Ik heb de panda-performance van De Wever niet live gezien – was op dat moment aan het kijken naar ander hersendodend entertainment (“White House Down”, op DVD), maar heb wel de moeite genomen om het filmpje achteraf te bekijken toen er zoveel ophef bleek over te zijn.
Het zou inderdaad een fijne practical joke geweest zijn van De Wever, als hij gewoon gestruikeld was en op het podium vervolgens met uitgestreken gezicht de namen van de “nominees” had afgeroepen. Maar blijkbaar was het sterker dan hemzelf, en dus maakte De Wever misbruik van het forum dat hij kreeg om met wat platte politieke praatjes uit te pakken, inclusief de obligate verwijzing naar BPost. Weg kans op positieve publiciteit.
Een en ander wijst erop dat De Wever ‘het’ kwijt is. De feeling voor een volkse stunt, die bij een breed Vlaams publiek in de smaak valt. Het schalkse, schavuitige imago van de rebel en de underdog ook. Dat paste hem en zijn partij toen ze een stuk kleiner waren, maar sinds ze de Vlaamse grondstroom menen te vertolken, is het de partij van de harde cijfers geworden, ook in de beeldvorming. Van de sympathieke dikkerd van weleer blijft niet veel over ( en die hebben we sinds gisteravond overigens ingeruild voor een andere gezellige (en blijkbaar heel emotionele) dikkerd ). Als De Wever het dan toch nog eens probeert, komt het niet meer over.
Iemand als Van Overtveldt, die allicht zijn dagelijkse portie azijn drinkt voor het slapengaan, past als gegoten bij de N-VA nieuwe stijl, De Wever zelf laat volgens mij de “ludieke” stunts in het vervolg beter over aan andere, kleinere partijen, of aan wat dommige luitenanten in zijn partij, die nog wel ongegeneerd op hun bek mogen gaan zonder veel electorale schade te veroorzaken.
Dit is geen verwijt naar de Wever toe. Met (zware) beleidsverantwoordelijkheid is het eerste wat veel politici er bij inschieten een gevoel voor humor. Ze worden wat gecrispeerder, zeker als het begint tegen te zitten – Leterme was het voorbeeld bij uitstek, maar in een andere sector komt bv. ook John Van den Brom me voor ogen. Verantwoordelijkheid eist bij veel mensen een tol, of het nu om micro- (gezin) of macro-niveau (beleidsverantwoordelijkheid) gaat. Ik spreek helaas uit ondervinding, zij het op beperktere schaal. Maar een beetje communicatie-adviseur had De Wever voor deze farce behoed, of er toch minstens voor gezorgd dat de politieke boodschap minimalistisch (en dus effectiever) gebracht werd.
Je kunt er donder op zeggen dat die “panda-rel” De Wever meer gaat achtervolgen dan Di Rupo tijdens de rest van de verkiezingscampagne. Niks op tegen uiteraard. Of om het in panda-termen te zeggen: “Hen hao”!
