Op de eerste werkdag van de week tegen pesten lanceerde De Morgen, bij monde van ‘columnist’ Frederik De Backer, een pestcampagne tegen een onschuldige jongedame met een Twitter-account.
Ze ging naar een queer feestje in een passende outfit: een doorkijkbloesje met borduursels op alle plekken waar dat nodig was om de foto veilig op alle social media kanalen te kunnen posten zonder witte of zwarte balkjes en zonder ergens een schorsing op te lopen.
U leest al meteen tussen mijn regels door dat haar tepels dus netjes bedekt waren. In de woorden van Frederik De Backer echter, “hing alles open en bloot”.
Woorden doen er toe, Frederik.
De volgorde waar je ze in schrijft doet er ook toe. Maar Frederik, het feit dat je nog wat te leren hebt over hoofd- en bijzinnen en hoe die zich verhouden tot elkaar, dat stoort me minder. Iedereen moet ergens beginnen.
Jij begint blijkbaar bij De Morgen. Je bent dan ook een witte man met een mening. Witte mannen met een mening mogen al eens op mooie postjes beginnen, ze worden daar over het algemeen niet voor afgemaakt.
Dames, daarentegen, die mogen niet zo maar alles. Ze mogen vooral niet dragen wat ze willen zonder dat daar een witte man een mening over mag vormen, en zonder dat deze zijn mening ook overal mag spuien.
Of hij bij het spuien van die mening de feiten dan ook nog verdraait of niet, dat doet niet ter zake. Wat belangrijk is, dat is dat vrouwen verantwoording moeten afleggen voor wat ze wel of niet dragen.
Hoofddoeken, rokken, decolletés, en zelfs de lengte van onze haarlokken moeten beantwoorden aan regels die dit soort mannen vooropgesteld hebben, en die vaak ook nog een belangrijke, voor vrouwen onbegrijpelijke, maar voor sommige witte mannen blijkbaar compleet logische correlatie hebben met onze leeftijd, lichaamsbouw en de mate waarin we ‘aantrekkelijk’ gevonden worden.
Het feit dat die aantrekkelijkheid door elke man anders geïnterpreteerd wordt zorgt ervoor dat we voor elke man andere regels moeten volgen. Dus wat we ook dragen, er zal altijd een man zijn die vindt dat het niet kan.
Frederik vond in dit geval dus dat het topje van deze onschuldige jongedame niet kon.
Hij vond dat ze haar lichaam ‘in zijn gezicht’ was komen duwen. Hij vond dat, nadat hij zelf actief op zoek was gegaan naar haar profiel en haar foto’s. Hij vond, dat wat hij zelf actief had opgezocht nadat hij over haar gehoord had, opdringerig over kwam. Ok dan.
Maar voor de goede orde: deze jongedame heeft hem niet opgezocht, heeft hem geen privé bericht gestuurd met haar foto, maar hij schildert haar wel af als een opdringerig type. Meer nog, hij vergelijkt het feit dat zij een foto post met een doorkijkbloesje waarin de tepels niet zichtbaar zijn met het ontvangen van een dickpic.
Elke vrouw die ooit ongevraagd een dickpic heeft ontvangen van een wildvreemde kan getuigen: dit is een daad van agressie. Een dickpic versturen naar een willekeurige, u onbekende vrouw, is de hedendaagse variant op de potloodventer, de exhibitionist.
Even ter herinnering: exhibitionisme kan vervolgd worden als openbare zedenschennis of zelfs als aanranding van de eerbaarheid als er minderjarigen bij betrokken zijn. Een ongewenste dickpic sturen wordt binnenkort – eindelijk – ook strafbaar en dankzij de hervorming van het seksueel strafrecht kan de verstuurder van de foto tot drie jaar cel krijgen.
Frederik vond het dus nodig om een jongedame aan de schandpaal te nagelen en te beschuldigen van strafbare feiten omdat ze een foto deelde van de feestelijke outfit die ze op een queer feestje ging dragen. Waarom? Omdat hij die foto niet kon smaken. Omdat hij die outfit niet goedkeurde. Omdat hij, als witte man, vond dat zij, als jonge vrouw, die outfit niet mocht dragen.
Een foto waar niks strafbaars op te zien was, een foto waar zelfs Facebook geen aanstoot zou aan nemen. Een foto die geen balkjes nodig had om niet aanstootgevend te zijn. Maar toch nam Frederik aanstoot. En dat zullen alle lezers van De Morgen geweten hebben, en de jongedame waar hij aanstoot aan nam uiteraard ook.
Hij nam zo veel aanstoot dat hij zijn volgelingen op haar af stuurde, want en passant vermeldde hij ook nog even haar twitter handle, zodat iedereen die nog nooit van haar had gehoord haar zeker snel kon gaan opzoeken.
Zo werd een foto die een flink pak zediger was dan de foto’s van Jane Birkin op de première van de film ‘Slogan’ in Parijs op 28 augustus 1969, en bedoeld voor haar volgers op twitter, ineens de basis voor een nationale rel waar iedereen een mening over moest hebben. Jammer genoeg hebben de meeste mensen met een mening de foto waar Frederik over sprak niet eens gezien.
De jongedame waar Frederik zo veel haat over uit riep door feitelijk onjuiste beweringen in de krant te zetten, de jongedame die hij beschuldigde van het plegen van feiten die, in zijn woorden, gelijkwaardig zijn aan openbare zedenschennis, die jongedame, beste mensen, is een jongedame die heel open is op social media over haar mentale kwetsbaarheid.
Het is een jongedame die probeert om een lans te breken voor mentale kwetsbaarheid. Een dame die op een zeer sterke manier steeds weer haar kwetsbaarheid weet te overwinnen, en er steeds opnieuw weer staat. Deze jongedame, beste mensen, is een rolmodel voor veel jongeren.
Frederik De Backer heeft met zijn column niet alleen laster en eerroof gepleegd, hij heeft niet alleen een onschuldige jongedame gepest. Hij heeft een horde pestkoppen op een kwetsbare jonge vrouw afgestuurd door haar twitter handle openbaar te maken.
Hij heeft, enkel en alleen omdat hij haar outfit niet kon smaken, het risico genomen dat zij straks weer in een depressie of burn-out zou belanden. Hij heeft haar voor de leeuwen gesmeten, met het risico dat zij hier aan ten onder zou kunnen gaan, alleen maar omdat hij haar outfit niet kon smaken.
Frederik, je beschuldigt haar van strafbare feiten omdat je haar foto niet aantrekkelijk genoeg vond, maar ik hoop dat je beseft dat de feiten die jij pleegde door het schrijven van je stuk in werkelijkheid de enige strafbare feiten zijn die in deze kwestie gepleegd werden.
