Voor wie
nog in de waan leeft dat Europa onafhankelijk zijn eigen toekomst bepaalt, kon
er geen duidelijker alarmsignaal afgaan dan het laatste VS-Frankrijk afluisterschandaal.

Het is
een alarmsignaal, niet omdat de VS de Franse regering bespioneerde, maar omdat
de Franse regering, zoals zijn Duitse buur (die eveneens het slachtoffer was
van dergelijke praktijken), geheel voorspelbaar de zaak heeft laten vallen,
zonder repercussies voor de daders.

Time
magazine, dat algemeen bekend staat als de spreekbuis
van het US State Department, verkneukelde zich in een artikel dat de Europese
afhankelijkheid van de VS zo aanzienlijk is, dat geen enkele inbreuk op de
Europese soevereiniteit de “relaties” in gevaar kan brengen. Met relaties
bedoelt Time natuurlijk Amerikaanse voorrang en Europese dienstbaarheid.
[i]

Time gebruikt
termen zoals “de vrije wereld” om dat wat in essentie de Westerse wereld is te
beschrijven. Het vergt echter een grote inspanning om vrijheid te associëren
met een wereldmacht die klaarblijkelijk de privacy schendt van elke natie op de
planeet, zijn nauwste bondgenoten inbegrepen.

Het is
geen geheim dat het politieke bedrijf in het Westen bijna uitsluitend bepaald
wordt door belangen in de industrie en de financiën. De industrie en de bankwereld
zijn de eerste begunstigden van de binnen- en buitenlandpolitiek van de meeste
Westerse regeringen. Dat is vooral het geval wanneer militaire interventies
worden opgestart in het buitenland. Of die nu succesvol zijn of niet is van
secondair belang: in beide gevallen leveren ze aan deze elite een immense
rijkdom.

Dat de
VS Europese politiekers bespioneren hoeft niet te verbazen. Deze praktijken
verzekeren de onderdanige gehoorzaamheid aan Washington. Maar de onthullingen
in het schandaal brachten ook aan het licht dat de Europese industrie wordt
bespioneerd. [ii]

De VS
kijken dus niet enkel neer – letterlijk en figuurlijk – op de Franse
politiekers maar ook op de Franse handelswereld. Een van de grootste trucs van
het rijk heeft er altijd in bestaan concurrenten aan te vallen of te coöpteren via
hun ego, wat er toe leidde dat de Franse industriële en financiële belangengroepen
echt geloofden dat er voor hen “een stoel aan tafel” was.

In ruil
voor die stoel werd enkel “samenwerking” vereist. Deze samenwerking komt er in
vele gevallen op neer dat het Franse eigenbelang wordt opgegeven om de grotere,
overkoepelende ambities van de trans-Atlantische meesters te dienen. Door het
opzeggen van handel met Rusland, het aanvaarden van de huidige aan Europa opgedrongen
financiële en politieke orde, het voeren van verschillende oorlogen in Noord-
en Centraal-Afrika en geheime operaties in het Midden-Oosten, heeft
Frankrijk zich laten meeslepen in een gevaarlijk spel, waarin het zich een
gelijke waant, maar wat in werkelijkheid een onevenwichtige verhouding
is.

Time wenst
dat Frankrijk vergeet wat er gebeurd is, en de impressie laat bestaan dat
dergelijke schendingen van vertrouwen en wederzijds respect typisch zijn voor
de “moderne wereld”. Dit zijn gewoon dingen die nu eenmaal gebeuren, waarover
men niet druk moet doen.

Dit
bevestigt nog maar eens dat de wijze waarop de Europeanen zichzelf beschouwen
compleet irrelevant is. Degenen die hun lot controleren en de
geopolitieke en socio-economische kenmerken van hun continent hebben gekneed, behandelen
de Europeanen met even weinig respect en aanzien dan enig ander klantregime op
de planeet.

Als de
Europese landen lang genoeg in deze scheve verhoudingen vertoeven, zal
hoogstwaarschijnlijk de tijd aanbreken dat de illusie van wederzijds respect
verdwijnt. Wanneer sommige landen dan zullen pogen het eigenbelang te laten
primeren, zullen ze dan eveneens als “schurkenstaat” worden gelabeld?

Het
enige wat nog vernederender is voor de Franse nationale eer – dan dat zijn
politiekers en economische leiders buiten hun weten bespioneerd en
gemanipuleerd worden – zijn politiekers en economische leiders die het
zelfrespect niet hebben om op dergelijke beschamende inbreuken te reageren.

Men
gebruikt dikwijls het woord “partnership” om de trans-Atlantische gemeenschap
te beschrijven, maar met een brutale natie die elke beweging monitort van
degenen die het tot zijn invloedsfeer rekent, lijken “gevangenisbewaker” en
“gedetineerden” een gepastere beschrijving.

Waarom
durven politiekers niet op komen voor de privacy en de belangen van de
bevolking die hen verkozen heeft? Of kunnen ze niet? Welke krachten verhinderen
dat?

Waarom besteden
de media in het beste geval slechts oppervlakkige aandacht aan dergelijke
schandalen? Wat is er van het ooit eerbare beroep van journalist overgebleven?

Wat is
er van onze politieke kaste geworden, wanneer Obama-aka-Bush-in-het-kwadraat
kritiekloos mag zeggen dat “de armen van landen die niet in het gareel willen
lopen moet omgewrongen worden”? [iii]

Waarom blijven
we ons slaafs onderwerpen aan een moreel corrupt rijk dat op instorten staat (de
enige vraag is wanneer) en ons in zijn allesvernietigende val zal meesleuren?

Wie
hemelt er “onze vrijheid” op?

De
antwoorden op deze vragen zijn gekend, en er verandert niets. Dàt is het
ergste.

Didier

(Vrij naar
een tekst van Ulson Gunnar[iv])

[i] “Why the U.S.-France Spying
Scandal Will Quickly Blow Over”: http://time.com/3934254/us-france-spy-scandal/

[ii] “WikiLeaks: NSA spied on
French ministers and business too”: http://www.euronews.com/2015/06/30/wikileaks-nsa-spied-on-french-ministers-and-business-too/

[iii] http://rt.com/news/231279-obama-foreign-policy-power/

[iv] http://journal-neo.org/2015/07/03/nsa-french-flap-confirms-euro-servility/