Bouwvakker, was vader Fons jaren tevoren van een stellage vier verdiepingen in vrije val gestuikt en  voor dood blijven liggen, een hoop gebroken knekels, bij elkaar gehouden door een bloedende vleesmassa. Tegen de natuurwetten in overleefde hij de dodelijke klap. Sedertdien hinkte hij door het leven, als hij al eens liep. Om niet opnieuw naar beneden te donderen, ditmaal in een zwart gat, volgde hij een reeks avondcursussen voor volwassenen. En om zich niet alsmaar om de tuin te laten leiden greep hij naar een resem modules bij  de ‘Aangewakkerde Burger’ en cyclus vormingsweekends georganiseerd door knipperlichtorganisaties zoals de feitelijke vereniging ‘Maar Niet Met Mij.’ Hij wam er danig gehavend onderuit. Zijn geloof in de Belgische democratie werd volledig door elkaar geschud. De krant was zijn open venster.

‘En maar zeveren over lastenverlaging op lonen, competitiviteit van de bedrijven, besparingen en ga zo maar door. Het houdt niet op. En de politieke partijen? Ofwel hebben ze geen antwoord ofwel hetzelfde. Is er nog een verschil tussen de ene en de andere partij? Dat ze maar eens de vermogensbelasting aanpakken en de astronomische inkomens draconisch aftoppen. Ze zullen dan wel afdoende resultaten bekomen,’ sakkerde hij.

‘Politieke partijen zijn als planeten die in kringlopen rond die hete brij draaien, dichterbij of verderaf. Nooit te dicht om zich niet te verbranden,’ orakelde Saffier.

Thuisgekomen na school vermoedde moeder Elvira dat dochter lief onderweg geweend had. Ze merkte nog een paar tranen die niet op tijd weggeraakt waren. Knuffelend kwam Saffier over de brug.                                                                                      

‘Kun je dochter of zoon zijn zonder vader? Goed ja, Jezus Christus moest zich tevreden stellen met een duif, maar dat was dan ook een schitterend verhaal, werelderfgoed. Ik heb vandoen met Delphine. Ik verbeid de dag dat ze haar vader om de hals vliegt. Voor een dotatie bovenop is er hopelijk geen gevaar meer. Is het niet al erg genoeg dat prinsen en keizers doodleuk van bil gaan op kosten van arme buurvrouw Marleine van naast ons? Tijdens de winter komt ze af en toe op de koffie om zich te verwarmen. Van mij mag ze alle dagen komen. Een koud huis is zoals de straat, alleen de bomen kunnen er tegen’. ‘Marleine kan altijd beroep doen op de OCMW, wij moeten dat niet oplossen,’ weerlegde ze haar snotterende dochter. 

Op haar kamer liet ze die avond haar gedachten met rode inkt uit haar balpen de vrije loop.
‘Het is nog niet genoeg dat mijn arme buurvrouw Marleine moet mee betalen om CEO’s en ander graaiend gespuis vet te mesten, nu blijkt dat ze tevens het bedrag van honderd miljoen euro voor de aankoop van een voetballer door de ploeg van Real Madrid in het haast failliete Spanje moet mee ophoesten, zij die tijd noch zin heeft om naar voetbalmatchen te kijken. Niemand blijkt er zijn hand voor om te draaien. We zijn het gewoon dictatoriaal geregeerd te worden door een systeem dat ziel, hart noch geweten heeft. Hoelang dolen we nog rond in deze perverse kapitalistische jungle?’

Rondom ingepakt in haar K-way  voelde ze zich ‘s anderendaags op de fiets midden in het interieur van een gezellige, ambulante tent. De regendruppels tokkelden op het dekzeil boven haar schedel, zacht spetterend als vuurwerkstokjes in de kerstboom. Af en toe schrok ze wanneer ze plots door opspattende plassen reed. Het gaf haar het gevoel blootsvoets door een doorwaadbare rivier te lopen.  

Op de speelplaats wou een van ijdelheid verteerd meisje zich profileren en pakte haar aan omdat ze twee dagen hetzelfde pulletje droeg.
‘Ik ken mensen die zelfs tot tweemaal per dag van kleren veranderen,’ misprees ze de soberheid van Saffier.
‘Jij hebt dat misschien nodig, ik niet, ik ben mooi van mezelf,’ had ze keihard geantwoord. Met de zin ‘het raakt mijn koude kleren niet,’ sloot ze dat incident in haar gedachten af om zich die avond in haar ‘Kafka in België’ toe te leggen op een belangrijke aangelegenheid.

Ze schreef ‘nog maar enkele jaren geleden werden villa’s genadeloos tegen de grond gebuldozerd, ze werden immers in natuurgebied en dus illegaal op zonevreemd terrein gebouwd. Vandaag is de regering tot de onthutsende ontdekking gekomen dat bossen misschien al een paar honderd jaar illegaal gedijen in gebieden waar huizen en industrie verondersteld zijn te staan. Wet is wet. Bomen en lovergedoe hebben die terreinen ongevraagd ingenomen, ze moeten gerooid worden.’

‘s Anderendaags ontstond grote paniek aan de andere kant van de keukenmuur. ‘Het moet toch altijd maar dezelfde mensen overkomen,’ zuchtte Saffier. Buurvrouw Marleine was aangevallen en gestoken door een agressieve ladderbezopen wesp die zich aan nazomers gistend fruit te goed had gedaan. Nagenoeg de hele buurt had het krijsen gehoord.

Saffier riep de hulp in van haar broer-zus:
‘Bert, ergens mijn Engels woordenboek zien rondslingeren? Niet dat ik het nodig heb, ik ken meer Engelse woorden dan er in staan. Maar die maffe leerkracht is uitzinnig als ik het niet bij heb. Voor hem is het belangrijker je handboek binnen bereik te hebben dan de inhoud ervan te kennen.’                                                                                                                              Dovemansoren. Saffier vermoede dat ze wel eens in haar feminiene fase zou kunnen vertoeven.                                   

 ‘Bertha, mijn Engels woordenboek ergens opgesnord ?’  ‘Ik zag het liggen onder de krant die pas binnengerold is.’ Dank u, mevrouw.’  ‘Ja,ja, ‘t is al goed’;                                                                                                                                 

Ondertussen was in Syrië de hel losgebarsten en de wereld keek toe.
‘Hoezo, toekijken? Krijgsheren, rebellen, regering, iedereen krijgt wapens en buitenlandse adviseurs. Vandaag bewapent de hele toekijkende wereld zelfs degenen die morgen de geweerlopen zullen keren en de nieuwe vijanden worden. Wapenfabrikanten willen hun boterham verzekeren. Bashar al-Assad heeft een massa chemische wapens. Hij heeft het gifgas zeker niet uit zijn duim gezogen. Horror,’ noteerde ze in ‘De wereld van Saffier.’
En geschokt stuurde ze een Facebook-bericht: ‘In Syrië neemt de gruwel alsmaar toe.’ Prompt kreeg ze 150 reacties: ‘ik vind dat leuk.’

Moeder Elvira zond haar om brood bij de bakker twee straten verder. Onderweg kwam ze een hond tegen met een onuitputtelijke voorraad sproeistof tussen de achterpoten. Bij elke gevelhoek, haagboord of verkeersbordpaal hief hij de poot en opende de straal, tussendoor eventjes pauzerend om her en der te ruiken wie net voor hem zijn identiteit achtergelaten had.  Een wereld apart, die baasje scheen te ontgaan zoals hij daar voortdurend aan de leiband stond te snokken.  

In de klas had de leerkracht het gehad over Martin Luther King. Het inspireerde haar en ze nam later op de dag haar aantekenboekje ‘De Wereld van Saffier’ ter hand.
‘Dromen in waaktoestand, het overkwam Martin Luther King vijftig jaar geleden, over slaven en slavendrijvers samen aan een tafel. Een vijftiental jaren later kregen die van ABBA het te pakken terwijl ze de straat overstaken. Dromen over engelen en een fantasie die hen de realiteit moest helpen te boven komen. Martin Luther King was een Nobelprijswinnaar voor de Vrede. De president van de V.S., Barack Hussein Obama, ook. Die vond dat de droom van de zwarte dominee teneinde toe hoefde gedroomd te worden. Tijdens de slaap worden dromen heel dikwijls onderbroken. Bovendien zijn dromen bedrog, althans de nachtelijke. Maar Martin Luther King en Barack Obama droomden op klaarlichte dag, de blik van president Abraham Lincoln in de rug. Gezeten op zijn keizerlijke troon liet de voormalige president duidelijk verstaan: ‘ik ben wel steendood, maar ik droom dag en nacht mee.’ Een andere collega prijswinnaar, de Argentijn Adolfo Pérez Esquivel, twijfelde over de kwaliteit van de prijs die Barack Obama in ontvangst nam. Hij kreeg hem niet voor wat hij voor de vrede gedaan had, maar voor wat hij zou moeten doen in de toekomst, een soortement geanticipeerde vredesprijs. Met het oog op een mogelijke aanval op Syrië vroeg de Argentijn zich af of Obama de gemeenschappelijke droom wou realiseren met raketten en dodelijk vuurwerk.

Midden in de nacht werd Saffier wakker. Doorheen het schuin opengeklikte raam hoorde ze onder het gedempte geluid van zachte regen en wind dat alles daarbuiten in volle bedrijvigheid lag te sudderen. Tot haar aandacht afgeleid werd door borrelende bewegingen en klanken in haar darmen alsof er voetstappen binnenin haar rondwandelden.