In De Standaard vind je vandaag een artikel over de gewezen Fortis-baas: Graaf Maurice Lippens zag Fortis-droom een nachtmerrie worden.
‘Sociëteit’, de krant voor oud-medewerkers van BNP Paribas Fortis, besteed geen aandacht meer aan Maurice en ook op de websites van de vriendenkring ASLK-KN kan je niet terecht voor nieuws over onze overnemer. Ik ben zeker geen fan, maar ik probeer de berichten over de gevallen topman toch te volgen.
Voor de komkommertijd heeft De Standaard een dossier ‘foute zaken’ bedacht en daarin schrijft rdc vandaag dat Maurice Lippens op zijn achtenzestigste van de aardbol verdwenen lijkt en dat hij ‘gist naar ’s mans whereabouts’. Maar dat is nergens voor nodig. Maurice woont nog altijd in zijn optrekje in Knokke en af en toe vliegt hij naar Namibië om ‘naar de stilte te gaan luisteren’. Twee maanden geleden vertelde hij dat aan Hugo Camps, die daar een artikel voor De Morgen over schreef. Gelukkig huist Lippens niet naast een kinderdagverblijf in de Brugse binnenstad …
‘Hebzucht is een verschrikkelijke ziekte’, vertelde de ex-Fortis topman toen breed lachend naast zijn vleugelpiano, maar schuld bekennen was er niet bij. ‘Ik speel zelf boogie op de piano’, zegt hij ook. Hugo Camps:‘Het uitzicht van zijn villa is overweldigend – je kunt tot ver in de polders zien. Een bucolische oase’.
In De Standaard schrijft rdc het ‘opgeblazen ego’ van Maurice toe aan diens titel van Graaf. Misschien maar goed dat onze koning Albert II weigert om in lopende zaken adellijke titels rond te strooien. Je mag er niet aan denken wat zoiets zou kunnen doen met mensen zoals Geert Noels, Luc Van der Kelen of met die van VOKA.
Verder zingt De Standaard soms ook de lof van onze Maurice. In 1981 blies die ‘de destijds kwakkelende verzekeraar AG’ nieuw leven in. De krant heeft het verder over ‘een ware tsunami van overnames’ en schrijft dat vooral ‘het inlijven van de ASLK in 1993 blijkt te smaken’. Personeelsleden en veel klanten van de vroegere openbare kredietinstelling zien dat anders en krijgen nog steeds een vieze smaak in de mond telkens ze er aan worden herinnerd.
De informatie in De Standaard is onnauwkeurig genoeg om in het dossier ‘foute zaken’ een plaats te krijgen. De privatisering werd dus niet gesmaakt en er was veel verzet; ook bij het personeel en er werd gestaakt. De Intersyndicale van het ASLK-personeel, gewezen ABVV-voorzitter Georges Debunne en Piet Frantzen, directielid van de ASLK , spraken zich in niet mis te verstane bewoordingen uit tegen de privatisering en waarschuwden voor de gevolgen. De politiek bleef daarvoor doof. In 1993 werd de helft (50% min 1 aandeel) van het kapitaal van de ASLK-Bank en ASLK-Verzekeringen verkocht aan de Fortis-groep. In 1997 bracht Fortis haar participatie in de ASLK op 74,9% en de regering suste het personeel door te stellen dat de overheid een ‘blokkeringsminderheid’ zou behouden. Maar in 1998 werd de ASLK volledig overgenomen door Fortis. Een jaar later ontstond de Fortis Bank en de ASLK verdween uit het straatbeeld. Ook de Nationale Maatschappij voor Krediet aan de Nijverheid (KN of NMKN), die toen in handen was van de ASLK, werd mee overgenomen en later omgeturnd tot FINTRO.
Rdc komt ook nog eens terug op de neergang van het Fortis-concern, maar brengt daarover niets nieuws. Hij schrijft dat Maurice Lippens na het debacle – naar eigen zeggen – op veel begrip kon rekenen en dat hij zegt ook veel steun te hebben gekregen van onbekenden. Lippens zou ook nog enkele persoonlijke contacten onderhouden met enkelen uit het Fortis-verhaal. Ondertekende behoort evenwel niet tot deze groep.
Danny Carleer
Nog meer over de ASLK: www.openbarebank.be
