerder onze
collega’s dit inzien, hoe beter.
Wat
het groeiende patriottisme betreft, je vergelijkt het met de Verenigde Staten.
Ja, dat is waar. Waarom is het gebeurd in de Verenigde Staten? Waarom is het
hier gebeurd? De reden is hetzelfde: mensen voelden zich bedreigd. In de
Verenigde Staten voelden de mensen zich niet veilig na 11 september en ze
verenigden zich rond het leiderschap van het land. Ondertussen moesten de
leiders reageren op een manier die bij de hoeveelheid vertrouwen zou passen. Ik
ben er niet zeker van dat ze alles goed deden. Nu al die tijd verstreken is
sinds de troepen Afghanistan binnen gingen, zijn er zoveel verliezen. Nu is de
coalitie van plan om zich terug te trekken, terwijl het niet duidelijk is wat
er zal gebeuren. U ziet, dit is ingewikkeld. Toch is dit de manier waarop ze
reageerden. Dat is één ding.
Het
tweede punt heeft te maken met verschillende NGO’s, enzovoort. Dit betekent
helemaal niet dat we het land afsluiten. Waarom denkt u dat? Dit is
zelfverdediging. Wij waren niet degenen die de Foreign Agents Law (wet met
betrekking tot buitenlandse agenten) aannamen. Dit werd gedaan in de Verenigde
Staten, waar u nu woont, dat is waar deze wet werd aangenomen. Het is waar, ze
vertellen me nu dat dit is gebeurd in de jaren ‘30 om zich te beschermen tegen
het nazisme en de propaganda. Waarom hebben ze het dan niet afgeschaft? Dat
hebben ze niet gedaan.
Bovendien
– en ik heb dit al gezegd – bepaalde deelnemers aan politieke activiteiten
worden ondervraagd door de bevoegde Amerikaanse instanties. De wet is nog
steeds van kracht. We hebben de NGO’s die samenwerken met de Verenigde Staten
of die leven van hun subsidies, en die zich bezig houden met de humanitaire
aangelegenheden, onderwijs of gezondheidszorg niet afgesloten. U zei dat enkele
educatieve programma’s gestopt zijn. Nee, dat zijn ze niet. De regering heeft
de uitvoering van een dergelijk programma pas onlangs aangekondigd. Ik weet
niet of dit te maken kan hebben met een aantal budgettaire beperkingen, maar
met niets anders.
We
nodigen docenten uit op onze toonaangevende universiteiten; ze komen zelfs van
het verre oosten, en werken bij al onze universiteiten. Wij hebben de invoering
van een systeem van zogenaamde mega subsidies geïntroduceerd, waar
vooraanstaande wetenschappers en docenten van verschillende universiteiten van
over de hele wereld, waaronder de Verenigde Staten, hier komen werken voor
maanden, voor zes maanden of langer, waarbij ze onderzoeksteams vormen.
Wij
zijn ertegen dat politieke activiteiten in Rusland gefinancierd worden door het
buitenland. Wilt u zeggen dat dit toegestaan is in de USA? Ze laten zelfs geen
waarnemers toe bij de stembureaus. De openbare aanklager dreigt ze met
gevangenisstraf. Ze verjagen zelfs vertegenwoordigers van de OVSE, en u praat
over democratie.
Een
voormalig Europese leider vertelde me: “Wat voor een soort democratie hebben ze
in de Verenigde Staten – je kunt niet eens overwegen om aan verkiezingen mee te
doen als je niet beschikt over een miljard, of zelfs enkele miljarden dollars!”
Wat voor een democratie is dat? Trouwens, jullie kiezen je president met behulp
van een systeem van electorale afgevaardigden, terwijl wij een directe democratie
hebben. Bovendien, zoals ik al vaak heb gezegd, weet je dat de grondwet is
ontworpen op een zodanige wijze dat het aantal kiezers dat stemt voor een
bepaalde kandidaat meer kan zijn, terwijl het aantal, dat zij vertegenwoordigen
kleiner is. Zo kan de president verkozen worden door een minderheid van de
kiezers. Is dit democratie? Wat is democratie? Het is de macht van het volk.
Waar is de macht van de mensen? Die is er niet. Ondertussen probeert u ons te
overtuigen dat wij het niet hebben.
Wij hebben
zeker onze tekortkomingen. Ze gelden voor het systeem. Velen van hen komen
duidelijk uit het verleden. Er is veel wat we moeten veranderen. We doen het
geleidelijk, maar niet door middel van revolutie – ik zou zeggen dat er genoeg
waren in de 20 ste eeuw, we hebben er genoeg van – het moet door evolutie.
Ik ben
me bewust van de kritiek op het selectiesysteem [van de kandidaten voor de
posten van regionale leiders] door de lokale lichamen van de macht, enzovoort.
Echter, deze praktijk bestaat in heel wat landen die je niet ondemocratisch
vindt. We besteden er aandacht aan en we proberen dit systeem te fine-tunen. We
hebben geen behoefte om terug te keren naar ons totalitaire verleden. Dit is
niet omdat we iets te vrezen hebben, maar omdat dit pad leidt naar een
doodlopende weg – daar ben ik zeker van, en nog belangrijker, de Russische
samenleving is er zeker van. Dit zijn de instrumenten van een democratie; ze
variëren eigenlijk en moeten overeenstemmen met het huidige niveau van
ontwikkeling van de maatschappij.
Zo
hebben ze onlangs bijvoorbeeld verkiezingen gehouden in Afghanistan. Uw
minister van Buitenlandse Zaken was er om de verkiezingen te organiseren, hen
te vertellen wat ze moesten doen tijdens het tellen van de stemmen. Onzin! Is
dat democratie?
