De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

De vrouw verdient meer gezag. Zij werkt daarbij toch best vanuit aangescherpt zelfbewustzijn

zondag 7 maart 2021 17:04
Spread the love

Update met het gedicht “The Female of the Species” op 11 april.

Op 8 maart vieren we Vrouwendag. Er staat ons met de strijd tegen Covid en met de klimaatopwarming en de instorting van het dierenrijk een gigantische uitdaging te wachten. Degelijke kennis van wat vrouw en man nu echt zijn naar de ‘ziel’, is dan ook wenselijk. Voor we de oorlog in gaan, samen de strijd aangaan voor het behoud van mens, planeet en welvaart, kunnen we beter eerst in de spiegel kijken en de violen goed stemmen. Ik heb heel wat bedenkingen over de man en de vrouw, met gedetailleerde inzichten over wat zij beiden zijn en kunnen, dit vanuit grondige (universitaire) studie, vanuit levenservaring en langdurige gemotiveerde reflectie. Heel graag zie ik meer kansen voor vrouwen en meer waardering en aandacht. Tevens wens ik ook meer openheid te zien groeien voor de van nature ingeboren verschillen. Het begin van deze beschouwing wordt gevormd door de dialoog die zich ontspon met een lezeres op het profiel van een genderexperte, die ik met de initialen S.T. aangeef. Zoals te verwachten, kenmerkt niet alleen de traditionele “patriarchale” visie zich door blinde vlekken die mens, natuur en maatschappij onrecht doen, ook deze van de genderexperten heeft inherente beperkingen. Mijn beschouwing en besluit zal veel begrip voor de feministische strijd voor grotere waardering van de kracht van de vrouwelijke eigenheid bevatten; de gerechtvaardigdheid en de noodzaak van die strijd, dat is de bottom line vandaag.

“Net heb ik nog een commentaar mogen posten bij een journaliste van een weekblad, waaruit een grote onwetendheid bleek over mannelijk gedrag. Zij had twee vogeltjes zien liggen in een park, en ze opgeraapt en pogend in de hand opgewarmd. Zij dacht dat het dode of zieke jongen waren van de vink (Fringilla coelebs). Zij vond het fantastisch, hoe haar warmte de dieren tot leven bracht. Plots vlogen ze allebei energiek weg… Als ervaren amateur veldornitholoog en denker vertrouwd met het fenomeen agressie (onder andere door de studie van het werk “Agressie” door etholoog Konrad Lorenz) heb ik haar even uit haar roze droom moeten halen. Als we twee vogels in elkaar verstrengeld vinden, gaat het meestal om twee vechtende mannetjes. Er zijn momenteel geen jongen, maar binnenkort zullen die uitgebroed zijn en dan moeten ze gevoed worden; daartoe kiezen de mannetjes een territorium; de strijd met de buurmannen geeft hen rechten op voedsel daartoe. We stoten hier dus op de tragiek van de agressie bij mens en dier: die is tegelijk levensnoodzakelijk en levensbedreigend.

Op een dag vond ik als jonge veldornitholoog twee Torenvalken in een weide. Eerst was ik verrukt, eindelijk dichtbij! De dieren bleken echter dood. Ze zaten met hun scherpe klauwtjes gruwelijk in elkaar verstrikt. Dit soort realiteit mogen we niet ontkennen, dat is evident zeer gevaarlijk, dat wordt snel een illusoir wereldbeeld. Het erkennen van de ziel en de (natuurlijke) bedoeling van de man is van evident groot belang voor de mensheid. Bijvoorbeeld om goede standpunten te kunnen innemen over de vraag naar de noodzaak en wenselijkheid van nationale Defensie en een leger.”

S. T.: “Interessant, maar mensen zijn geen vogels natuurlijk”

 

Het mannelijke (menselijke) dier

“S.H.S: “Dat is ook niet wat ik zou stellen. Maar voor mij als breed geïnformeerd geleerde, (zowel in de min of meer exacte wetenschappen als de biologie (zoölogie, biologie, ethologie, ecologie, fysica, fysiologie…) als in de menswetenschappen, (oud student Seksuele Psychologie, gediplomeerd in geschiedenis en bijkomende vorming in culturele antropologie en psychologie), lijkt het mij evident en dan ook zeer vreemd dat “genderdeskundigen” dit niet zien: dat de basiskenmerken van mannetjes en vrouwtjes in de (zoog)dierenwereld tot diep in het mens zijn doorlopen.

Uiteraard is de geest van de mens veel meer kneedbaar dan deze van het dier; door opvoeding, tijdsgeest, maatschappij & cultuur, door sociale interactie en door individuele studie en (zelf)reflectie. Maar er zijn heel interessante essentiële kenmerken die ik als man gemeen heb met  “le sanglier” (het mannelijke everzwijn), the Stag (het mannelijke edelhert), met mannelijke vogels of honden enzovoort. Ik zie bijvoorbeeld nog niet snel een leger wat betreft zijn stoottroepen en frontsoldaten, piloten, mariniers… voor een meerderheid uit vrouwen bestaan. Ook voor een beroep als vuilophaler komt het goed uit dat de man, zoals iemand het eens uitdrukte “zijn gevoelens als in een zakje bij zich draagt; hij kan ze tijdelijk uitschakelen, meer dan de gemiddelde vrouw”. Ik denk dat wij in dit debat veel in te brengen hebben. Mijn boek dat binnenkort verschijnt, “Quo vadis, Homo sapiens”, besteedt aandacht aan die zijden van de werkelijkheid.”

 

S.T: – “U hebt een punt. Toch denk ik dat mannelijk en vrouwelijk de uitersten zijn op een lijn. Ik zou bv ook mannelijker omgaan met “dode” vogeltjes, maar niet in staat om te vechten of mijn gevoelens in een zakje te dragen. Vuilnisvrouw zijn lijkt me dan weer wel iets voor mij. En et 4 zonen zie ik dat “de mannelijkheid” bij hen toch ook niet zo aanwezig is. Als er moet gehakt, gezaagd, gesleurd of geschupt worden, aarzelen ze meer dan ik. Als iedereen in zijn waarde en eigenheid wordt gelaten, maakt niet uit welk geslacht die heeft.”

 

De casus van de jager

S.H.S. – “Uw visie over een geleidelijke, glooiende overgang is ook de mijne. En in het verleden zijn ongetwijfeld mensen tussen wal en schip beland door een maatschappij die al te veel aan die strikte tweedeling heeft vastgehouden. Tot op vandaag worden in Nigeria meisjes die zich naar de norm te jongensachtig gedragen, in elkaar geslagen om hen pogend “om te turnen” tot meer vrouwelijk gedrag… In Engeland is een genie als Oscar Wilde ooit in de gevangenis gestopt en weggeteerd omdat hij geen viriele man was en met mannen wilde vrijen. Vandaag lijkt het vraagstuk mij veel minder onproblematisch, opnieuw, nu in de andere richting, dan u het voorstelt in uw laatste woorden. Wanneer het zo zou zijn dat in (vele) mannelijke mensen bepaalde mannelijke kenmerken “in het beestje zitten” en de gender-ideologie wil dit niet erkennen, dan is het evident dat mensen (in een beschaving waar zij het meer voor het zeggen heeft) beschadigd worden. Ik zie meteen een reuzegroot voorbeeld: het profiel van de jager. Die is in grote mate een geschoolde vakman, met grote kennis en een passionele liefde voor de dieren. (Liefde = de cultuur van het verlangen naar de andere). Om allerlei redenen, waaronder de vervreemding van stadsmensen van het wilde dier in zijn eigenheid, het rozige beeld uit kinderverhalen, maar ook juist omdat deze rol veel mannelijk kracht, trefzekerheid en dominantie uitstraalt, iets wat velen blijkbaar niet meer kunnen plaatsen, heb ik als medewerker van jagersverenigingen en -tijdschriften gedurende bijna dertig jaar, mogen merken dat hij van alle beroeps- en sportprofielen het minst begrepen en al te vaak zelfs gehaat wordt. Voor zover ik het kon analyseren steunt deze afkeuring enkel op zeer oppervlakkige, spontane “redenen” of pure sentimentaliteit en vijandbeeld-denken. En wellicht En wellicht gebeurt ze omdat de mensen zichzelf graag in de droomwereld houden van de comfortmaatschappij en de overvloed aan consumptie. De jager die de dood kent, begrijpt en mee-maakt, wordt dan onzichtbaar in zijn eigenheid en zijn nochtans degelijk gegrondveste eigen taal, visie en “waarheid”, en dus een soort spook dat moet verdreven worden.

Je doet dan dit soort mens onrecht. Maar je schaadt ook de belangen van de mensheid (bijvoorbeeld tuineigenaars die graag een jager in de buurt hebben om de wilde varkens kort te houden), én van de natuur, de wilde fauna die beheer nodig heeft (denk aan de sterk aangegroeide everzwijnpopulatie en aan de rol van natuurlijke selectie die de jager overneemt van de sinds eeuwen uitgestorven grote predatoren voor de reeën) en je ondergraaft de zorg voor de noden van de individuele dieren die zorg en bescherming (tegen droogte,  verstoring door toeristen en honden(bezitters), honger en illegale, gewetenloze stropers onder anderen).”

 

“Het is overigens goed en dapper het concrete detail uit het eigen ervaringswereldje te brengen, zoals u doet. Maar sociologen waarschuwen terecht voor “partiële observatie”: voor het veralgemenen van particuliere ervaringen. Dat is onwetenschappelijk. Dat u beter in staat bent dan uw (jonge) zonen (die u hebt opgevoed) om te snoeien of de vuilzakken buiten te zetten maakt de onderliggende realiteit niet weg. De klusjes die u doet in huis, tuin en keuken, dat is nog iets anders dan tussen stinkend vuilnis elke dag, jaar na jaar te arbeiden. Daar zijn vrouwen, ook feministen, geen vragende partij voor, en dat valt vanuit mijn mensbeeld goed te verklaren. Vanuit de gender-ideologie niet, en daar is de laatste tijd terecht kritiek op gekomen.”

 

De historische context dient in rekening gebracht

Laten wij een kat een kat  noemen en het beeld van de mannelijke geest en de andere begrijpen in de historische maatschappelijke context. Vrouwen zijn in de laatste wereldoorlog in de fabrieken als arbeidsters opgenomen, en hebben daardoor veel professionele credibiliteit verworven. In bepaalde legers zoals het Sovjetleger hebben vrouwen ook een belangrijke rol gespeeld als soldaten, onder meer “de heksen” in de luchtmacht van het Rode Leger zijn bekend. Maar de grote onderliggende regel is volgens mij onmiskenbaar en onbetwistbaar dat we vandaag een grote, in zekere gevallen nu al overmatige gelijkschakeling en vervaging van de profielen m/v meemaken gewoon omdat wij de langste periode kennen zonder oorlog in het grootste deel van Europa. Als het morgen weer tot een zwaar militair conflict komt, zullen jongens, mannen en hun manier van kijken en handelen weer beter begrepen en gewaardeerd worden. Dan zou het onderscheid weer opvallen.

 

 

Oorlog als prisma om de mannelijke en vrouwelijke ziel helder te krijgen

Laten we niet vergeten hoe oorlog doorheen de geschiedenis, van de oertijd tot nu, de mens altijd heeft vergezeld. Die miljoenen jaren waarin strijd voorkwam, hebben de menselijke identiteit gekneed. De uitdaging van de strijd van man tegen man is groot, zowel fysiek als mentaal. In het standaardwerk over “Stalingrad”van Anthony Beevor  las ik onlangs dat zelfs het klassieke, hard getrainde, tactisch sterke leger van de Duitsers veel soldaten kende wie de een-op-een strijd in de kapotte gebouwen van de stad aan de Wolga erg lastig viel. In “De groote oorlog. De eerste wereldoorlog in België” van Sophie De Schaepdrijver, lezen wij hoe verschillend het rauwe leven in de modderige, van ratten vergeven loopgraven inwerkte op de jonge mannen. Voor de dichters en schrijvers onder de rekruten met hun fijngevoelige zielen, was dit lot veel vernietigender dan voor de onbehouwen boerenzonen en arbeiders. De  onmenselijke hardheid van de totalitaire regimes van de nazi’s en van de sovjets, maakte zich ook juist kenbaar door het feit dat zij tijdens de laatste wereldoorlog niet wilden erkennen dat jongens van uitputting en angst konden bezwijken. “Shell shock”, mentaal neergaan door het constante, acute levensgevaar en het lawaai en de rest, is zelfs bij de Engelsen pas na 1945 een algemeen erkend fenomeen geworden. Wanneer de gevoelige dichters kunnen vergeleken worden met sterren als lichtbron, valt het toch moeilijk te verantwoorden dat je het belangrijkste licht, dit van de maan en de zon, niet meer wenst te zien of erkenning te bieden. Daarmee bedoel ik het fundamentele verschil tussen de mannelijke en de vrouwelijke identiteit en inborst.

 

Man en vrouw en het fenomeen van de dood

Bovendien krijg je in het toenemende gezag van het genderdenken en het gelijkheidsdenken, dat zoveel mogelijk lijkt te willen ontkennen dat er verschillen zijn tussen jongens en meisjes, het effect van 75 jaar waarin de dood werd weggemoffeld. In vredestijd is dat te doen. Je regelt het zo dat lijken uit het zicht verdwijnen; zelfs bij het opbaren van de doden, het ritueel en de graflegging. Daar is uitgebreid over geklaagd door schrijvers als Luc Versteylen en filosoof en ethicus Herman De Dijn. Want het is niet goed voor de mens, de dood te verdonkermanen. Dat is een stuk realiteit en waarheid waarvan het zien bevrijdende kanten heeft, een reality check vormt. Als telefonische hulpverleners en in de palliatieve eenheid leerden wij dat het soms wel pijn doet, je geliefde te zien als lijk, maar dat deze ervaring op de langere termijn erg goed is. De dood een plaats geven, “rouwen”, dat lukt niet zo goed als je het dode lichaam niet hebt kunnen zien. Net zomin als wanneer je niet samen kunt dit verdriet, en de woorden die opkomen, kunt delen. In corona-tijd begrijpt iedereen beter waar het over gaat, veronderstel ik. Ik vind dat in veel domeinen van het leven terug: het goede effect van een verdiept bewustzijn. Vaak blijft ons bewustzijn van iets, van onze rol als partner bijvoorbeeld, te ondiep, te oppervlakkig. Meer in het algemeen ben ik een groot aanhanger van de theorie die zegt: alle gevoelens horen erbij; ook de negatieve. Je kunt beter tijd maken om elk gevoel te doorleven, tot op de bodem. In die context zie ik ook de best mogelijke houding opduiken om je man zijn of vrouw zijn te beleven: je zult baat hebben bij een diep bewustzijn van je mannelijke of vrouwelijke aard, wensen en aandriften.

 

Je gender, jouw geslacht, dat is iets van wezenlijk, van existentieel belang op de route van de pelgrimstocht van het leven. Je zult er baat bij hebben je bewustzijn erover goed uit te diepen. In een op efficiëntie en economische waarden gestoelde samenleving is hiervoor sinds een paar generaties vanzelf te weinig ruimte gebleven.

 

Behoedster van het leven

Als we een kat een kat mogen noemen, is de essentie dat vrouwen van nature én door de cultuur waarin zij worden opgevoed en geconditioneerd, bijna overal de makers en behoeders van het leven zijn. (Denk aan de klimaatmeisjes! Die vanuit diepe motivatie om het leven op aarde te beschermen in 2019 in actie kwamen! Ik heb daar nog weinig of geen afdoende erkenning of verklaring voor gelezen, anders dan de mijne. De bril van de gendermensen maakt dit feit onzichtbaar, inintelligibel).

 

Het grote gedicht van Rudyard Kipling

Terwijl de man een defensief vermogen heeft, martiaal en militair als het niet anders kan, dat met het brengen van de dood te maken heeft. Dat is ook te verstaan in verband met zijn van nature gegeven explosieve en grotere spierkracht en gedrevenheidshormoon, testosteron en met zijn monomane, lineaire gang en vermogen tot ‘tunnelvisie’ en kleinere empathie. Rudyard Kipling heeft dat vrouwelijke verschil indringend beschreven in “The female of the Species”, een lang gedicht dat het lezen waard is. (Zie onderaan).

 

Een neveneffect van vrouwen in militaire en dergelijke rollen is trouwens dat zij te ver gaan, dat zij de regels, de gecodificeerde instincten van respect voor de tegenstander, de vijand veronachtzamen. En dan zijn we terug bij de instinctieve drive van de wilde dieren: elke jachtopziener kan je vertellen dat het wild zwijn niet gevaarlijk is voor de mens; behalve de zeugen die hun jongen door jou (man of vrouw) in gevaar zien gebracht!

 

______________________________

 

Je vindt die gloeiende radicaliteit van het vrouwelijke wezen en streven ook terug in uitspraken van de mogelijk belangrijkste vrouw van het moment: bij Greta Thunberg die genadeloos de zweep erover legt en stelt:

“Het is niet voldoende dat je doet wat je kan. Je moet doen wat nódig is!”

 

Waarop het nu aankomt

Iedereen heeft kunnen zien hoe de tenoren van economie (in Davos) en politiek (plenaire EU- en VN-vergaderingen) hier paf van stonden en met de mond vol tanden bleven. Dat mag ons niet verbazen. Volgens de seksuele psychologie; zoals wij die konden studeren bij professor Piet Nijs in de jaren negentig,  zijn mannen geregeld harde werkers. Zij zijn echter geen typische redders in nood. Zij werken liefst met degelijke omkadering, alleen als ruim voldoende werkingsmiddelen en werktuigen voorhanden zijn, en er moeten lintjes en sterren, toeters en bellen klaar liggen om te schitteren na afloop. De man is wel lineair-doelgericht, maar besteedt ook graag veel tijd aan het onderlinge machtsspel. In Greta Thunberg hoor ik op zeer zuivere manier iets anders het woord nemen. Hier hoor ik de stem van het vrouwelijke genie spreken. De vrouw die er vaak niet om maalt in de schaduw haar onmisbare werk te doen, de kleinen te steunen, het leven te behoeden. “In de centrale schijnbaar nutteloze lege ruimte binnen in de donut”, zoals economiste Kate Rawoth het zegt. Met volle kracht treedt nu de vrouw naar voor, zoals in Thunberg, Anuna De Wever-Vanderheyden, Louisa Neubauer, Adelaïde Charlier en in de heel jonge volgelingen die we persoonlijk mochten leren kennen tijdens de Belgische klimaatmarsen, zoals Lina, Bo, Victoria en Jonie, heden, wanneer de gewone recepten en inzet niet meer volstaan om de gemeenschap veilig door de stroomversnelling, de met klippen bezaaide engte van de geschiedenis  te loodsen. Wij hebben overigens persoonlijk een twintigtal klimaatbetogingen meegemaakt. In de groep van manifestanten leefde terecht het inzicht dat onze westerse wereld lange tijd al te “patriarchaal” is blijven denken.

 

Eigen Sitz im Leben

Onze moeder grondig te leren kennen en haar bij te staan, het heeft ons duidelijk gemaakt hoe de kracht en waarde van de vrouw sterk onderschat werd in de jaren zeventig en daarna. Maria had een succesvolle carrière uitgebouwd als gouvernante in Finland, Zweden, Engeland en Griekenland. Later werd zij gevierd als Reisgids van het Jaar 1961 in Joegoslavië. Zij kreeg daarbij persoonlijke felicitaties van maarschalk Josib Broz Tito. Toen zij in eigen land terugkeerde, bleek zij het grote succes niet te kunnen herhalen in Vlaanderen. De toegang tot de crèche, een sector die nog vooral door nonnen werd gerund, werd haar onmogelijk gemaakt. In haar oude dag zegt moeder, die intussen achtentachtig is, dat het moederschap het mooiste is dat haar overkwam. Toch is zij in de Lage Landen door een bijna ondoenbare periode gegaan. Door die achtergrond begrijp ik wellicht te weinig hoe belangrijk het voor vrouwen vandaag is mee te draaien in de wereld van nieuwe beroepen, salarisarbeid, technologie, vrijheid enzovoort en het verwerven van de bijhorende maatschappelijke erkenning en financiële onafhankelijkheid.

 

De vrouwelijke stemmen die vandaag benadrukken  dat de vrouw als moeder en opvoeder belangrijke invloed op de samenleving kan uitoefenen, zoals de stem van  VS-minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright en schrijfster Astrid Lindgren (bekend van Pipi Langkous en Niels Holgerssons wonderbare reis), zijn, terecht of onterecht, weinig invloedrijk in een tijd die snakt naar meer zichtbaarheid voor de vrouw.

 

Vrouwen uit Zwart-Afrika, mensen die ik van nabij mocht leren kennen, stralen veel kracht uit, maar dan vanuit hun vrouwelijke persoon, activiteit en wereldje; zij blijven voor de West-Europeaan wellicht te ver van het bed om te inspireren. Toch geloof ik dat het uitgaan van eigen diepste identiteit en talent voor de vrouw van de toekomst een succesvol pad kan zijn. Het streven van het feminisme vandaag lijkt teveel geënt op mimetisch nabootsen van de man, zijn stijl, waarden en wereld. Het gender-feminisme lijkt mij ongezond fel gericht op het bekomen van “gelijkheid” in plaats van “gelijkwaardigheid, gelijke invloed en gezag.

Ik weet ook niet zeker hoe het best moet gaan. Misschien hebben gender-feminsten gelijk met de keuze voor de tactiek, de strategie, de analyse dat de vrouw alleen maar op de maatschappelijke lader kan klimmen, wanneer zij haar vrouwelijke aard camoufleert en een mannenuniform aantrekt.

 

Persoonlijk ben ik dermate doordrongen van de eigenheid en de grote waarde van de vrouwelijke ziel, dat ik niet begrijp waarom vrouwen of feministen lijken aan te sturen op “gelijkheid”. Waarom vrouwen niet meer vanuit de eigen aard en ziel spreken en ijveren.

 

Vrouwen en de komende strijd om de ontsporing van de natuur te overleven

De problemen die momenteel opdoemen, zoals de klimaatverandering en het uitsterven van de (andere) diersoorten, zijn ongewoon en nieuw in hun aard en overweldigende omvang. We kunnen beter niet teveel tijd of energie verliezen aan onderlinge twisten en onbegrip. Volgens mij kan de wetenschap van de seksuele psychologie helpen, via de dialoog met de gender-visie die we kennen van feministen, om in de avond voor de grote defensieve oorlog begint, de violen goed te stemmen. Opdat we eendrachtig en vanuit helder begrip van elkaars talenten, kwetsbaarheden en waarde, ten strijde kunnen trekken.  Op hoop van zege. (En hopelijk met de zegen van de grote Vader/Moeder van de mensheid, de Eeuwige.) Persoonlijk twijfel ik er niet aan: de uitdaging en het gevaar is gigantisch, we gaan alle hens aan dek moeten roepen. Van vrouwen en mannen tot de Goden, en niet te vergeten, onze vrienden de dieren. Dieren waarvan de studie ons kan helpen onszelf beter te begrijpen, ook juist als man en vrouw. Wat te dicht staat bij ons ‘ik’, zien we vaak het minst helder, dat is menselijk. Hier komt het verschil tussen menswetenschappen en exacte wetenschappen naar voor, maar dat is een ander verhaal.

 

 

Afbeeldingen

  1. Hoofdillustratie: een vrouwelijke ingenieur legt een procédé uit. Courtesy BP.
  2. Een getekende interpretatie van een vrouwelijke piloot van het Rode Leger aan het Oostfront. Uit de trilogie tekenverhalen “De nachtuil” door scenarist Hugault en tekenaar Yann, uitgegeven bij Silvester.

 

Voor verdere verdieping

Over het profiel van de jager:

https://www.dewereldmorgen.be/community/hoe-ik-op-edelherten-joeg-in-de-achtertuin-van-de-koning-en-verantwoording-aflegde-in-het-parlement/

Dit stukje is op heden 6300 keer gelezen.

 

Over soldaten en oorlog:

https://www.dewereldmorgen.be/community/de-laatste-tigertank-de-laatste-auto-op-fossiele-brandstof-het-laatste-vliegtuig/

Dit stukje is intussen 830 keer gelezen.

 

Over de kans dat er in deze regio weer een militair conflict komt:

https://www.dewereldmorgen.be/community/meer-nuchtere-evidentie-over-de-mogelijkheid-van-een-nieuwe-oorlog-in-europa/

Dit stukje is intussen meer dan tweeduizend vijfhonderd keer gelezen.

 

Over heb belang van openheid en sereniteit naar de dood:

https://www.dewereldmorgen.be/community/welke-houding-aannemen-naar-het-moment-van-de-dood-van-dieren-van-onszelf/

Deze reflectie is intussen tweeduizend keer geconsulteerd.

 

Over de klimaatmeisjes:

https://www.dewereldmorgen.be/community/wie-zijn-greta-kyra-en-anuna-wat-zijn-de-bronnen-van-hun-bezieling-wat-kan-je-zelf-doen/

6700 keer gelezen.

 

 

Toemaatje

 

The Female of the Species

Rudyard Kipling
1911

1 When the Himalayan peasant meets the he-bear in his pride,
2 He shouts to scare the monster, who will often turn aside.
3 But the she-bear thus accosted rends the peasant tooth and nail.
4 For the female of the species is more deadly than the male.

5 When Nag the basking cobra hears the careless foot of man,
6 He will sometimes wriggle sideways and avoid it if he can.
7 But his mate makes no such motion where she camps beside the trail.
8 For the female of the species is more deadly than the male.

9 When the early Jesuit fathers preached to Hurons and Choctaws,
10 They prayed to be delivered from the vengeance of the squaws.
11 ‘Twas the women, not the warriors, turned those stark enthusiasts pale.
12 For the female of the species is more deadly than the male.

13 Man’s timid heart is bursting with the things he must not say,
14 For the Woman that God gave him isn’t his to give away;
15 But when hunter meets with husbands, each confirms the other’s tale —
16 The female of the species is more deadly than the male.

17 Man, a bear in most relations — worm and savage otherwise, —
18 Man propounds negotiations, Man accepts the compromise.
19 Very rarely will he squarely push the logic of a fact
20 To its ultimate conclusion in unmitigated act.

21 Fear, or foolishness, impels him, ere he lay the wicked low,
22 To concede some form of trial even to his fiercest foe.
23 Mirth obscene diverts his anger — Doubt and Pity oft perplex
24 Him in dealing with an issue — to the scandal of The Sex!

25 But the Woman that God gave him, every fibre of her frame
26 Proves her launched for one sole issue, armed and engined for the same,
27 And to serve that single issue, lest the generations fail,
28 The female of the species must be deadlier than the male.

29 She who faces Death by torture for each life beneath her breast
30 May not deal in doubt or pity — must not swerve for fact or jest.
31 These be purely male diversions — not in these her honour dwells.
32 She the Other Law we live by, is that Law and nothing else.

33 She can bring no more to living than the powers that make her great
34 As the Mother of the Infant and the Mistress of the Mate.
35 And when Babe and Man are lacking and she strides unchained to claim
36 Her right as femme (and baron), her equipment is the same.

37 She is wedded to convictions — in default of grosser ties;
38 Her contentions are her children, Heaven help him who denies! —
39 He will meet no suave discussion, but the instant, white-hot, wild,
40 Wakened female of the species warring as for spouse and child.

41 Unprovoked and awful charges — even so the she-bear fights,
42 Speech that drips, corrodes, and poisons — even so the cobra bites,
43 Scientific vivisection of one nerve till it is raw
44 And the victim writhes in anguish — like the Jesuit with the squaw!

45 So it cames that Man, the coward, when he gathers to confer
46 With his fellow-braves in council, dare not leave a place for her
47 Where, at war with Life and Conscience, he uplifts his erring hands
48 To some God of Abstract Justice — which no woman understands.

49 And Man knows it! Knows, moreover, that the Woman that God gave him
50 Must command but may not govern — shall enthral but not enslave him.
51 And She knows, because She warns him, and Her instincts never fail,
52 That the Female of Her Species is more deadly than the Male.

 

 

 

Geschreven en gepubliceerd als blog en Facebook bericht op 6 maart ’21 en bijgewerkt op 7 maart.

Update met het gedicht van Kipling – 11 april ’21.

 

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!