Omdat Bart De Wever z’n politieke lot in balans
legt ten aanzien van de racismeklacht, onder meer van mezelf samen met zeven Marokkaanse Belgen,
hierbij volgende update bij m’n bericht op

DWM over Amazigh. Tevens worden de links gegeven naar de inhoud van de
strafklacht tegen De Wever en de klacht bij de Human Rights Commisson van de VN.

Nu de polemiek door Bart De Wever verkozen wordt boven gesprek, begrip en
verzoening (of is het een aprilgrap?) is het goed nog volgende verduidelijking
te geven: Als De Wever spreekt over ‘wantrouwen’ tegenover overheden’ door de
‘Berbers’, dan heeft hij z’n historisch onderzoek niet goed gedaan door zich te
baseren op koloniaal gekleurde antropologische beschouwingen die ook graag door
extreem rechts boven gehaald worden. Het betreft het wantrouwen tegenover
bezettende koloniale overheden overheden of de eigen collaborerende overheden,
namelijk de Marokkaanse, die aanvaardden een protectoraat van Frankrijk te zijn.

Binnen de legitieme staten zijn de Amazigh, zoals ik verder verduidelijk,
gezagsgetrouw en zich als kameleons aanpassend aan hun politieke omgeving. Het
is alsof men zou zeggen dat de weerstanders in oorlogstijd een wantrouwen hadden
tegenover de bezettende overheid en dat hen dat ten kwade geduid wordt. Zeggen
dat de Amazigh, de ‘Berbers’ een wantrouwen hebben tegen overheden is dan ook
historische nonsens, die De Wever, mits enig historisch onderzoek, zelf moet
kunnen inzien. Maar blijkbaar volharden z’n spindocters en researchers in hun
slechte bedoelingen een bevolkingsgroep te stigmatiseren en te criminaliseren.

Dat Amazigh, ‘Berbers’ meer dan anderen in tot criminaliteit komen, in de
gevangenissen zitten, gevoelig zouden zijn voor salafisme en radicalisme is,
mede om bovenstaande historische redenen volledig zonder feitelijke grond en
etnisch volledig irrelevant. Elk onderzoek naar deze aanklachten wijzen op de
sociaal economische basis en de irrelevantie van etnische oorzakelijkheid, die
nog een ver gevolg is van de nationaalsocialistische denkwijze of
wereldbeschouwing.

Het is de wijze waarop joodse, Armeense, Rwandese bevolkingsgroepen werden
zwart gemaakt, getekend, in een kwaad daglicht gesteld, voor ze werden
uitgeschakeld. Bart De Wever heeft goed zeggen dat hij geen racist is en nooit
de bedoeling had om bevolkingsgroepen in de zelfde zin als voornoemde te
stigmatiseren. Punt is dat hij het wel doet, in dezelfde lijn van het
antisemitisme, van de ‘ontmenselijking’, het ‘essentialiseren’ van de kenmerken
bij een bepaalde etnisch/culturele groep die bij de bevolking een (voor)oordeel
stimuleert en tot isolement ervan kan leiden met dramatische gevolgen.

Meer nog dan de vraag waarom Bart de Wever zo in verzet gaat en niet in staat is
in te zien dat hij met z’n uitspraken een gehele bevolkingsgroep en de gehele
bewolking kwetst. De waarheid benoemen en de feiten zeggen zonder te beseffen
dat men stigmatiseert en etnisch culpabiliseert, is dat een ‘Antwerpse’
eigenschap, een onvoldoende verwerking van het verleden, zoals het ook in 1991
het Vlaams Blok was die onvermogend was in het ‘vreemde’ het ‘eigenen’ te zien,
ook al betekende immigratie de demografische redding van de stad: zie

interview met ATV.

Het is een goede zaak dat de gerechtelijke macht én de VN zich hierover beraden
en eventueel tot strafvervolging overgaan. Als grootvader van drie Amazigh,
‘Berber’ kleinkinderen, en dus belanghebbende in gans deze discussie, heb ik me
aangesloten bij de racismeklacht ook ingediend door zeven Marokkaanse Belgen, en
drie organisaties waaronder de Internationale Amazigh organisatie met een zetel
in Brussel. Ook de Association Marocaine des Droits humain (zie foto) dient mee de klacht in.

Dat De Wever hieraan z’n politiek voortbestaan verbindt zegt alles over het
belang van deze zaak, niet voor hemzelf, maar voor de Belgische en
Internationale samenleving.

Strafklacht tav De Wever zie

Klacht tegen de Wever
Klacht bij de VN  zie
Klacht bij de Human Rights VN