“De
werkbond werd opgericht door enkele jongeren die bezorgd zijn rond de huidige
stakingsconjunctuur,” Klinkt het nobel op de website van de zelfverklaarde
Werkbond (1).

De Werkbond,
een platform voor diegenen die willen werken, uit de communicatie rond het
nieuwste platform – opgericht door enkele jongeren
– lijkt het wel alsof de stakers per definitie niet willen werken (2). Een impliciet verwijt schijnbaar, waarmee
de stakers – die  zelf hun loon opofferen
in de sociale strijd voor de rechten van ons – allen weggezet worden als
onverantwoorde sujetten die eigenlijk gewoon niet willen werken (3). De Werkbond draait zo hetzelfde plaatje dat
we intussen ook elders al grijs gedraaid hoorden worden.

Schitzofrenie

De schizofrenie ten top krijgen politici en opiniemakers – namen noemen is
blijkbaar lastig – het verwijt over elkaar te struikelen om het recht op staken te verdedigen, terwijl de
werkwilligen schijnbaar door niemand verdedigd worden (4). Dat is vreemd,
gezien de steun van toch geen kleine belangengroepen zoals VOKA, UNIZO, NSZ en
kleurrijke opiniemakers zoals Willy – werkwilligen
zijn de echte – Naessens en minder kleurrijke figuren zoals het areaal
N-VA-politici die sinds jaar en dag de grootste criticasters van de huidige
sociale strijd zijn (5).

Schizofrenie ook omdat niemand werkwilligen de
voorbije weken verboden heeft aan het werk te gaan. Er waren dan wel
filterblokkades en piketten, over stakers die werkwilligen met hand en tand de
toegang tot hun werkplaats ontzegden was in de media weinig te vernemen (6). Mocht
dat frequent voorgevallen zijn, dan was dit voor de tegenstanders van de
stakingen nochtans koren op de molen geweest en had men dit zeker breed
uitgesmeerd in de media. Toch focuste de communicatie van de
ondernemersorganisaties vooral op de kostprijs van de staking en het repeteren
van de mantra dat er toch geen alternatief was voor het gevoerd beleid – dus
waarom staken?

Zoals Jan Blommaert eerder schreef leek het
sociaal verzet steeds meer zijn draai te vinden (7). Lux- en andere leaks, de
voortdurende stroom aan berichten over de aanhoudende fiscale pamperpolitiek voor
het grootkapitaal lijkt het verzet wind in de zeilen te geven. Het verhaal van de
regering en haar bondgenoten bij de ondernemersorganisaties leek niet meer te pakken.
Meer en meer mensen zien in dat het huidige beleid slechts een kleine – welstellende
– minderheid ten goede komt terwijl de rest voor de kosten opdraait. Het verzet
groeit. En dat verzet moet gebroken worden. Koste wat het kost.

De propagandamachine diende hoognodig een tandje
bij te steken. Bij doorsnee reacties in de media alleen kon het dus niet
blijven.

Te wapen,
het VBO op kop!

Op dinsdag volgde een eerste schot voor de boeg.
In Metro verscheen vanwege #WatAls een
oproep vooral niet te staken en toch maar aan het werk te blijven (8). Het
verhaal is en blijft bekend. Werkgevers zijn de motoren van onze economie, wie
staakt doet de werkgever pijn en wanneer die de fabriek sluit zijn de
werknemers uiteindelijk zelf de pineut.  #WatAls
leek op het eerste gezicht los te staan van de gekende patroonsorganisaties
zoals VOKA en co, maar viel uiteindelijk terug te traceren naar het VBO (9).
Dat doet vragen rijzen. Net zoals de vraag rijst waarom een bekende organisatie
zoals het VBO deze campagne niet zelf aanvoerde en ondertekende? Wil men de
schijn creëren dat het om een ander initiatief gaat, uit andere hoek? Is het
louter toevallig dat de hele publicatie in rood – normaliter de kleur van aankondigingen
van de socialistische vakbond – gedrukt werd?

Vandaag volgen enkele andere acties. Het VBO –
alweer – roept op het stakingsrecht te beperken (10). Officieel klinkt het dat
het om een betere omkadering moet
gaan, maar een goed verstaander begrijpt dat de stakingen de werkgevers zwaar
op de maag liggen. En ze willen, zoals het VBO zelf aangaf  het land – die verdomde werknemers die staken
wellicht – een geweten schoppen … (11).
Sterk.

De
Werkbond, powered by Jong OpenVLD

En dan is er toevallig ook nog de lancering van
de zogenaamde Werkbond. Officieel luidt het een initiatief te zijn van jongeren die begaan zijn om het recht om
te werken (12). Daartoe willen ze campagne voeren. En en passant mensen
mobiliseren om een minimumdienst op het openbaar vervoer af te dwingen. Dat dit
laatste niets van doen heeft met het recht te werken, maar tegelijk wel een inperking
van het stakingsrecht vereist en dus netjes aansluit bij de eisen van het VBO
wordt er niet bij verteld. Vergeten in het enthousiasme wellicht…

De Werkbond is er van jongeren maar staat open
voor iedereen. Ogenschijnlijk betreft het een – flitsend nieuwe, zie de website
– burgerorganisatie die, toevallig, weinig meer doet dan zich in te schrijven
in het verhaal van rechtse partijen en machtige rechtse lobbygroepen zoals
eerstgenoemd VBO, VOKA en co.

Een blik op de lijst van oprichters laat echter
vermoeden dat de Werkbond meer is dan een groepje bezorgde burgers.

De hele oprichterslijst leidt terug naar de
jongerenafdeling van OpenVLD (13). Woordvoerder Bert Schelfaut is voorzitter
van OpenVLD-nationaal, Bart Vanmarcke nationaal ondervoorzitter. De overige stichters
van de Werkbond zijn dan weer terug te vinden bij de lokale afdelingen van
OpenVLD-jongeren.

De Werkbond lijkt zo veel meer op een nieuwe naam
voor de OpenVLD-jongeren dan een authentieke burgerbeweging die zich – louter toevallig
– in het kamp van de regering en de ondernemersorganisaties plaatst. Dit
initiatief simpelweg klasseren als een actie van jongeren is een beetje alsof
men de honderdtwintigduizend betogers van 24 november zou omschreven hebben als
toevallige voorbijgangers.

Propaganda
uit de oude doos

Zo lijkt een doorsnee burgerinitiatief – zie de
marketing van de Werkbond in de media als een initiatief van jongeren die enkel
het recht om te werken willen verdedigen – in de feiten weinig meer te zijn dan
een poging om het brede publiek op slinkse wijze te overtuigen zijn steun uit
te spreken voor het huidige regeringsbeleid – waar moederpartij OpenVLD in zit –
en de eisen van het grootkapitaal verenigd in het VBO, VOKA en dergelijke.
Daartoe worden de stakingen herleidt  tot
een eenvoudige keuze tussen goed – werken – en kwaad – staken. Dat is makkelijk
zat, maar gaat volledig voorbij aan de harde realiteit van de huidige sociale
strijd en de terechte verzuchtingen van de stakers.

Helaas schijnt men er nog in te lukken ook. Het
gratis lidmaatschap – gratis bestaat dan toch in die middens – lokte intussen
al meer dan 15.000  medeburgers die de
actiepunten van de Werkbond onderschrijven.

Die actiepunten zijn natuurlijk – geheel in de
lijn met de regels van de kunst – zo  vaag
gehouden dat zelfs de stakers deze in meerderheid kunnen onderschrijven. Want ook
stakers erkennen het recht om te werken – ze verdedigen zelf ook hun eigen
tewerkstelling – en de noodzaak om hulpbehoevenden tijdens stakingen van de
broodnodige zorgen te voorzien (14). Alleen vragen de stakers ook nog een
rechtvaardig beleid inzake verdeling van lasten en lusten. Daar lijkt De
Werkbond, net zoals de regering en de ondernemersorganisaties, blind voor.

Wat de Werkbond beoogt is uiteindelijk niets meer
dan het herhalen van de mantra die sinds lang door moederpartij OpenVLD en
andere gelijkgezinde organisaties – N-VA, VOKA, VBO, NSZ, het Katholiek Vlaams
Hoogstudentenverbond en dergelijke – ter rechterzijde herhaald wordt. Hoewel de
Werkbond de werkenden zegt te willen verdedigen, verdedigt de organisatie
weinig meer dan de patronale en regeringsagenda.

En dat doet men met goeie ouwerwetse propaganda uit
de oude doos. Met een flinke scheut fantasie wordt de kern van de zaak –
respect voor de werkende klasse en een rechtvaardige verdeling van besparingen
en opbrengsten – ondergesneeuwd in een ietwat schreeuwerig verhaal over een vermeend
onrecht. Het resultaat is een goedkoop stuk theater met goeden en slechten dat een
werkbare oplossing voor het sociaal conflict voor geen millimeter dichterbij
brengt.

Eén ding is intussen opnieuw meer dan duidelijk.  Zoals altijd inzake de relatie tussen arbeid
en kapitaal geldt ook voor De Werkbond; wanneer de liberale vos de passie
preekt, werknemer let op uw rechten!

———————————————

Referenties:

(1): http://www.werkbond.be/
Met stakingsconjunctuur vindt de Werkbond bovendien een nieuw woord uit.
Conjunctuur – de op- en neergaande golfbewegingen binnen de economie – lijkt ook
niet meteen een geschikt woord in functie van de huidige stakingen, maar toegegeven,
het klinkt niet slecht.

(2): Idem

(3): Het is intussen traditie dat
ondernemersorganisaties zoals VOKA bij elke stakingsdag berichten over hoeveel
deze dag ons/hen gekost heeft.

(4): http://www.werkbond.be/

(5): Enkele sprekende voorbeeldjes:

De Tijd, 24 november 2014, VOKA steunt niet-stakers, http://www.tijd.be/detail.art?a=9571125&n=3136&ckc=1

UNIZO, 01 december 2014, UNIZO deelt ontbijt uit aan niet-stakers,
http://www.unizo.be/uwzaakleiden/video/unizo_deelt_ontbijt_uit_aan_niet_stakers.html

UNIZO, 11 december 2014,  http://www.unizo.be/pers/unizo_n_a_v_algemene_staking_werkwilligen_tegenhouden_of_bedrijven_hinderen_pikken_we_niet.html

De Morgen, 02 december 2014, http://www.demorgen.be/economie/willy-naessens-beloont-niet-stakers-met-fles-champagne-a2138958/

Het Laatste Nieuws, 09 december 2014, Voka dankt alle werkenden, http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenland/article/detail/2146492/2014/12/09/VOKA-bedankt-alle-niet-stakers.dhtml

Newsmonkey.be, 08 december 2014, “Recht op staken maar ook op
werken”: minister Jambon onderzoekt of wegblokkades wel
“proportioneel” verlopen,  http://newsmonkey.be/article/26149

(6): De persoverzichten waren in deze duidelijk, op enkele
kleinigheden na konden werkwilligen die de voorbije stakingsdagen wilden gaan werken
zonder problemen aan het werk gaan. Een typevoorbeeld maakt veel duidelijk:
Knack.be, 01 december 2014, http://www.knack.be/nieuws/belgie/herlees-de-stakingsactie-is-zeer-geslaagd-soms-was-het-spannend-maar-geen-incidenten-abvv/live-normal-514957.html

(7): Blommaert, Jan, 09 december 2014, oe leg je de staking uit, https://jmeblommaert.wordpress.com/2014/12/09/hoe-leg-je-de-staking-uit/

(8): Metro, 09 december 2014, #WatAls, pagina 11

(9): VBO, #WatAls, de zin en onzin van staken, http://vbo-feb.be/nl-BE/Wat-doen-we/Campagnes/WatAls-de-zin-en-onzin-van-staken/
  

(10): De Morgen, 11 december 2014, VBO: “Stakingsrecht moet
beperkt worden”,
http://www.demorgen.be/economie/vbo-stakingsrecht-moet-beperkt-worden-a2148937/

(11):  VBO, #WatAls, de zin
en onzin van staken, http://vbo-feb.be/nl-BE/Wat-doen-we/Campagnes/WatAls-de-zin-en-onzin-van-staken/
 

(12): http://www.werkbond.be/

(13):
Op de website van de werkbond staan de volgende stichters vermeldt (tussen
haakjes, eigen toevoeging na opzoekingswerk): Bert Schelfhout (Nationaal
voorzitter Jong VLD), Wietse Verwimp (Jong VLD Antwerpen), Philip Meuris (Jong
VLD Limburg), Filip Moons (Jong VLD Dilbeek), Jerry Van Echelpoel (Jong VLD
Antwerpen), William Mostmans  (Jong VLD
Antwerpen), Vince Liégois (sic) (Jong VLD Brasschaat), Jeroen Devriendt (Jong VLD
Gent), Maarten De Bousser (Politiek secretaris Jong VLD Nationaal), Maarten
Vanderstichele (Jong VLD Kortrijk), Bart Vanmarcke (Nationaal ondervoorzitter
Jong VLD), Yoram Lox (Jong VLD Linter) en Margot Leysen (Jong VLD nationaal).
Met dank aan google.

(14)
Ondermeer binnen de zorgsector meldden de syndicale afgevaardigden zelf dat
vele zorgverleners weliswaar wilden staken maar dat hun eerste zorg uitging
naar het voorzien – uit eigen beweging – van een minimumdienst zodat de zorg
gewaarborgd bleef. Zie: DeWereldMorgen.be, 01 december 2014, Op ronde langs de
piketten: “We zullen ons niet laten doen”, https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/12/01/op-ronde-langs-de-piketten-we-zullen-ons-niet-laten-doen