De verpakking van het M-verhaal

De verpakking van het M-verhaal

vrijdag 31 maart 2017 12:39
Spread the love




Dag lezer,

Het is bijna paasvakantie. Misschien mag je samen met je kinderen hiervan genieten.  En zelfs wanneer je wel moet werken is er misschien minder file.

Binnen ons Vlaamse onderwijs heerst er echter verwarring en onduidelijkheid. En die onduidelijkheid wordt veroorzaakt door het M-decreet .

Het M-decreet zorgt voor onrust bij ouders, leerkrachten, directies, scholen, begeleidingsdiensten en CLB’s. Minister Crevits stelt steeds weer evaluaties en beslissingen uit. En er wordt nauwelijks gecommuniceerd over de stand van zaken.

Nochtans kan dit M-verhaal een positief verhaal zijn. Een verhaal waarin leerkrachten uit buitengewoon en gewoononderwijs samen werken. Een verhaal waarin bijzondere leerlingen kansen krijgen in bijzondere klassen binnen het gewoon of buitengewoon onderwijs.

Het zou een verhaal kunnen zijn waarin onze samenleving beseft dat iedereen binnen onze samenleving mag opgroeien.  

Het zou een verhaal kunnen zijn van samenwerken, ondersteunen, begeleiden, aanvaarden. Een verhaal van ‘het juiste duwtje in de rug’,  van ‘het juiste aanbod op het juiste moment’.

M organiseren is echter iets anders dan je boodschappen inslaan bij de Colruyt met ‘zijn laagste prijs’. Want wat werkt voor wc-papier of tandenborstels werkt echt niet voor leerlingen, leerkrachten, ouders en scholen.

Bij Ikea zoeken ze bv elke dag opnieuw naar dé manier om hun zetels compacter te verpakken. Want hoe compacter een zetel is ingepakt, hoe kleiner de kost van transport.  En hoe gemakkelijker het is de zetel te stockeren in het magazijn. Op deze manier krijg jij als klant ook de kans om jouw zetel te transporteren in een eigen wagen waardoor je dus geen bestelwagen moet lenen.
Iedereen wint dus!

Werken tegen de laagste prijs en besparen op verpakking; dat kan wanneer je met goederen werkt.

Het M-decreet gaat echter over de ontwikkeling van leerlingen die bijzondere noden hebben. Deze noden gaan niet over het ‘zich aanpassen aan eenzelfde verpakking’. Deze noden gaan over je kunnen en mogen ontwikkelen als een individu.

Als mama van 3 bijzondere M-zonen en personeelslid binnen onderwijs werk ik ondertussen bijna 22 jaar met M-leerlingen.

Mijn zonen en mijn leerlingen kunnen zich niet ontwikkelen wanneer ons onderwijs hen aan de ‘laagste prijs’ moet begeleiden. M-leerlingen kan je niet vatten in één verpakking want geen enkele leerling heeft dezelfde vorm.  Het gaat namelijk om leerlingen met ASS (autisme), DCD (een motorische coördinatiestoornis),  ADHD, leerlingen met een moeilijke thuissituatie, leerlingen waar we het label ‘hoogbegaafd’ op kleven.

En geen enkele leerling reageert en ontwikkelt hetzelfde als een andere leerling met hetzelfde labeltje.

Misschien kan je je nu voorstellen dat het al een hele uitdaging is om de juiste ‘verpakking’ te vinden voor elke leerling.  

Een klas heeft dus véél meer ruimte nodig om deze leerlingen op de passende manier te laten ontwikkelen. Dit vraagt een grondige expertise en inzicht van de leerkracht. Dit vraagt vertrouwen en geduld van ouders. Dit vraagt budget voor scholen om te streven naar de gepaste omstandigheden om al deze verschillende leerlingen op te vangen en te begeleiden. 

Voor sommige leerlingen kan dit binnen een gewone lagere school. Maar wanneer daar 29 leerlingen samen moeten werken, dan is het niet verwonderlijk dat niet alle leerlingen hier het juiste aanbod kunnen krijgen. En dat niet elke leerkracht de noodzakelijke aandacht kan geven aan alle leerlingen.

Voor andere leerlingen is een bewuste keuze voor een buitengewone klas de beste keuze. Omdat er hier meer ruimte is om  samen te laten werken. Omdat de leerkrachten de kans hebben gekregen ervaring op te doen met de juist aanpak. Omdat ouders eindelijk rust krijgen wanneer hun kind rustiger naar huis komt.

Vanuit het M-decreet wordt aangegeven dat de leerling en zijn behoeften altijd op de eerste plaats staat.

Dit is momenteel absoluut niet het geval. Want om de leerling met zijn behoeften op de eerste plaats te kunnen zetten, moeten er vaardige, geduldige, blije en gezonde leerkrachten in de klas staan. Ouders moeten het vertrouwen hebben dat de school en die leerkrachten de noden van hun kind begrijpen. Zorgcoördinatoren en leerlingbegeleiders moeten hun tijd kunnen investeren in de begeleiding van leerlingen die meer zorg nodig hebben.  CLB-medewerkers moeten het gevoel hebben dat ze voldoende tijd hebben om deze noden te begrijpen en om te zetten in daden. Scholen moeten het gevoel hebben dat ze sterk genoeg zijn om leerlingen met hun specifieke noden op te vangen en te begeleiden. Gon-begeleiders (*) moeten dringend weten waar ze aan toe zijn. En de waarborgmedewerkers (*) moet eindelijk weten waar ze verantwoordelijk voor zijn en hoe ze volgend jaar aan de slag kunnen gaan.

Vandaag hoorde ik op het nieuws dat de Lijn in Vlaams-Brabant staakt omdat ze door de files onvoldoende kunnen rusten. Enkele weken geleden werd er gestaakt bij Volvo Trucks omdat de werkdruk te hoog is. En omdat ze met verouderd materiaal moeten werken. En omdat de band te snel was ingesteld.

De verandering binnen onderwijs zou je kunnen vergelijken met de gang van zaken wanneer een nieuwe fabriek wordt opgestart. Maar de omstandigheden zijn van die aard dat er instant gestaakt zal worden.  In deze fabriek moeten de arbeiders namelijk werken met veel te weinig materiaal. De arbeiders weten bij de opstart niet welke jobinvulling ze zullen krijgen. Ze weten ook niet of de auto’s die ze gaan maken de volgende dag nog dezelfde zullen zijn. Er is geen budget om de opleidingen te betalen die nodig zijn voor de assemblage van de wagens. De peperdure wagens krijgen dezelfde behandeling dan de budgetwagens. De fabriek wisselt voortdurend van visie op ontwikkeling…

Binnen onderwijs zijn de ‘arbeiders’ braaf want ze voelen zich verantwoordelijk voor hun leerlingen. Voor onderwijsmensen op straat komen moet er ontzettend veel fout lopen. Zelfs wanneer de werkdruk torenhoog is en we met verouderd of onaangepast materiaal moeten werken.

Via de petitie https://www.petities24.com/onderwijs_verdient_duidelijkheid  worden deze zaken aangekaart.

Veranderingen binnen onderwijs kosten geld.

Vindt Vlaanderen het waard om te investeren in stevig onderwijs waarin elke leerling centraal mag staan?

Vind jij dit waard?

Sandra

(*) GON-begeleiders: leerkrachten en paramedici die leerlingen met een labeltje (bv autisme, …) begeleiden in het gewoon onderwijs

(*) waarborgmedewerkers: leerkrachten en paramedici die schoolteams en leerkrachten begeleiden om op een correcte manier leerlingen met een labeltje te ondersteunen in het gewoon onderwijs

take down
the paywall
steun ons nu!