Voedselteams start een project voor de ontwikkeling van een voedselstrategie voor Leuven. Wat we willen is dat voedsel wordt gezien als een thema dat de moeite waard is om er een beleid rond te voeren. En we roepen daarvoor de hulp in van een nieuwe praktijk, de stedelijke strategie. Onze organisatie kreeg daarvoor middelen via het Vlaamse stedenbeleid dat innovatieve projecten steunt met een werking in een Vlaamse centrumstad. Er wordt samengewerkt met Vredeseilanden en het Netwerk Duurzaam Leuven aan een formeel stedelijk voedseladvies dat op het einde van 2012 wordt voorgesteld.
Vlaamse proefprojecten
Om tot een samenhangend voorstel van aanpak te komen moeten niet alleen de producenten en consumenten uit het Leuvense beter op elkaar zijn afgestemd, de samenwerking moet zich op de hele voedselpraktijk richten. We willen verandering zien in de primaire productie, de verwerking, distributie, in de groothandel en de korte keten, in aankoop, bereiding en opslag, in consumptie en productie van afval, in de bestuurlijke context.Vlaamse proefprojecten
De strategische doelen om dat te bereiken zullen op elkaar moeten afgestemd worden en breed gedragen moeten zijn. De samenwerking tussen bewoners, middenveld, bedrijven en stadsbestuur is een zekere voorwaarde. We zullen naar een strategische alliantie of netwerk moeten groeien en samenwerken aan nieuwe praktijken. En uit deze wisselwerking kunnen nieuwe organisaties groeien die de veranderingen blijvend maken door ze te verankeren in de stad.
De opmaak van een Leuvense voedselstrategie is een proef(-tuin)project dat de democratische ruimte wil gebruiken die de interne Vlaamse staatshervorming voor ogen heeft. De hervorming is het work-in-progress van achtereenvolgende Vlaamse regeringen. De bedoeling is om de beleidszones te decentraliseren en herschalen, het gemeentelijk niveau te versterken en ruimte te maken voor autonome fusies en gemeentelijke samenwerking. Proeftuinprojecten zijn thematisch en werken met een experimenteel kader voor stadsregionale samenwerking.
De middelen om een stadsregionaal project vorm te geven zijn van tweeërlei aard. De eerste zijn mogelijkheden die tot de ‘harde’ thematiek behoren en leiden naar een andere sociaal-ruimtelijke, electorale en fiscale organisatie van de stedelijke samenleving. De tweede is de ‘zachtere’ belofte van alledaagse verbondenheid: de meer informele solidariteit van de ene stedeling met de andere is latent aanwezig en grondstof voor socio-culturele en (non-)commerciële projecten.
Er is een verschil tussen projecten van stedenbouw en stadssystemen. Deze laatste zijn organisch gegroeide stadsregio’s die tot stand komen in samenwerking met bewoners en gebruikers, planners en lokale leiders, socio-culturele projecten en investeerders, met sociale economie en private profit, …. die een streven delen wat betreft productie en handel, herkomst van grondstoffen, bestuur en samenleving, milieuomstandigheden. Hun strategieën zijn zelfbedacht en op maat.
Bij stedenbouw gaat het daarentegen vaak over gestandaardiseerde producten van de bouwindustrie en over toevoegingen van stadsgebruikers zonder relatie tot anderen en tot het geheel. Bij de klassieke stedenbouw is de visie van de bouwers dominant en wordt die van de bewoners en gebruikers over het hoofd gezien.
Verder lezen (met bijhorende illustraties) kan via
