Door omstandigheden heb ik in juni mijn dochtertje van toen 15 maanden opnieuw op de wachtlijst van een stedelijke crèche in onze buurt gezet. Ik ben er langs geweest en de indruk was zonder meer positief. Dat er niet meteen plaats was, konden we wel verwachten. Maar ik dacht: nu volg ik het goed op. Ik heb me laten vertellen dat het helpt als je af en toe laat merken dat je echt betrokken bent bij die zoektocht naar kinderopvang. Dus ik stuurde om de paar weken een mailtje: nog geen plaats? Nee, nog geen plaats.

In augustus heb ik een tweede kindje op dezelfde wachtlijst gezet. Verwacht op 1 april. Toen ik vroeg of er veel kans was dat we op tijd plaats zouden vinden, kreeg ik antwoord dat we dat pas in februari zouden weten. Als er geen plaats was, zouden we definitief van de wachtlijst worden geschrapt. Tiens, definitief, dacht ik. Dat is wel heel erg radicaal, zal wel een verschrijving zijn.

Maar het was geen verschrijving, want vorige week kreeg ik bericht dat mijn dochtertje definitief van de wachtlijst geschrapt wordt. Ze formuleren het als volgt: “De wachtlijst zorgde vaak voor langdurige onzekerheid over de beschikbaarheid van een plaats in de stedelijke groepsopvang. Daarom schakelen we vanaf 1 september 2014 over naar een nieuwe manier van plaatsen toewijzen. Dit zorgt ervoor dat ouders niet langer op een wachtlijst moeten staan.”

Ze formuleren het alsof ze jonge ouders hiermee een gunst bewijzen. Tenzij ik het verkeerd begrijp, betekent dit dat we nog één kans krijgen om een plaats te krijgen in de stedelijke groepsopvang. Geen plaats = pech. In de Gazet van Antwerpen (dinsdag 9 september 2014) heet het dat ze op deze manier ‘shopgedrag’ van de ouders willen vermijden. Dat zogenaamde shopgedrag is er natuurlijk wel voor een reden, maar dit is inderdaad ook een manier om het aan te pakken. (Dit is na de kinderopvangtoelage trouwens de tweede maatregel waarmee de stad zelfstandige crèches ‘beschermt’ tegen shoppende ouders.)

Zoals ik daarnet schreef weten we in februari of we voor kind 2 plaats krijgen dan wel definitief geschrapt worden. Nu moet je in februari eens een plaats proberen te vinden voor een kind dat geboren wordt in april. Dat gaat niet. Maar als je nu al zeker wil zijn van een plaats, moet je in veel crèches een waarborg van één maand kinderopvang betalen. Die waarborg ben je kwijt als je in februari toch te horen krijgt dat er plaats is in de stedelijke kinderopvang. Nu staan we met andere woorden voor de keuze: reserveren we onze plaats in de zelfstandige kinderopvang met het risico dat we die waarborg kwijt zijn? Of wachten we tot februari met het risico dat we nergens meer een plaats vinden? Van onzekerheid gesproken …

We leven in een land waar nachtenlang onderhandeld wordt over postjes en waar miljarden euro’s beschikbaar zijn voor straaljagers, maar waar het jonge, werkende ouders vrijwel onmogelijk gemaakt wordt om een betaalbare en kwaliteitsvolle plaats in de kinderopvang te vinden.

Als het beste voor een kind is om minstens een jaar bij zijn ouders te zijn, weet ik niet of de moeilijke zoektocht naar kinderopvang en de kostprijs ervan nog wel opwegen tegen de voldoening die ik vind in gaan werken en het magere loon dat ik ermee verdien. Een snelle berekening leert me dat het verschil tussen gaan werken met twee kindjes in de zelfstandige opvang met vaste dagprijs en voltijds thuisblijven in ouderschapsverlof met een aanmoedigingspremie – hou je vast aan de takken van de bomen – 114 euro netto* bedraagt. Ik heb twee masterdiploma’s, zes jaar werkervaring en – al zeg ik het zelf – bergen competenties.

Enkele jaren geleden was ik er nog van overtuigd dat ik mijn eigen ambities als niet-zo-domme vrouw kon combineren met goed moederschap. Nu weet ik dat niet meer zo zeker.

De gevolgen van de keuze die veel Antwerpenaren gemaakt hebben op 14 oktober 2012 worden stilaan duidelijk. Verontrustend dat we binnenkort gelijkaardig nieuws mogen verwachten van de Vlaamse en federale regering. Bedankt, V-minnend Vlaanderen.

(Intussen las ik op de facebookgroep Freecycle Antwerpen een bericht van een moeder die een job kan krijgen maar na een jaar nog steeds geen opvang heeft en wier aanvraag voor de stedelijke groepsopvang nu ook geannuleerd is. Ze vraagt daarom op Freecycle of iemand op haar kind kan komen passen, zodat ze de job kan aannemen. Schrijnend, maar ik vrees dat dit geen uniek verhaal is.)

* Ik heb hierbij geen rekening gehouden met extralegale voordelen zoals maaltijdcheques en hospitalisatieverzekering. Wel ben ik uitgegaan van onze reële situatie, nl. ik die vier vijfde werk en 1 dag bij de bomma, dus 3 dagen opvang per week. Als ik dezelfde berekening maak voor voltijdse opvang, is het simpel: dan doe ik verlies aan gaan werken.